Białe, ckliwe

Wschód słońca trzyma nas przy sobie,

z oddali karmi sztukami rodzynek

i wszystko prostą przybiera pozę,

a słowa - jeszcze białe i ckliwe.

Gdy wieczór jest już pomny żalów,

przykryje nieba skrzydlatą rozpiętość,

spod własnych powiek wyjdziemy cali.

W słowa wlejemy zachodu tętno.

Następne części: Białe, ckliwe

Komentarze (13)

betti 18.07.2018

ten wschód słońca nie bardzo mi się podoba, mogłeś ładniej ubrać... ''spod własnych powiek wyjdziemy cali'' - to robi wrażenie

Neurotyk 18.07.2018

Betti, można byłoby znaleźć substytut. Zgoda.

Dzięki i baj

betti 18.07.2018

Z drugiej strony, w tej odsłonie brzmi ciekawie... sama już nie wiem, chyba że znajdziesz coś zamiast.

Bay.

Neurotyk 18.07.2018

Coś zamiast - piękne powiedziane ;)

Neurotyk 18.07.2018

*pięknie

kalaallisut 19.07.2018

Wschód otwiera zachód zamyka wg mnie ok, jak zmieniać to parami świt zmierzch, poranek wieczór, ale wschód zachód chyba robi ładniejszy i pełny obraz.

Neurotyk 19.07.2018

kalaa, wezmę pod uwagę. Dziękuję ;)

nimfetka 19.07.2018

Tak dopieszczone i przepełnione ckliwością, że nie mogę rozszyfrować. A może o to chodzi, żeby pozostało takie białe i nietknięte? Albo późna godzina i już nie mam siły. Ale już mniejsza. Bardzo majestatyczny.

Neurotyk 19.07.2018

nim, myślę że aż tak ckliwie nie jest. Dziękuję za odwiedziny .

Justyska 19.07.2018

O poranku pełni nadziei jeszcze nietknieci. Ale czas zrobi swoje i o zachodzie będzie żal i silne emocje.
"spod własnych powiek wyjdziemy cali.

W słowa wlejemy zachodu tętno." - piękna końcówka.
Pozdrawiam!

Neurotyk 19.07.2018

Justyna, dziękuję za próbę interpretacji. Pozdrawiam!

sensol 03.11.2018

coś ma

Neurotyk 03.11.2018

Dziękuję za ocenę.

Białe, ckliwe

Komentarze (13)

Napisz komentarz