Bitwa literacka 9.0 - Motylek

Przemknąłem nad morzem barwnego kwiecia na swych skrzydłach z babiego lata, lekki, jakoby niewidzialny, pozornie beztroski, umilający purpurowy brzask płynnym trzepotem maleńkich, ażurowych witraży. Przenikały przez nie blade pasma słońca, niby pukle płowowłosego dziewczęcia.

Piękno mozaiki łąk, które mijałem, było przeciętnym urokiem, przeznaczonym jedynie dla niewymagających ludzkich oczu, nie motylich.

Jednak nawet, gdybym chciał, nie mógłbym myśleć o czymś tak trywialnym, jak czar błoni, podczas gdy mój umysł od trzech lat istniał tylko jako skromna iluzja, niewielka, mglista pozostałość po przeszłości. Wiedziałem tylko jedno. Ta postać była dla mnie celą, karą, nieprzemijającym więzieniem. Stałem się niewolnikiem własnego ciała, zmuszony do końca swych nędznych dni eksplorować bezkresny błękit przestworzy.

Nie potrafiłem choćby solidnie zakląć, ani widać z siebie żadnego innego odgłosu, potrafiącego urealnić moje jednostajnie ponure samopoczucie. Czyż motyl nie winien kojarzyć się z wolnością, nieograniczoną swobodą, wyzwoleniem, niezależnością? Niezwykle prawdopodobne, chociaż z perspektywy takiego skazańca jak ja, wydaje się to zupełną abstrakcją.

Lecz dość tego. Koniec moich egzystencjalnych rozrzewnień. Zauważyłem, że im więcej myślę, tym mniejszą posiadam świadomość ruchów i samego jestestwa. Niech będzie to argumentacją mego wewnętrznego milczenia.

Dumałem długo, zdążyła nadejść noc. Ciemna, wręcz czarna, a na tle tego mroku księżyc barwy krwi. Nie jestem pewien, ale gdzieś w czeluściach jaźni posiadam niejasne przeczucie, że to właśnie jest barwa krwi. Ciemna purpura, prześwity czerwieni, niekiedy nieco bielsza jucha, z tętnicy?

Zawisłem w powietrzu, nadal przecinając je skrzydłami.

Zdawałoby się, że kuliste lico miesiączka obserwowało mnie swym wprawnym, niewidzialnym okiem. A może ono całe było okiem, wielkim boskim wejrzeniem?

W jednym momencie zapragnąłem do niego dotrzeć. Zawędrować aż do kuszącej, zarumienionej twarzy księżyca i ucałować jego wąskie, szkarłatne wargi, tak dalekie, niedostępne, lecz również zniewalająco uwodzicielskie.

Za każdym razem, gdy zbierałem się do lotu, coś mnie zatrzymywało, utwierdzało w przekonaniu, iż nie powinienem. Ale czemu?, szeptał nieznajomy głos, obijając się o szczątkowe fragmenty mego mózgu. Otóż to, dlaczego spełnienie ostatniego życzenia ma być grzechem? Przezwyciężyłem psychiczną blokadę i chwilę potem, wpatrzony w oblicze księżyca, podróżowałem.

Chociaż przemieszczałem się bez jakiejkolwiek, nawet najdrobniejszej przerwy, amarantowa kula była coraz to dalej, poza zasięgiem moich paciorków.

Wtem wszystko osnuła turkusowa mgła. Nie wiem, ile trwałem pomiędzy tymi grynszpanowymi oparami, ale gdy wreszcie opadły, miast niekończącego się oceanu pól, ujrzałem mrowisko ruin, mnożące się wszędzie budowle, wyrastające z bezkształtnego grzbietu i łba nieznanej, amorficznej istoty.

Mimowolnie spojrzałem w dół, na swe ciało.

Cztery kończyny. Zniekształcone, monstrualnie i makabrycznie wykręcone, jak ręce cierpiącego na artretyzm starca.

Przyuważyłem, że tuż obok mnie ktoś stoi. Ów ktoś był niewysoki, raczej drobny, jego ciało, w przeciwieństwie do mojego, niezdeformowane.

