Agata meble cz. 3-( rodzice i szogun Julka)

Agata meble cz. 3-( rodzice i szogun Julka)

Szczęście przepełnia mnie całą od czubków palców u nóg do rozwichrzonych włosów. Jestem w jego ramionach tego nie da sie porównać do niczego innego. Wtulam twarz jeszcze mocniej w bluzę mojego Bartusia i wdycham ten oszałamiający zapach jego perfum. Mogła bym tak stać godzinami ale ciekawość mnie rozsadza. Chce mu zadać tyle pytań. Z niechęcią sie od suwam i siadam na dywanie. Z zaskoczeniem widzę, że on siada obok mnie. Mimo wolnie sie śmieje.

- No co?- Pyta z udawanym gniewem. Na to ja śmieje sie jeszcze głośniej.

- Nic, po prostu wyglądasz zabawnie.

- Ja wyglądam zabawnie, a kto sie tarza ze śmiechu po podłodze?

- No ja sie nie tarzam tylko siedzę przepraszam bardzo.- Mówię surowym tonem.

- To trzeba to zmienić.

O co mu może chodzić zastanawiam sie parę sekund. Zmienić ale co jak. Już wiem chłopak pochyla sie w moją stronę i niemiłosiernie zaczyna mnie łaskotać. Jąkam się przez śmiech.

-Bbaartuś, błagam.

- O co?- Czuje, że jego palce zastygają na moim brzuchu.

- Nie łaskotaj już mnie, proszę.

- Zastanowię się.- Siadam na przeciwko niego.

- Chciałam cie zapytać o parę rzeczy.

- No wal.

Przez dłuższą chwile zastanawiam sie od czego by tu zacząć. Nie zauważyłam, że chłopak przysunął sie do mnie. Zorientowałam sie o zmianie jego położenia dopiero wtedy gdy wziął mnie za rękę i wyszeptał do ucha.

- Pytaj o wszystko co chcesz ale są dwa warunki.- Poczułam gęsią skórkę na ramionach.

- Tak jakie?- Wyszeptałam w odpowiedzi.

- Po pierwsze ja też zadam ci parę pytań, a po drugie będziemy odpowiadać sobie całkowicie szczeżę.

- No jasne.- Odetchnęłam.

- To ty pierwsza.

- Ile masz lat?

- Dwadzieścia. Moja kolej miałaś już chłopaka?- Zatkało mnie. Myślałam, że spyta o coś prostszego.

- Nie.- Odpowiedziałam niepewnie. Na to on sie uśmiechnął.

- To jestem ciekawy jak zareagują twoi rodzice.

Jezu rodzice na śmierć zapomniałam, która wogulę jest już godzina. Gorączkowo rozejrzałam sie po pokoju w poszukiwaniu mojego telefonu. Był na stoliku za Bartkiem. Klęknęłam na czworakach i sięgnęłam nad ciałem gościa po kome.. Była za pięć szesnasta. Co znaczyło, że mama będzie za dziesięć minut. Na widok mojego przerażenia uśmiechnął sie rozbawiony.

- Spokojnie, nie ściągnę bluzy.

- Co?- Zatkało mnie kolejny raz. Czemu nagle mówi o bluzie. W sumie jeśli poruszył już ten temat to trzeba skorzystać.- Co znaczy, że nie ściągniesz, a to ma tak duże znaczenie czy ją masz czy nie?

- Czy duże to nie wiem ale jakieś wrażenie to robi.

- Co robi?

Chłopak wstał i podniósł mnie również.

- Ta bluza to ma znaczenie. Myślisz, że fajnie jest sie pocić w takich upałach w długim rękawie? Nie fajnie uwierz mi.

- To czemu w niej chodzisz.

- Bo muszę.

