Bezładnia

często łapię się na zbytecznym i zatruwającym humor

wydreptywaniu w przyszłość. tę najgłębszą: po mnie.

bo uwielbiam urbex, a nawet samo oglądanie

filmików i zdjęć z wypadów do opuszczonych miejsc.

a takim bez wątpienia, prędzej czy później,

będzie mój dom. gdy nie starczy, gdy zabraknie.

wiem, nie powinienem przejmować się czymkolwiek

co nastąpi w czasach, gdy będę górką mięsnego łajna

albo cuchnącymi kośćmi. a jednak: potrzeba ochrony

miejsca, w którym się bytuje. ochrony postletalnej,

hi, hi, że tak pośmieszkuję.

zatem: co robić? muszę wytworzyć w sobie złotą

opończę, otoczyć nią i tak sięgający gwiazd egocentryzm.

i uwarzyć specyficzny drag, silny narkotyk odśrodkowy,

którym znieczuliłbym się, zmienił w bezwolne,

kroczące na sztywnych nogach zombie

co ma kompletnie gdzieś fakt, że nie ma dzieci,

więc nikt okien, szklanek, kasetonów po nim

w miarę szybko nie przejmie. bo rodzina – daleko.

jedynie ewentualni złodzieje tego, co warte wzięcia

(czytaj: spieniężenia na alkohol) – bliscy jak zawsze.

muszę stać się otępiały na fakt, że kiedyś

będę ograbionym do cna nowobiedniakiem.

że zapanują zwietrzeliny,

może: sprej, zygzaki grafficiarskich psujów.

albo spisać (koniecznie para-gotyckimi zawijasami!)

ostatnią wolę, gdzie daruję wszystko... komu? czemu?

błyszczącemu listkowi, który od wieków spada

z drzewa rosnącego w całkiem innym świecie

i ciągle nie jest nawet w połowie drogi.