— Kim j... — wydusiłem, chociaż z początku nie wierzyłem, że nadal jestem zdolny do... mówienia?

— Pamiętasz moje imię — przerwała mi postać. — Chodź, jesteśmy ostatni.

— O co chodzi? Kim? Spójrz na mnie! — powiedziałem na jednym wydechu.

Milczenie. Obróciła się.

— Nie mamy na to czasu. Idź, albo zostań tutaj.

Pobiegła w stronę demonicznego miasta, usytuowanego na nibytułowiu bezcielesnej bestii.

Ruszyłem za nią. Cały czas towarzyszyło mi uczucie pulsującego bólu w postrzępionych kawałkach mięsa, służących za nogi. Jakim cudem w ogóle szedłem?

Nader szybko znaleźliśmy się nieopodal stwora.

Kim przystanęła. Podążyłem za jej wzrokiem. Był skierowany w stronę szeregu ludzi, baranków ślepo idących na rzeź. Pokolei znikali w nicości, pożarci przez...

— Sztokholm — wyszeptała nieświadomie.

Położyłem zakrwawioną, rozerwaną dłoń na ramieniu Kim.

— Proszę. Powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi. Proszę — wyszeptałem błagalnie.

— Jesteśmy ostatni. Ale i tak musimy zginąć. Obiecaj mi, Juanne... — zadrżałem na dźwięk imienia, które wypowiedziała. Jestem Juanne.

— Co mam ci obiecać? Mów. Wyjaśnij. Nic nie pamiętam.

— Obiecaj mi, że ty nie umrzesz. Mimo, iż każdą istotę to czeka. Ty nie możesz, po prostu ci nie zezwalam...

— A to...? — wskazałem na straszliwą, czarną, głodną ludzkiego ciała powłokę.

— To... Nie, Juanne. Nie mogę. Będziesz chciał zgłębić tę tajemnicę, znam cię. Żegnaj. — rzekła, a jej ciało i dusza zatopiły się w bezbrzeżnych ustach potwora.

Krzyczałem. Krzyczałem bez końca, aż brakło mi tchu, a głos umarł bezpowrotnie.

Gdy umilkłem, spostrzegłem, że wokół mnie nie ma nic, chociaż, nie... Były twarze. Straszliwe, przerażające swą makabrą, a również dziwnie znajome twarze.

Szaleję, myślałem. Szaleję. Szaleję. Szaleję.

To nic innego, jak szaleństwo, wypaczona, alternatywna rzeczywistość, zbyt realny koszmar, z którego wybudzę się za parę chwil, zlany potem. Wtedy poczuję ulgę, opadnę na poduszkę i odetchnę. Pójdę do łazienki, wezmę prysznic, ucałuję Kim. Zjem śniadanie.

Nie. To dzieje się naprawdę, syczała żmija, oplatając zwoje mojego zatrutego umysłu niczym bluszcz, porastając go, podobnie jak cudzożywny pasożyt.

— Chcę zginąć! — wrzeszczałem nieludzko.

Krzyczę, ale nie słyszy mnie nikt

Jestem, ale nie widzi mnie nikt

Idę, ale w miejscu wciąż stoję

Chcę stąd uciec

ale się boję

Szepczę, ale nie słyszy mnie nikt

Patrzę, ale nie widzi mnie nikt

Biegnę, ale nadal się cofam

Muszę stąd uciec

nim znów kogoś

pokocham

Milczę, chociaż nic nie jest stracone

Przymykam powieki, bo są znużone

Leżę w nicości, wśród ciemności

Już nie uciekam, nie boję się

Chcę coś powiedzieć, ale

nie ma już mnie

Słowa piosenki, którą matka śpiewała mi w dzieciństwie. Zacząłem je nucić, kołysząc się w tył i w przód, przymknąłem znużone, ciężkie powieki.

Po jakimś czasie zacząłem się panicznie bać, że gdy je otworzę, zginę z powodu nasilonego przerażenia, czy szoku, ale jednak to zrobiłem.

