Kolejarska Ziemia nie powinna być elipsoidą obrotową. Kolejarska Ziemia powinna być dyskiem płaskim, zewsząd otoczonym oceanami

I taką płaszczyzną do pewnego stopnia Ziemia wydaje się być. Manowce, bezdroża, pustynie, stepy, łąki, pola, lasy. Siedzący w środku wagonu pasażer spoziera na to wszystko przez zabrudzone, zakurzone okno. Dany jest mu świat ruchomy – ten kalejdoskop barwnych obrazów, układających się w najbardziej nawet wyszukane rytmy i metra. I on go podziwia. Zapatrzony w dal, zdaje się bardziej nasłuchiwać, a niżeli wypatrywać. A jeżeli cokolwiek w tej całości dostrzega, to jest to nic innego, jak tylko wiązka rur, snop prętów, harmonijka torów, biegnących wzdłuż trakcji, i splatających się z nią od czasu do czasu. Tory, tunele… „Do taktu turkoce”. Podsypki, podtorza… „I puka, i stuka”. Rozjazdy, podjazdy… Zwrotnice, krzyżownice, kierownice, szyny łączące... W tej rzeczywistości nie ma miejsca dla Ziemi wypukłej ani wklęsłej. W realiach kolejarskiego świata wszystko musi być płaskie lub prawie płaskie, musi być analogowe, nie skokowe czy dyskretne, musi łagodnie przechodzić jedno w drugie fade in, fade out, ulegać metamorfozom. Jeśli więc pociąg wspina się, dajmy na to, ku górze lub stacza w dolinę, to robi to w sposób stadialny, stopniowy, mozolny, z zachowaniem należytego kąta wznoszenia się i opadania, przy czym owo nachylenie stoku, nasypu czy wału jest zupełnie symboliczne. Wniosek końcowy jest więc taki, że kolejarska Ziemia nie powinna być elipsoidą obrotową, kulą spłaszczoną na biegunach i wybrzuszoną wzdłuż równika. Kolejarska Ziemia powinna być dyskiem płaskim, zewsząd otoczonym oceanami.