Powiedział to i rozpiął zamek błyskawiczny. Ściągnął górną część odzieży, a moje oczy przeżyły szok. Myślałam o różnych rzeczach począwszy od wysypki, a kończywszy na bliznach ale o takiej prostej rzeczy jak tatuaże to nie pomyślałam. Lewa ręka od ramienia do nad garstka była pokryta jakimś wzorem, prawa na całym ramieniu miała wyraźny napis ,, WALCZ O CO KOCHASZ".

- To jest śliczne.- Powiedziałam prawdę. Jakoś nigdy nie przepadałam za tatuażami ale to co on miał wydziarane było zrobione pięknie.

- Sam to zaprojektowałem. Naprawdę ci sie podoba?

- Sam? Naprawdę mi sie podoba.

Nie mogłam w to uwierzyć, że sam stworzył coś tak idealnego. Wzory przeplatały sie z niesłychaną precyzją. Uniosłam rękę i przejechałam palcem wskazującym po jednej z lini.

- Nie mogę pokazywać w pracy tego. Mam to w umowie.

- Rozumiem.

- Wiesz co jesteś najlepsza.

Bartek pochylił sie i jego usta delikatnie dotknęły moich. Wiedziałam, że to będzie niesamowite. Były takie miękkie i ciepłe. Chłopak rozchylił wargi. W mojej głowie zrodziła sie panika i chęć ucieczki. Przecież ja sie nie umiem całować. Na pewno mnie zostawi jak zobaczy jaką jestem ofermą. Chyba poczuł moje zdenerwowanie, bo odsunął się parę centymetrów i przytulił mnie mocno. Powiedział cicho.

- Nie bój się. Jeśli nie chcesz to nie będę.- Chciałam tego bardzo ale co miałam zrobić. Spuściłam głowę. On uniósł ją i spojrzał mi w oczy.- No o co chodzi.

- Ja tego chce nawet nie wiesz jak bardzo.- Słysząc co powiedziałam zaczerwieniłam się. Ty debilko skończona co ty najlepszego mówisz. Bartek pocałował mnie w skroń, później w policzek i drobnymi małymi pocałunkami kierował sie w kierunku ust. Wyszeptał w kącik moich warg.

- Każdy kiedyś miał jakiś swój pierwszy raz.

Tym razem nie wycofałam się. Czując jego język zawahałam sie przez chwilę ale spróbowałam oddać w tym pierwszym pocałunku co czuję. Na początku nie wiedziałam czy robie dobrze i zastanawiałam sie nad każdym ruchem ale po krótkiej chwili dałam sie porwać namiętności. Czułam jego oddech, ręce na swoim ciele, ciepło jego skóry i właśnie wtedy usłyszałam wołanie z dołu.

- Ada jesteśmy. Proszę zejdź do nas.

Odskoczyłam jak oparzona. Zerknęłam do lustra. Nie mogę zejść taka czerwona na duł wyglądam jak ostatnia ofiara losu. Włosy w nieładzie, oczy jak bym była naćpana, trzęsące ręce i ogólnie prezentowałam się nieciekawie.

- Uspokój się. No choć.

Wzięłam parę głębszych oddechów i powoli zeszłam. Zaraz przekonam sie czy moja mamusia jest spoko kobietką, czy nadopiekuńczą kwoką. . Mama stała w dużym pokoju przy kartonie z meblem. Słysząc moje kroki odwróciła sie i na jej twarzy odmalowało sie zdumienie widząc z kim przyszłam.

- O dzień dobry to Pan czy jest coś nie tak z zakupem?

- Dzień dobry, nie wszystko jest w porządku.

- Mamo to jest Bartek. Mój, mój.- Zacięłam sie jak głupia i nie umiałam dokończyć zdania.

- Chłopak, bardzo mi miło.- Odwróciłam się w stronę chłopaka zdumiona jego śmiałością. . Znów miał na sobie z powrotem bluzę. Nawet nie wiem kiedy ją założył.

