Życie to kompost

Niczym liście, gazety po bruku się toczą,

Tłum je depcze, roznosi od rana do zmroku.

Dawniej słowem zadane zranienia wciąż broczą,

Ciekną we mnie, a wszyscy pędzą jak w amoku.

Z ludzkiej masy to Judasz wyciąga swą rękę

Śliską, mokrą i lepką od słonego potu.

Sól wżerając się w rany przedłuża udrękę

A ja tonę w obłudzie, nie widząc odwrotu.

We mnie złe słowa gniją – martwe tkanki duszy,

Dla mych nozdrzy zgorzelą jest fetor matactwa.

Jad rozlewa się w żyłach, potem kości kruszy,

I zabija zaraza spróchniałego bractwa.

Niechaj gnije więc kompost, niech azot wciąż krąży,

Ziarna dobra i prawdy znów zasiać spróbuję.

Zanim zawiść planetę opanować zdąży,

Niech w człowieku zakwitnie coś, co się nie psuje.