An✝ychrys⊥ – Porzuceni

[*Nowa ścieżka odblokowana*]

Mężczyzna uciekał przez wąski korytarz, a coś biegło w ślad za nim. Słyszał TO. Słyszał przeraźliwy skowyt oraz głośne mlaskanie; oba te odgłosy nasilały się z każdym pokonanym metrem. Ile to już biegł? Przez strach jakoś stracił rachubę czasu. Sprawdzał wszystkie komnaty, licząc, że znajdzie wyjście, uwolni się od ciemności.

– Przecież musi być tu jakieś wyjście. – szepnął, kryjąc się za sarkofagiem – Nie zginę tu...prawda?

[*Nowa ścieżka odblokowana*]

Odpowiedziały mu głośne kroki oraz delikatna poświata. Chciał się jej przyjrzeć, ale stłuczone szkiełka zabrudzonych kurzem okularów znacznie to utrudniały. Wstał i zebrawszy resztki sił, odbezpieczył karabin, licząc, iż zdoła zyskać choć element zaskoczenia. Wyskoczył i był gotów nacisnąć spust, wtedy...

– Stój! – zawołał do niego mężczyzna z krzaczastym zarostem – Chcesz mnie kurwa zabić?

– Jack! – krzyknął Click – Nie wydaje mi się, że jesteśmy tu całkiem sami... – dodał.

– Jak się tu właściwie znalazłeś? – spytał towarzysz. – Widzieliśmy jak to coś cię wciągało!

– Tak było – potwierdził, spoglądając przy tym na bolącą nogę. – Rzucało mną jak popadnie, aż obudziłem się pośrodku korytarza... Shh! Słyszysz to?

Z oświetlonego światłem latarki końca korytarza dobiegały szepty. Dwójka przyjaciół ruszyła powoli w ich stronę, a wtedy zobaczyli cienie usytuowane przy ogromnym stole.

– Zaprawdę powiadam wam – zaczął mówić jeden z nich – iż jeden z was mnie zdradzi...

***

Amy westchnęła z ulgą, kiedy jej młoda przewodniczka powiedziała, że są już na samym dnie krateru. Od tak długiej przeprawy przez ciasne szczeliny całe jej ręce były w opłakanym stanie. Wyciągnęła z plecaka radio łączące z centrum dowodzenia, a następnie położyła je na jednym z płaskich głazów.

– Pozwól...pomogę ci – zaproponowała Yara.

– Nie trzeba, dam sobie radę.

– Czyżby? – spytała – Nie zauważyłaś, że historia zaczęła się powtarzać?

– ...

***

– Co tu się kurwa dzieje?