Tajemnicze spotkanie 2

Jessi otworzyła oczy. Ujrzała pomieszczenie, prawdopodobnie w jakimś starym domu. Nagle zauważyła, że jest przywiązana. Kto ją tu uwięził i dlaczego? Ostatnie co pamiętała to postać z ciemnymi włosami i fiołkowymi oczami. Jessi próbowała się wydostać, lecz na próżno. Usłyszała huk otwierających się drzwi. Ujrzała chłopaka tego samego co widziała w szkole. Była trochę wystraszona, gdyż była uwięziona i nie miała możliwości do ucieczki lub ataku.

- Widzę, że podoba Ci się to mieszkanko-powiedział- spokojnie pobędziemy tu trochę dłużej. Musimy wyjaśnić sobie parę spraw. Po pierwsze co pamiętasz z wczorajszego wieczoru? Widziałaś coś szczególnego?

Jessi nie odezwała się ani słowem, gdyż miała nadzieję na to, że uzyska jakieś wyjaśnienie.

- No dobrze, wiedzę że się nie dogadamy... Zróbmy tak ja Ci opowiem o co chodzi, a ty grzecznie posłuchasz. No więc tak: nie wiem co wczoraj widziałaś, ale od razu Ci mówię, że jestem czymś czego normalni ludzie nie mogą zobaczyć. Ale ty mnie widzisz, co jest bardzo dziwne. Moim zadaniem jest zabijanie demonów, które mogą być pod różną postacią; człowieka, psa, kota, ptaka, a nawet rzeczy. Są też osoby, które chcą zawładnąć tym światem. Aby tego dokonać potrzebują armii demonów. No to z grubsza o to chodzi. Musze je zabijać.

Jessi jeszcze raz analizowała to co powiedział chłopak.

- A tak po za tym to jestem Sebastian, mów mi Seba. A ty moja księżniczko, jak Ci na imię?

Powoli Jessi nabierała do niego zaufania. Odważyła się mu podać soje imię:

-Jessi...

- Super! W takim razie cię uwolnię, ale nie możesz uciekać rozumiesz?

Jessi kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Sebastian odwiązał jej ręce i nogi. Potem zaprowadził ją do innego pokoju i, gdy był już w drzwiach rzekł:

-Aha i jeszcze jedno: już nie możesz wrócić do domu. To zbyt niebezpieczne... Pogadamy o tym przy kolacji. A teraz odpocznij.

- ZACZEKAJ!

Ale już wyszedł. Jak to nie może już wrócić? A co z rodzicami? Będą jej szukać! I czemu tylko ona go widzi?

Jessi rzuciła się na łóżko i zaczeła płakać w poduszkę. Nigdy więcej nie zobaczy rodziców, przyjaciół? Tyle pytań miała w głowie. W końcu zmęczona całą tą sytuacją usnęła.

Dlaczego ona?