Kroniki człowieka samotnego - Miłe zaskoczenie w rocznicę śmierci prezydenta

Przez okno szpitala wszystko wygląda całkowicie inaczej - w miarę zależności od wzroku podmiotu, który akurat w wypadku mojego marnego jestestwa - dosyć marnym się zdaje. Marnym, bo w fakcie czy nie uwłacza ludzkiemu bytowi nieumiejętność rozróżnienia składników na własnym talerzu? Okno jest rozmazane i pomimo grubych szkieł, jakie podarowali mi w prezencie moi rodzice - nie mówiąc nic, jedynie przychodząc, zostając i odchodząc. Czyżby to, że jednak rak mnie znokautował jest na tyle upokarzające, że zdecydowali się nie mówić nic, by przypadkowo nie powiedzieć za dużo. A zwykłe "Będziemy cię codziennie odwiedzać na cmentarzu", wiele by naprawdę zmieniło - możecie mi zaufać.

Patrzę przez zamgloną szybę na mój kolejny przystanek życia - a raczej ostatnią prostą. Jeszcze nie wiem, kiedy odjazd, ale za to nieustannie podąża za mną myśl, że ta chwila nieuchronnie się zbliża. Nie, żebym protestował - to naturalna kolej rzeczy, a jeżeli tam na górze siedzi sobie jakiś dziada i ma to zaplanowane - to ja tych planów nie mam zamiaru mu krzyżować. Powiedziałby ktoś - samobójca, depresyjny kołek, nudna persona - a ja odpowiadam, zwyczajnym i najprostszym, a zarazem najpiękniejszym ze wszystkich słowem - "nie". Nie jestem samobójcą, nie mam depresji, chociaż wiele razy ją u mnie diagnozowano. Nudny? Może.

Ja po prostu zwyczajnie pogodziłem się ze śmiercią, pogodziłem się z tym, że pewnego dnia, nie ważne którego, przyjdzie do mnie, może w tunice, może w mundurze, może w sukni, bikini - może nawet nago. Nieistotne. Nie powitam jej, jego - jako przyjaciela, jako kogoś, kogo znam od zarania dziejów. Powiem jej "cześć, jak się masz?", bo zobaczymy się po raz pierwszy. Ktoś kiedyś napisał, o pozdrawianiu śmierci jak starego przyjaciela, to trochę niekulturalne. Ale myślę jednak, że to dobra okazja, by tę znajomość zacząć, chociaż na krótki czas oczekiwania.

Mojej uwadze uciekł moment, w którym ktoś pogładził mnie po policzku, hacząc palcami o wąsy dostarczające mi tlen. Otrząsnąłem się z miłej, niewidocznej pierzyny zadumania i zwróciłem wzrok w stronę delikatnej twarzy, która przeszywała mnie wzrokiem dwojga jasnoniebieskich oczu. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu - wyrwał się jak dzikie zwierzę z niewoli, powoli wpływając na moje usta, a moja wada wzroku tak jakby nagle ustąpiła. Zapach róż przedarł się przez moje nozdrza i impulsem dotarł do mózgu, a ich ciepła, czerwona barwa rozlała się na szpitalnej kołdrze jak krwawe jezioro. Takie, które na ten przykład, zobaczyć można gdzieś w tropikach.

Uścisk jej ramion, chociaż okrutnie bolesny i przypominający mi o tym, jak bardzo rak pożera moje ciało, przyniósł mi swego rodzaju ukojenie, sprawiające, że chciałbym tonąć w nich bardziej i bardziej. Nie mówiła nic, ani ja nie wydałem z siebie żadnego dźwięku - muzyka ciszy zdecydowanie bardziej pomagała nam uczcić tę chwilę, z cichym akompaniamentem przerywających ją piśnięć i szumów aparatury tlenowej. Dziesiątego kwietnia matka wypchnęła mnie na świat. Dziesiątego kwietnia obchodzę dzisiaj swoje dwudzieste siódme urodziny. Dziesiątego kwietnia zdechł mi mój chomik Sid.

Dziesiątego kwietnia umarł prezydent.