Żywioł sztuki

Czy to ja jestem sztuką, czy sztuka mną?

Czasem nie wiem, czy to ja dotykam słów,

czy one chwytają mnie za nadgarstek

i prowadzą w miejsca, o których boję się myśleć.

Litery ociekają emocją,

spływają po kartce jak deszcz po twarzy,

a każda kropla niesie coś,

czego nie zdążyłem nazwać.

Powódź?

Może.

Myśli wdzierają się wszędzie,

rozlewają się pod drzwiami spojrzeń,

zalewają ciszę, która już nie umie milczeć.

W głowie mam huragan, ręka drży.

Wir słów miesza wspomnienia z pragnieniami,

a ja próbuję złapać równowagę

na linie rozwieszonej między sercem a rozumem.

Trzęsienie ziemi?

Tak.

Tego nie da się zatrzymać.

Kości drżą jakby szukały nowej mapy wnętrza,

jakby każdy wstrząs układał mnie od nowa.

I wtedy,

z tego chaosu, z tych pęknięć,

z tej nagłej ciszy po kataklizmie

powstaje płomień duszy.

Nie po to, by niszczyć.

Po to, by oświetlić miejsca,

w których dotąd nie miałem odwagi stanąć.