Stałem pośrodku wesołego miasteczka, nieoświetlonego i ponurego, nieopodal tunelu strachów, domu luster, a straganu z watą cukrową, przy którym nie zobaczyłem sprzedawcy. Była tam tylko wywieszona kartka z napisem: „WYSZEDŁEM NA PAPIEROSA”.

Nieznana siła pchała mnie w stronę budynku z lustrami.

Nie słyszałem własnych kroków, ani oddechu, zupełnie nic.

Uchyliłem drzwi. Jak można się spodziewać, nie zastałem tam nikogo, jedynie obskurne ściany, zakryte przez wielokształtne zwierciadła.

Nie chciałem zobaczyć swojej twarzy, ale mimowolnie odszedłem kilka kroków w tył, gdy zamiast sylwetki, ujrzałem pustą taflę.

Zacząłem podchodzić do każdego lustra osobno, biegałem jak narwaniec, czując się coraz bardziej nieswojo.

Nie. Niemożliwe.

Kunsztownie wykonane tremo, umieszczone nad rozpalonym kominkiem.

Ogień zgasł.

W lustrze widziałem oczy, usta, nos. Czy na pewno moje?

Podszedłem nieco bliżej, tak, by móc dotknąć jej dłonią.

Gdy to zrobiłem, obraz rozpłynął się, podobnie jak robi to odbicie na powierzchni stawu.

Z przezroczystej gładzi wyrosły dwie ręce, poruszane sznurkami.

Chwyciły mnie i wciągnęły do środka. Czarna powierzchnia zamknęła się za czubkiem białej głowy.

  Znowu szybowałem. Tym razem nie mogłem dać księżycowi tej chorej satysfakcji. Pragnąłem wreszcie się do niego zbliżyć, wybudzić unieruchomione w letargu zmysły, uciec z tego koszmaru na jawie.

Firmament, wcześniej czysty i transparentny, teraz pokryty był przez jasne obłoki.

Szeptały, syczały, mówiły. Do mnie?

Wtem, w którejś z chmur ukazała się niewyraźna, mętna scena, jakby namalowana akwarelą i rozcieńczona zbyt dużą ilością wody.

Kobieta, kilkuletnie dziecko i mężczyzna. Uśmięchnieci, czy zniechęceni?

*

Przestronny pokój. Ciepłe, brzoskwiniowe ściany, płomienie tańczące radośnie w kominku i pochłaniające żarliwie kawałki drewna.

— Tato...

— Nie jestem twoim tatą, Margo.

— Juanne!

— Sądzisz inaczej, Kim?

Cisza.

— Tak myślałem.

— Juanne... Nie odchodź. Nie możesz, po prostu ci nie zezwalam, rozumiesz?!

— Nie wrzeszcz, kobieto. Idę. Zostawię płaszcz, ten bez guzika. Możesz go przyszyć, i tak więcej nie założę tej brudnej szmaty. Za bardzo mi o tobie przypomina.

— Tato!

— Ile razy mam powtarzać? Nie jestem twoim tatą.

*

Im bliżej księżyca, tym więcej wizji. Przerażających, niepokojących, radosnych. Moich?

*

Na stojącej przy małżeńskim łożu etażerce tliła się czerwona latarnia, otulając nagie ciała kochanków.

— Jesteś piękna, Babette.

— Ona była piękniejsza.

— O kim mówisz?

— O twojej żonie.

— Zostawiłem ją i dziecko. Dla ciebie. Wątpisz w swą urodę?

— Powiedz, że jestem piękniejsza od niej.

— Jesteś, Babette.

— Więc zamilcz. I zgaś światło, Juanne.

Posłuchał.

*

— Może ją mieć każdy dziad, wystarczy tylko, że sypnie złotem. Tego właśnie chcesz, Juanne? Braku wierności, jedynie zaspokojenia prymitywnych żądz?

— Co ty możesz wiedzieć? Moja żona się puściła. Moja ukochana, dla której niegdyś zrobiłbym wszystko, zaszła w ciążę z innym mężczyzną. Co gorsza, miała czelność urodzić to dziecko i wychowywać je pod moim dachem.

— Nie poszła do niego.

— Pewnie nie był na tyle bogaty, żeby ją utrzymać.

