Życie pełne tajemnic

Życie pełne tajemnic, życie niezgłębione, bogate do głębi. Nic nie jest tak proste jak się wydaje, gdyż niezbadane serce ludzkie. Och jakże ono bogate, ileż ono już doświadczyło. Czasem poorane jakby pług po nim przejechał. Napełnione różnymi chwilami. Tymi zadającymi głębokie rany, niczym włócznia, i tymi zalewającymi jak oliwa radością. Och życie, któż Cię pojąć może, o losie tak bardzo niezbadany i nieujarzmiony. To co za nami jest tajemnicą, choć się dokonało, to co przed nami również tajemnicą, gdyż się nie dokonało. Nawet teraźniejszość okryta płaszczem tajemnicy. Któż się znajdzie taki, co odsłoni wszystko? Gdzie On jest ? Czemu milczy i nie otwiera pieczęci ? Co począć, aby skierować życie ku pełni, co począć by odnaleźć ukryty sens ? Czyż nic zrobić się nie da ?

O jakże wielka niewiadoma, którą zgłębić pragnęli i pragną pokolenia. Pokolenia, które krążą jak we mgle, nie wiedząc dokąd idą. Jakże bogata każda sfera życia, od miłości, po prawdę. Od żłobka do grobu. Tylko miłość może nadać nam sens, tylko razem nasze serca obleczone miłością, są w stanie radować się. O rozpal się me serce bądź jak rozżarzony ogień, który ogarnia i palić nie przestaje. Już czas by odżyć, by zrzucić z siebie kajdany, by odfrunąć ku górze.