- Aha.- Tylko na to było stać w tym momencie moją kochaną mamę. Wpatrywałam się w jej twarz ale nic nie dało się z niej wyczytać. Jak bym patrzała na zdjęcie, a nie na żywą osobę. Już chciałam jej coś powiedzieć, ale usłyszałam szybkie kroki. Do pokoju wpadła Julka.

-O to pan sprzedawca, o którym Ada gadała przez sen.

- Jezu Jula.- Jęknęłam czerwona jak burak.

- Gadała przez sen.- Powiedziała mama uśmiechając sie pod nosem.

- Cześć Bartek jestem.- Powiedział gość kucając przed moją siostrą.

- Hejo Julka.- Moja siostra bez żadnej krępacji rzuciła się na szyję Bartkowi. Na to wszyscy roześmialiśmy sie, a Jula najgłośniej, bo została uniesiona do góry gdy Chłopak wyprostował sie z niewygodnej pozycji.

- Może usiądźmy narazię niestety w kuchni, bo rogówki jeszcze nie mamy.

- Nie wiem czy nie będę przeszkadzać?

- Nie wygłupiaj się. Zostań mój mąż będzie do pół godziny myślę, że też chciał by cie poznać.

- To w takim razie dziękuje za zaproszenie. Chętnie z korzystam.

Im bliżej było do powrotu taty z pracy to ja coraz bardziej się denerwowałam. Mamciu, a jak on nie pozwoli mi się z nim spotykać, albo inaczej uzna, że Bartek jest dla mnie za stary. Nie na pewno powie, że jestem za brzydka dla takiego przystojniaka i on chce mnie tylko wykorzystać. W końcu przyłapałam się na tym, że obgryzam paznokcie. Cholera jasna to mi się nie zdarzyło od testu kompetencji, który miał miejsce w szóstej klasie podstawówki. Miałam ochotę uciec z tond jak najdalej. Boże bożę czym ja sobie na to zasłużyłam? Zrobiłam szybko rachunek sumienia, ale nic tak rażącego mi w nim nie wyszło. Usłyszałam wesołe wołanie Julki.

- Tatuś, tatuś przyjechał.

Potoczyłam nieprzytomnym wzrokiem po kuchni. Bartek z moją mamą w najlepszego rozmawiali, nawet nie mam pojęcia o czym. Dopiero w tym momencie dotarło do mnie, że od jakiś dwudziestu minut nie odezwałam się ani słowa. Widząc moje czerwone policzki uśmiechnęli się oboje. W progu stanął tata i widząc jego spojrzenie skierowane na Bartka serce zaczęło mi bić z prędkością dwustu uderzeń na minutę. Bartek wstał i śmiało odwzajemnił spojrzenie. Słysząc głos mojego taty aż podskoczyłam na krześle. Był taki surowy i zimny.

- Witam Pana czy coś jest nie tak z meblem czy z zapłatą?- Przez twarz chłopaka przeleciało zdziwienie słysząc wrogość w tonie rozmówcy.

- Nie, nie dzień dobry, wszystko jest dobrze. Ja tu jestem raczej prywatnie.

- Słucham.- Zagrzmiał tata, a mama słysząc to aż otworzyła buzie z zaskoczenia.

- Kochanie, co się stało? Czemu jesteś taki.- Nie dokończyła zdania, bo tata zpiorunował ją wzrokiem.

W kuchni zapadła cisza. Nawet Julka z szeroko otwartymi oczami nie wydawała ani jednego dźwięku. Wiedziałam, że nie może być tak pięknie tylko dla czego aż tak tata jest wściekły. Z napięciem czekałam na to co powie. Chciałam żeby coś powiedział co kol wiek, bo ta jego milcząca antypatia i furia, była przerażająca. Wszyscy czekaliśmy na następny ruch, czy jaki kol wiek gest taty. Bałam się choćby głośniej odetchnąć. Czy chociaż raz nie mogło by być wszystko w porządku?