— A może nadal cię kochała?

— Nie pleć bzdur. Polej.

*

— Mamusiu, gdzie poszedł tata?

— Za niedługo wróci.

— Ale gdzie on jest?

— Wróci. Chcesz coś zjeść? Albo pić?

— Nie, mamo, ale... Jestem bardzo zmęczona.

— Śpij, kochanie. Tata wróci.

*

Siwy jegomość uchylił drzwi, wyjrzał na werandę.

— Wyglądasz jak zbity pies. Rzuciła cię w końcu, co? Wchodź.

— Widziałem ją ze swoim bratem. Przepraszam, że tak w środku nocy, ale... Muszę, po prostu muszę wracać do Sztokholmu.

— Do Kim i tej małej?

— Tak. Do Margo.

— Wreszcie zmądrzałeś, Juanne. Załatwię ci pociąg. I dobre wino na drogę.

*

Przedział. Ludzie przeciskają się między sobą. Tłok, duchota, głośne rozmowy.

— Dziecko na torach, dziecko!

Juanne, tchnięty nieznanym instynktem, pobiegł do kabiny maszynisty.

Ujrzał ciemnowłosą dziewczynkę, może sześcioletnią, ubraną w znajomy, brązowy płaszcz.

Margo?

— Niech pan się zatrzyma!

— Właśnie to robię. Ale pociąg jest zbyt ciężki. Ona zginie. Nie zdąży uciec.

Juanne poczuł wilgoć na swej koszuli. Płakał. Oparł się o ścianę, zjechał po niej w dół i łkał.

Przeraźliwy, wibrujący krzyk dziecka towarzyszył mu do końca podróży.

*

Smutek.

— Margo nie zginęła.

Prześwit ulgi.

— Mówi pani, że ona żyje? Więc dlaczego jej tu nie ma? Gdzie moja żona?

— W szpitalu.

Rozpacz.

— Czemu?

— Margo Frischer jest chora. Nie mogę udzielić bardziej szczegółowych informacji ponad to.

*

Księżycu... Takiś piękny, takiś tajemniczy, ale jednak niedostępny. Jak kwiat róży piękny, zwieńczony cierniami, kaleczący...

Chcę znać dalszy ciąg tej historii. Zdradź mi go, pozwól dobrnąć do końca. Tylko tego pragnę.

Milczysz.

*

Nieskazitelna biel korytarzy, lekarskich kitli i sal go przytłaczała.

W powietrzu wisiał ogrom złych myśli, śmierć i charakterystyczny zapach środków dezynfekujących.

Przy recepcji zobaczył kogoś znajomego.

— Babette.

— Pracuję, Juanne. Przyszedłeś do kogoś?

— Margo Frischer, jest z nią Kim Frischer...

— Nikogo takiego tu nie ma.

— Za kłamstwo wyrzucą cię z pracy.

— Mówię prawdę. Twoją cór... Margo Frischer przeniesiono kilka godzin temu do innego szpitala, gdzieś na końcu miasta.

— Proszę, powiedz, że wiesz, jaki to ośrodek...

— Nie mam pojęcia. Przykro mi.

*

— Halo? Walter?

— Słucham. Jesteś u Kimberly?

— Nie. Nie wiem... Nie wiem, gdzie ona... I Margo...

— Wypij to wino. Masz je we wewnętrznej kieszeni plecaka. Powodzenia.

— Skąd wiesz, że ja go nie...?

— Znam cię.

— Dzięki.

*

Opróżniona do połowy butelka wylądowała na balkonie.

— Pusta do połowy, czy pełna do połowy?

Pusta.

— Rozbita. Gadam sam do siebie. Boli mnie głowa... Też jest rozbita.

*

Wskoczył na tył taksówki. Pijany, czy trzeźwy?

Smutny.

— Do szpitala.

— Którego?

— Któregokolwiek.

— Panie, wyłaź pan, bo tylko czas marnujesz.

— Kojarzy pan Kimberly Frischer?

Źrenice taksówkarza momentalnie się rozszerzyły. Juanne zauważył to w przednim lusterku. Był spostrzegawczy.

