15.09

W ustach mam palony papier, posmak popiołu

i zgliszcza czterdziestu ośmiu galaktyk,

które - niczym drzewa - psują się od koron.

W uszach szumią przewracane kartki,

jak domino ustawione wzdłuż drogi mlecznej,

po której biegają koty - uciekając przed wodą.

Ta sięga już niemal do kolan i wzdryga się lekko

- przyjdzie czas, że dotrwa do gardła, zaleje podniebienie,

zgasi każdy pożar kwitnący na języku, który zdrętwiał.

A potem zamieni się w deszcz i przejdzie bokiem.

Więc w ustach mam piach, a w oczach osad z herbaty,

w uszach szumi słońce, a w otwartych dłoniach,

zawsze świeży bukiet.

.

.

.

Z cyklu: Śniła mi się łąka

Roku, w którym przeczytałem Sto lat samotności.