Życie anorektyczki IV

Gdy zaczęli mi grozić zaczęłam się zastanawiać czy tak na prawdę nie chcieli dla mnie dobrze? Zawsze sobie pomagaliśmy, razem wchodziliśmy w bagno i razem się z niego wygrzebywaliśmy. Poza tym cały czas myślałam o jedzeniu i nie mogłam przestać liczyć kalorii. To była moja duża obsesja. Musiałam wiedzieć ile zjadłam, co do jednej kalorii. Osłabłam, bardzo. Moje włosy straciły swój dawny blask i stały się kruche. Paznokcie się łamały i rosły powoli. Na moim brzuchu pojawił się "meszek". Moja twarz była blada, biała jak ściana. Pod oczami widoczne były ogromne wory. Wstanie z łóżka było ogromnym wysiłkiem, mdlałam. Po napadach obżarstwa cięłam się. Chciałam schudnąć, nie planowałam tego, że "dieta" stanie się całym moim życiem. Miałam mnóstwo zagrożeń, matematyka, historia, fizyka, chemia, geografia, a nawet wuef. Nie mogłam się uczyć, nie miałam do tego głowy. Straciłam całą energię do życia, nie byłam w stanie ćwiczyć w szkole. Miesiączki nie miałam już od ponad pół roku.

Zdecydowałam, trzeba było przestać. Nie byłam szczęśliwa, byłam chuda, przyznaję, ale jeszcze się sobie nie podobałam. Jednak chciałam wrócić do normalnego życia, gdy wychodziłam ze znajomymi, cieszyłam się każdą chwilą. Teraz tak nie było, wiecznie chodziłam przygaszona, bez życia, w swoim własnym świecie. Weszłam ostatni raz na wagę. To była moja druga obsesja, którą już zwalczyłam, trzydzieści siedem kilogramów. Zrobiłam pamiątkowe zdjęcie. Weszłam do łazienki, i też zrobiłam sobie zdjęcie żeby mieć porównanie, kiedy już trochę przytyję.

Gdy przyszedł czas obiadu, usiadłam z rodziną (dawno tego nie robiłam). Przez dwa lata siadałam sama w swoim pokoju, żeby pakować jedzenie do torebek, a potem wyrzucać. Były frytki, coś za czym przepadałam, ale też długo nie jadłam. Kiedy wzięłam jedną do ręki, naszło mnie obrzydzenie. To nie było to co kiedyś znałam. Teraz to był sam tłuszcz. Spróbowałam, nie smakowało mi, zachciało mi się zwymiotować, ale nadal starałam się jeść. Zjadłam połowę, może mniej i wymigałam się bólem brzucha.

Czułam się pełna. Przez dość długi czas nie mogłam nic w siebie wcisnąć. Mój żołądek strasznie się zmniejszył. Czułam się pełna i pękałam po małym jogurcie. Doszłam do wniosku, że tak do niczego nie dojdę. Przez parę miesięcy zwiększałam ilość jedzenia, ale nie liczyłam już kalorii. Moi przyjaciele nadal mnie wspierali, wychodziliśmy raz na jakiś czas nawet na fastfood. Czułam się źle, jedząc takie rzeczy, ale zawsze mi powtarzali "jak już się zestarzejesz to być może nie będziesz mogła jeść takich rzeczy".

Zawsze kiedy coś jadłam przypominał mi się pewien cytat : "Quod me nutrit me destruit", z łacińskiego "To co żywi niszczy mnie" - gówno prawda.