— Jesteś ojcem jej dziecka.

— Jakiego dziecka?

— Dziewczynki, Margo. Jest chora. Muszę jechać do niej, do mojej Margo, do szpitala. Zawieź mnie. Błagam.

— Powiedz tylko, gdzie to jest?

— Na końcu miasta. Nic więcej nie wiem.

*

Znowu to samo. Smród szpitalnych chemikaliów. Śmierć, choroba, apatia, marazm.

— Kim panowie są?

— Jestem ojcem Margo.

— A ja mężem pani Frischer.

— Rozumiem. Proszę wejść.

Białe łóżko, białe prześcieradło, biała kołdra i biała poduszka.

Biały kaftan, a pod nim wątłe, sine ciało.

Kiedyś lśniące, gęste i orzechowe włosy, teraz wypłowiałe, cienkie, nijakie.

Monitor funkcji życiowych.

— Po co tu jesteście? Wyjdźcie, natychmiast.

— Nie jestem tu dla ciebie, tylko dla Margo. Powiedz mi... Co jej jest?

— Nie tutaj.

Wyciągnęła go za rękę na korytarz. Była wrakiem, namiastką dawnej, pięknej, zadbanej kobiety.

— Ona umiera.

— Kim, ja...

— Nie przychodź tu więcej. Nie szukaj mnie. Zniknij, tak jak zrobiłeś to rok temu. Nauczyłam się żyć bez ciebie.

*

Trumna kunsztownie wykonana z dębiny, obłożona chryzantemami, przykra, majestatyczna.

Zawierała jednak coś, co sprawiało, że serce podchodziło do krtani.

Była maleńka, miała około półtora metra.

Pochowano w niej niespełna sześcioletnie dziecko.

Nie przyszedł na pogrzeb. Nie oficjalnie. Obserwował ceremonię zza bramy cmentarza, niegodny uwagi element sztokholmskiego tła.

Płakał.

Zauważyła go.

Płakał, tak jak ona.

Przestał.

Odwróciła wzrok.

Kim, Kim, Kim...

*

Amarantowe lico księżyca zdawało się być już niedalekie, lecz nagle poczułem, że spadam. Podążam w dół, ku ubitej, zsiniałej, utęsknionej ziemi.

Nie!

Nie. To tylko ułuda.

Blisko, tak blisko...

Wirowałem swobodnie wśród fluidów kolorowego wiatru, nie spuszczając mego mentora z oczu, jakby bojąc się, że jeżeli zmrużę powieki choćby na chwilę, on obumrze. Przygaśnie absolutnie i bezpowrotnie, pozostawiając po sobie jedynie zarumienione niebo. Nie był to nieuzasadniony niepokój, bowiem księżyc raz po raz zdawał się niknąć za niewidzialną parą, rozmywać, migotać.

Grał ze mną w chowanego, chociaż cały czas dobrze wiedziałem, gdzie go szukać, on bawił się moją gargantuiczną cierpliwością.

Nasza relacja była toksyczna. Przypominała nieco burzliwe kontakty pomiędzy niewierną kobietą, a jej kochankiem, który, choć świadom bezeceństw swej lubej, miłuje wybrankę zbyt mocno, ażeby ją opuścić.

Usta księżyca rozciągnęły się w upiornym, krwawym, nieco krzywym uśmiechu. Chyba słyszał, co myślę. Pochlebiało mu to.

Wszelakiej maści negatywne opinie jedynie przyjemnie łechtały ego mordercy słońca. Niektórzy sądzą, że ono i księżyc żyją w stosunkach przyjacielskich, nazywają ich bratem i siostrą, lecz to tylko pięknie ubarwione kłamstwo, jakie ma za zadanie nakryć pozłacanym całunem gorzką prawdę. Jasność zginęła w ciemności wiele wieków temu, a to, co zwiemy blaskiem, lśnieniem, czy też światłem, jest jedynie idealnie zamaskowanym mrokiem, czernią w masce, wypraktykowaną w dziedzinie perfidnych gier, w których to ona dyktowała swoje własne, obsceniczne zasady.

