Grabarze - Roz.2

Jean wiedział, że jeśli Cindy dowie się o miejscowym grabarzu, wszystko się skomplikuje. Jednak nie należał do osób zmartwionych. Pragnął tylko w spokoju douczyć dzieciaki, zanim będzie za późno...

Niespodziewanie drzwi uchyliły się, a w progu stanęła Mia.

- Chcę rozwiązać tą zagadkę. - oświadczyła.

- Teraz nie mam dla ciebie czasu. Muszę dokończyć robotę. - odpowiedział.

Mężczyzna zarzucił na siebie płaszcz, po czym opuścił biuro.

* * *

Cindy postanowiła odwiedzić grób dziadków, mimo deszczowej pogody. Wolno ominęła gimnazjum, a następnie dom Jean'a i dotarła na miejsce. Ku swojemu zdziwieniu uchwyciła wzrokiem Doktorka. Wiedziała, że mężczyzna nie miał tu rodziny. Więc co on tam robił? - Zdawało się, że coś zakopywał.

- H-hej, Doktorku. Co tutaj robisz, w taką pogodę?

Jean gwałtownie obrócił się w jej stronę.

- Pracuję. - odrzekł zaskoczony jej widokiem.

Dziewczyna podeszła bliżej. Zajrzała do dołu i zobaczyła... zwłoki jakiejś kobiety.

- To ty jesteś tym grabarzem?! - krzyknęła spłoszona.

- Tak...

Nagle zadzwonił jej telefon.

- Słucham?

- Cindy, gdzie jesteś?

- N-na cmentarzu z Jean'em.

- Z Kościakiem?!

- Coś ci nie pasuje, smarkulo? - warknął grabarz.

- Tak! Czekaj... Jesteś na cmentarzu, z nim? Zakopujecie jakieś ciało, prawda?!

- N-nie... Skąd ten pomysł? Przyszłam odwiedzić grób dziadków, a Jean już tu był. A tak w ogóle, czemu dzwonisz?

- Chciałam z tobą porozmawiać.

- Ok, już wracam. Przyjdź do mnie. Zaraz będę.

Telefon ucichł.

- No, Doktorku. Masz ciekawą robotę. Idę. Nie martw się. Nikomu o tym nie powiem, ale należy mi się jakaś nagroda za rozwiązanie zagadki.

- Masz rację. Coś wykombinuję. Dlatego jesteś moją ulubienicą.

- Pa! Tylko pamiętaj, że mam na ciebie haka!

Dziewczyna zniknęła za furtką. Tajemnica doktora wyszła na jaw. Teraz musi dochować pozostałych...