bieguny

Iga spuszcza wzrok

tak bardzo wstydzi się swoich słabości

miłość to dla niej za dużo

ot jeszcze jeden krzyż

jedna trwoga

nie powiedziała mu

nawet sobie tego nie mówi

zaprzecza każdym dniem

zagłusza wewnętrzne wołanie

otrząsa się z dźwięku

który ogłupia

i drży jeszcze w powietrzu

kiedy budzi się słońce

i trzeba wstać

składać rozrzucone po pościeli drzazgi

w znajomy kształt

i nieść go aż do nocy

to wszystko co Iga ma

i jest jej bliskie na tyle

że nigdy tego nie porzuci

nie spali

w największy ziąb

pod kurtkę wciśnie

w dłonie nachucha

wzruszeniem stopi lody

i zbudzą się rzeki

by płynąć dalej krętym korytem

na spotkanie wody

której nie przysłonisz

ta woda nie wyschnie

najwyżej sztormem się uniesie

wzburzy krew

i słowa na brzeg wyrzuci

całe zdania mewom na pożarcie

bo on nie lubi morza

i słuchać nie potrafi

chyba że deszczu

gdy o szyby bębni

wystukując znajome takty

solowe partie

bez dedykacji

i bisów

muzyka bez twarzy