Kiedy księżyc patrzy - Prolog

Nie oglądając się za siebie po prostu wybiegłam z domu trzaskając mocno drzwiami. Kolejna kłótnia, która oddzielała mnie od rodziny. I chociaż to nie ja ją zaczęłam i tak wina spadła na mnie. Byłam przyzwyczajona do takich sytuacji, ponieważ już od śmierci matki wszystko stało sie jakby trudniejsze. Każdy najmniejszy ruch wydawał sie jakby niemożliwy. Najbardziej przeżywał to ojciec, który przez pierwszy rok popadł w nałóg alkoholowy, jednak nie na tyle głęboko by już w tym utknął. Mama była chora na raka płóc, ponieważ, niestety, paliła.

Biegłam przez ulice pełne.. właściwie czego? Wszyscy ludzie spali już dawno w domach, zatem żadne auta nie oświetlały ulicy. Bezpańskie psy pewnie już leżały na progach domów lub w jakiś ciemnych uliczkach. Tylko blade światło księżyca i kilia ulicznych lamp oświetlało mi droge do mojego ulubionego miejsca, w którym zawsze mogłam sie wyciszyć. Moje stopy znalazły sie na miękkiej, jednak wilgotnej trawie, która na całe szczęście nie potrafiła przeniknąć przez moje buty aby zmoczyć mi stopy. Wzrokiem pokierowałam na ogromne drzewo kilkanaście metrów ode mnie, a moje kończyny dolne jakby same z siebie zaczęły prowadzić mnie w przód. Wokoło roznosił sie tylko cichy odgłosik stąpania po piachu, albo od czasu do czasu dało sie słyszeć wycie jakiegoś psa.

Wspięłam sie po konarze ogromnej brzozy i powoli, aby nie spaść, usiadłam na jednej gałęzi i rozglądałam sie wokół. Widok stąd był piękny. Mały strumyczek pośród kwiatów, teraz oświetlany blaskiem księżyca; drzewa, które mimo swojego lekko upiornego charakteru wyglądały jak upiększone światełkami, którymi były gwiazdy. W oddali nie było nikogo. Tylko ja, księżyc i piękne widoki.

Zamknęłam na chwilę oczy i oparłam głowę o konar. Nie miałam zamiaru iść spać, po prostu tak lepiej było mi się delektować chłodnym powiewem nocy.