Na wojnę. (Jedna seria - wielu autorów) cz. 2

Link do poprzedniej części : http://www.opowi.pl/na-wojne-jedna-seria-wielu-autorow-a6437/

____________________________________________________________

Nie dowierzałem własnym oczom. Przycupnąłem na pieńku i zacząłem czytać list jeszcze raz, a potem jeszcze raz. Z każdym kolejną linijką wydawał mi się coraz bardziej niedorzeczny. To królowie wywołują wojny, to o nich piszą pieśni, sławią ich za odniesione zwycięstwa, ale historia zapomina o mężach, którzy giną na poligonie w imię idei władcy.

Dlaczego akurat teraz musiało mnie to spotkać? Gdy w końcu po śmierci Anny znalazłem kobietę mojego życia. Między mną a Derry układało się tak wspaniale, mały Devin powoli godził się ze śmiercią matki. Złapałem się za głowę i spojrzałem na mojego pierworodnego. Ciągnął psa za ogon i był taki szczęśliwy. Nie mogłem go teraz zostawić, nie teraz.

- Kail! – W drzwiach izby stanęła Derry, trzymająca talerz – Każ umyć ręce Devinowi i chodźcie jeść.

- Słyszałeś Devin? Szoruj się! – rozkazałem, zmuszając się do uśmiechu.

Derry nałożyła obiad, usiedliśmy przy stole. Czułem na sobie wzrok mojej kobiety, jej niebieskie oczy miały niesamowitą umiejętność zaglądania w głąb mojego umysłu. Zdałem sobie sprawę, że nie muszę jej nic mówić, wiedziała, że coś nie gra. Zjedliśmy w ciszy. Po posiłku Derry zaczęła zbierać zastawę i dała mi subtelny znak, żebym znalazł Devinowi jakieś zajęcie, bo musimy porozmawiać. Już teraz czułem, że nie będzie to przyjemna rozmowa.

- Synku, mógłbyś nazbierać małych patyczków na rozpałkę?

- Pewnie tatusiu – chłopiec odskoczył od stołu i wybiegł na dwór.

- Przynieś ich tyle, ile tylko dasz radę udźwignąć – krzyknąłem do otwartych drzwi z nadzieję, że młodziak usłyszał.

Derry usiadła naprzeciwko mnie, położyła ręce na stole i splotła palce.

- Słucham – zaczęła poważnym tonem.

Oszczędzając sobie zbędnych wyjaśnień, podałem jej list. Wąskie, niebieski oczy przeleciały przez wszystkie linijki z prędkością błyskawicy, co rusz rozszerzając się i przymykając na zmianę. Na jej twarzy pojawiła się troska. Położyła list na blacie i wyprasowała go dłonią.

- Czy to jakaś kpina? – zaczęła zirytowanym głosem – Kail! Odezwij się, a nie milczysz jak zaklęty.

- Niestety – odparłem – to nie jest żart, spójrz na pieczęć.

- Nie możesz wyjechać, co ze mną? Jak mam dać sama sobie radę?

- Nie mam wyboru, przecież wiesz, że nie chcę was zostawiać.

- Co z Devinem, dobrze wiesz, że się mnie nie słucha. Jak mam sobie z nim poradzić sama? Niedawno stracił matkę.

- Przecież dobrze o tym, kurwa, wiem – uniosłem głos. Nie byłem zdenerwowany na Derry, ale na tę całą sytuację – myślisz, że mi się to uśmiecha?

- Musi być jakiś sposób, żebyś został. Nie dam sobie teraz sama rady.

- Derry, jesteś silną kobietą. Nie poradzisz sobie z małym chłopcem?

- A co jeśli coś Ci się stanie? – w kąciku jej oka pojawiła się mała łza.

- Nic mi się nie stanie – podszedłem do niej i objąłem, aby dodać jej otuchy – Na pewno poradzisz sobie z Devinem, nie martw się – odgarnąłem jej włosy z policzka i czule ucałowałem.

- Nie o to chodzi – Derry skryła twarz w dłoniach – jestem w ciąży – wykrztusiła, szlochając.

______________________________________________

Link do następnej części:

http://www.opowi.pl/na-wojne-jedna-seria-wielu-autorow-cz-3-a7150/

______________________________________

Spis treści:

http://www.opowi.pl/na-wojne-jedna-seria-wielu-autorow-spis-a6939/