Jestem przy Tobie - część 1

Chcecie poznać największego nieudacznika, jakiego świat miał okazję spotkać? Elizabeth Dimitrow, tak właśnie się nazywam, a przynajmniej nazywałam, bardzo dawno temu… Teraz mam wdzięczne imię Alaina. Nazwiska nawet nie posiadam. To smutne, gdy patrzysz jak wszyscy których kiedykolwiek kochałaś odchodzą. A wydaje się jeszcze bardziej żałosne, gdy wiesz, że wszystko mogło się potoczyć inaczej, gdyby tylko nie fakt, że byłaś egoistyczną suką.

Ale może wróćmy do początku, 1043 lat temu straciłam męża. Straciłam jego i dwójkę najukochańszych dzieci. To wtedy był przy mnie zawsze mój przyjaciel. Przyjaciel i jak się później okazało jedyna osoba jaka mi została i była zawsze przy mnie. Pamiętam, jakby to było dziś, jak nieustannie do mnie przychodził, próbując wyrwać mnie z żałoby. To dzięki niemu zaczęłam żyć na nowo, mieliśmy wtedy po dwadzieścia pięć lat. Nakłonił mnie do wyjazdu z Indii i to wówczas wszystko się zaczęło.

Po krótkim czasie zaczęliśmy być ze sobą. Po powrocie do Rosji, Nikhil kupił dom, ja go urządziłam. Zbudowaliśmy swój mały świat. Dom był cudowny, drewniany, urządzony w starym stylu. Przed domem wielkie jezioro, za – tajemniczy, ciemny las. Po powrocie z pracy zawsze byliśmy razem. Romantyczne kolacje nad jeziorem, czy wypady do innego kraju – to było nasze życie.

Jednak wszystko co piękne, musi się kiedyś skończyć, więc i ten piękny spektakl z mojego życia zniknął. A to wszystko przeze mnie. Zbyt późno dostrzegłam swoje błędy. Zaczęło się od niewinnego kłamstwa na temat mojej pracy, a zakończyło na wielokrotnych romansach, ale to ten jeden zaważył na naszym szczęściu. W pracy poznałam Rahula. Był wręcz kopią mojego zmarłego męża, pod każdym względem. Tego samego dnia dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Byłam wówczas narzeczoną Nikhila, byłam szczęśliwa. Osiem miesięcy później wzięliśmy ślub, gdzie towarzyszył nam Rahul, który stał się naszym przyjacielem. Jednak po jakimś czasie zauważyłam zmianę w zachowaniu Rahula i Nikhila, zaczęli rywalizować o coś, o czym ja wówczas nie miałam pojęcia. To sprawiło, że moje małżeństwo zaczęło przeżywać kryzys.

Ten dzień zaważył nad wszystkim. Miałam wtedy wybór. Wybrałam zdecydowanie złą drogę. To była nasza trzecia rocznica ślubu, jako, że staraliśmy się ratować nasze małżeństwo, wieczór minął naprawdę w porządku. Jednak później wszystko się zmieniło. Wybraliśmy się z Nikhilem na Wzgórza Worobiowe. To było nasze miejsce w Moskwie, to tutaj Nikhil mi się oświadczył. Wracaliśmy tam niejednokrotnie. Wtedy wpadliśmy na Rahula, między nim a Nikhilem doszło do kłótni. Zaczęli się bić, a ja próbowałam ich rozdzielić, aż w którymś momencie Nikhil niechcący uderzył mnie w twarz.

Wróciłam do domu, zaczęłam się pakować. Nikhil próbował mnie zatrzymać, przepraszał mnie i błagał wręcz bym nie wychodziła, jednak ja uniosłam się dumą. Oddałam mu pierścionek zaręczynowy i obrączkę, i wyszłam. Gdybym tego nie zrobiła…

W szale zapomniałam wszystkich dokumentów, kart, pieniędzy. Nie miałam nic prócz walizki i kluczyków od samochodu. Postanowiłam więc pójść do Rahula, po tym jak wszyscy „przyjaciele” zostawili mnie na lodzie. Wynajęłam u niego pokój, syna widywałam co dwa dni i planowałam zacząć wszystko od nowa. Szukałam mieszkania, planowałam rozwód, nawet nie zauważyłam kiedy zaczęłam czuć coś więcej do Rahula. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że Rahul nie był tym za kogo się podawał. Po jakimś czasie postanowiliśmy wyjechać na tydzień by odpocząć od codziennego życia. Byłam pewna, że jesteśmy razem, że już zawsze będziemy, a Rahul to tak naprawdę ten który był mi pisany. Myliłam się.

Po drodze mieliśmy wypadek. Dachowaliśmy. Rahul wyszedł z tego cało, miał złamaną nogę, ja za to miałam gorzej. Zmarłam. Tak, nie dziwcie się, zmarłam. Nie udało się mnie uratować. Po całym zajściu obudziłam się w jakimś dziwnym miejscu. Leżałam na zimnym łóżku, a przed oczami miałam gałkę od grzejnika, z której leciały co jakiś czas krople wody. Wstałam. Podłoga była cholernie zimna. Ale ja sama byłam niezwykle lekka. Byłam też naga, ubrana w jakąś „chustę”, sama nie wiem co to miało być. Wokół stało pełno łóżek, przykrytych białymi prześcieradłami i wystawały tylko jakieś metki. Zobaczyłam wtedy lustro, chciałam do niego podejść, zobaczyć jak wyglądam. Byłam okropnie zdezorientowana. Ale gdy tylko chciałam spojrzeć na swoje odbicie, wszystko się rozpłynęło.

Jakaś dziwna siła przeniosła mnie na cmentarz. Dalej ubrana byłam w to dziwne coś, a wszyscy wokoło zdawali się mnie nie dostrzegać. Szłam na przód, mimo, że w rzeczywistości nie poruszałam stopami. Gdy spojrzałam na swoje ręce i stopy, zamarłam. Były sine. Po chwili stanęłam i ujrzałam mężczyznę w czarnym płaszczu, trzymającego za rękę małego chłopca. Nie wiedziałam kto to może być. Spojrzałam do tylu, w chwili gdy wszyscy zaczęli odchodzić od świeżo powstałego grobu. Jakiś mężczyzna odchodził, utykał na lewą nogę i nawet nie obejrzał się za siebie. Nie widać było po nim jakiegokolwiek smutku. Potem znów wróciłam wzrokiem do mężczyzny z dzieckiem. Klęczał przed chłopcem i ocierał mu łzy. „Mama jest wśród aniołków w niebie, nie martw się skarbie. Masz jeszcze mnie.”. dziwnie było słyszeć te słowa. Zrobiło mi się żal tej dwójki, spojrzałam w niebo. Było pochmurne i zapowiadało się na solidną ulewę.

„Boże, czemu im to zrobiłeś?”. Nagle wróciłam znów do tego zimnego miejsca. Stałam tam, gdzie wcześniej było lustro. Byłam naprawdę zdziwiona. Wracałam do swojego łózka, tym razem patrząc na te dziwne metki. Na każdej z nich były imiona, nazwiska, wiek. Jakbym była w kostnicy. Ale przecież to nie było możliwe. Najdziwniejszy był fakt, że na moim łóżku coś leżało. Było przykryte prześcieradłem i miało metkę jak inne. Przerażona postanowiłam przeczytać co się na niej znajduje.

„ELIZABETH DIMITROW, LAT 29”