Literkowa Bitwa na Prozę 8 - Dom zły

Po raz pierwszy zobaczył tamtą dziewczynę, gdy zrywała kwiaty na łące. Biegała w zwiewnej sukni i kusiła swym wyglądem. Norman jednak nie podszedł do niej, tylko obserwował z daleka.

Potem spotkał ją na targu, gdy kupowała jabłka. Również nie zbliżył się, ale czuł, że jest to wyjątkowa osoba. Podążył więc za nią, a ona doprowadziła go do pewnego domu.

A był to dom zły i złe rzeczy się w nim działy.

Weszła do środka, a Norman został na zewnątrz.

Myślał o niej przez cały czas. W końcu gdy nie zjawiła się ani na łące, ani na targu, udał się znów pod tamten dom i zastukał do drzwi.

- Kto tam? – dobiegł go głos, a po chwili przeistoczył się on w tęgą starą kobietę, która pojawiła się w wejściu.

- Szukam pewnej dziewczyny. Przed chwilą weszła do środka.

- Nikogo takiego tu nie ma.

- Naprawdę? Wydawało mi się…

- Do widzenia – odparła stara i zatrzasnęła Normanowi drzwi przed nosem, tym samym kończąc rozmowę.

Chłopak nie zamierzał rezygnować. Przesiedział parę godzin pod domem, aż wreszcie zobaczył dziewczynę w oknie na piętrze. Pomachał, ale ona go nie zauważyła. Miał ochotę wspiąć się do niej, niestety ściany nie pokrywała winorośl ani bluszcz, a w pobliżu nie było drabiny. Wiedział jednak, że starucha coś ukrywa. Pewnie więziła dziewczynę i nie pozwalała się z nikim widywać. Już miał odejść i spróbować następnego dnia, gdy nagle zza rogu budynku wyszła stara kobieta, z którą wcześniej rozmawiał.

- A co ty tu znowu robisz? – wyskrzeczała.

- Przepraszam, ale muszę się zobaczyć z dziewczyną, która tu mieszka.

- Cóżeś się tak przyczepił? Mieszkam tu tylko ja.

- Niemożliwe. Dopiero co widziałem…

- Wynocha stąd!

Norman odszedł, ale nie zrezygnował. Po paru dniach znów wypatrzył dziewczynę. Szła drogą w kierunku domu - tego co poprzednio. Pobiegł za nią, mając nadzieję dogonić, nim znów mu ucieknie. Niestety ona nagle przyspieszyła i wbiegła do wnętrza budynku. Chłopak nie wahał się, tym razem nie zapukał, tylko po prostu wszedł. Zauważył jak znika na schodach wiodących na parter. Udał się za nią na górę i oniemiał ze zgrozy. Widział jak piękna dziewczyna na jego oczach przeistacza się w znaną mu staruchę. Skóra pomarszczyła się i zwiotczała, włosy przerzedziły, a zgrabne kształty znikły. Norman krzyknął przerażony. Starucha obejrzała się i ukazała bezzębny uśmiech.

- Też mam prawo się zabawić- zaskrzeczała i rzuciła się na chłopaka. Jej silne łapska ścisnęły Normana jak imadło. Nie mógł się ruszyć, a ona już dobierała mu się do rozporka.

- Nieee! – krzyczał, ale nic nie mógł zrobić.

Ratunek nadszedł z nieoczekiwanej strony. Żyrandol znienacka urwał się i spadł, przygniatając staruchę. Norman zyskał czas, by podnieść się z ziemi i wybiec z domu. Nawet się nie oglądał za siebie. Zdawało mu się tylko, że słyszy śmiech.

Bo to był dom zły i źli ludzie w nim mieszkali.