Można by powiedzieć, że zaślepiało mnie niezwykłe, niepomierne piękno księżyca. Nie była to uroda, którą zachwycają się miliony, lecz zupełnie odmienny artyzm, bardziej intymna estetyka. Jeśli miałbym porównać tę filuterię do jakiegoś kwiatu, wybrałbym przesiąkniętą na wskroś chłodem pogrzebową chryzantemę. Osnutą mgłą tajemnicy, intrygującą, skromną, a równocześnie pełną zjawiskowego wdzięku.

Prawie dotknąłem swymi motylimi wargami ust księżyca, ale coś mnie powstrzymało. Ciemny, niepozorny obłoczek, który przemknął tuż obok. Wraz z nim sceneria.

*

„Juanne Frischer jest niedostępny! Zostaw wiadomość po usłyszeniu sygnału”

— Oddzwoń, stary, mam sprawę.

Zabałaganione biurko, rozrzucone papiery, plamy z kawy i wina. Czy na pewno wina?

*

W przedpokoju rozległo się pukanie.

Cisza.

Walter zaczął walić mocniej, głośniej, ale w dalszym ciągu nikt nie pofatygował się, aby go wpuścić.

— Juanne! Stary!

Cisza.

Pchnął drzwi. Były otwarte.

Cisza.

Wewnątrz domu jego przyjaciela jak zwykle panował okrutny, godny pożałowania nieporządek. Preludium do koszmaru.

Wywrócone taborety, resztki zeszłorocznej, wigilijnej kolacji przykryte obrusem, buty na środku korytarza, pełno karmy dla kota w doniczkach.

Preludium do koszmaru.

Storczyki i żonkile, niegdyś cudownie prezentujące się na parapetach, zwiędły.

Podobny los spotkał samiczkę skalara i żółwia.

Preludium do koszmaru.

Walter przełknął ślinę i drgnął gwałtownie, słysząc przeraźliwe miauczenie Olympe, kocicy Juanne'a.

Zobaczył ją na schodach prowadzących na piętro.

Walter poczuł, że musi za zwierzęciem iść, tak po prostu.

Uczynił to.

Chwycił poręcz i podążył na górę, a każdy kolejny krok był dlań coraz to trudniejszy, wymagał większego fizycznego wysiłku.

Preludium do koszmaru.

W końcu dotarł na sam szczyt.

Mimo, że bura kotka przysiadła pod drabiną, która pozwalała dostać się na poddasze, Walter postanowił zajrzeć jeszcze do pokoju swego bliskiego towarzysza pijackich udręk.

Zastał tam dokładnie taki sam rozgardiasz, jak w przypadku reszty mieszkania, a nawet dużo większy.

Biurko usłane dokumentami, nieudanymi tekstami piosenek, wierszy, fragmentów opowiadań. Kubek z kawą owinięty folią aluminiową. Walter nigdy nie potrafił odgadnąć, dlaczego Juanne to robił.

Jego wzrok przykuła otwarta książka, wsadzona gdzieś pomiędzy sterty papierzysk. Juanne nie czytał.

Preludium do koszmaru.

Czarne tomiszcze opatrzone było lekko obdartym, srebrnym tytułem.

Trucicielka.

Strona trzynasta i dwunasta, brak jakichkolwiek zaznaczonych fragmentów.

Preludium do koszmaru.

Walter wybiegł z pomieszczenia.

Wszedł po drabinie na strych.

Zawahał się.

Preludium do koszmaru.

— Juanne!

Cisza.

— Wiem, że tu jesteś.

Milczenie.

Preludium do koszmaru.

Wsunął się w głąb ciemności, która panowała na poddaszu.

Zapalił światło, zamarł.

Juanne leżał. Spał.

W jego lewej ręce spoczywał pistolet, a w prawej zmięta kartka, zakrwawiona podobnie jak głowa.

List. Do „Najdroższego przyjaciela”

Tekst głosił:

„bóg to bujda”

*

Księżyc otulił mnie. Nakryłem jego wargi swoimi, dając początek końcowi złego snu, z jakim zmuszony byłem borykać się od tak wielu nocy.