Bez pamięci (wiersz)

Znów uchyla powieki, krew strugą płynie...

a pod nią lód i śnieg.

Jakkolwiek daleko pobiegnie - widzi cię,

gdziekolwiek nie ucieknie

wiatr odnajdzie ją - i on razem z nim.

By znów tam ją zabrać...

Dzisiaj pójdzie sama.

By wręczyć mu nóż.

To, co nieuniknione.

To był tylko jeden sen,

Wręczono jej mały płomyk

i kazano strzec.

W jej dłoniach zgasł

i w mrok zmienił się.

Dziś już nic...

i nigdy więcej...

na zawsze nic...

wierząc, że tak miało być.