Bitwa Literacka: Pałac Pamięci - "Dzień, w którym dowiedziałeś się, że jesteś martwy"

- Podpisz tylko tutaj... - rzekł listonosz, wręczając paczkę odbiorcy. Twarz zdobiła mu krótka broda i pogodny uśmiech.

- Dziwię się, że tak szybko... - oznajmił Arek, odbierając małe kartonowe pudełko i kartkę, na której migiem się podpisał. - A co z tytoniem? - zapytał po chwili, oddając długopis i papier.

- Cholera, Arek, nie miałem na to wczoraj głowy...

- Nie ma sprawy – przerwał, machając ręką. - Mam jeszcze zapas z tamtego tygodnia. I tak się dziwię, że starasz się dla mnie zdobyć taki łatwy i tani tytoń...

- Arek! - krzyknęła nagle Beata. - Mówiłam już Andrzejowi, żeby ci go nie przynosił! Trujesz się tylko!

- Kurwa... - mruknął Arkadiusz, spoglądając na listonosza spod byka. Ten tylko krzywo się uśmiechnął i poczerwieniał.

- Wybacz, stary...

- Jasne.

Otworzył oczy. Do jego nozdrzy dostał się nagle drażniący smród dymu. W jednym momencie przeszył go dreszcz, zerwał się na równe nogi i rozejrzał. Z prawej strony dreptał ku niemu mężczyzna w czarnej kurtce, kulejąc na lewą nogę. Stękał i jęczał, jakby wysilał się z każdym krokiem. Arek spakował swój śpiwór i inne przedmioty do plecaka, po czym obejrzał się i pobiegł w przeciwną stronę.

Ziewnął i przetarł oczy ze śpiochów. Był ranek, słońce dopiero wyłaniało się zza horyzontu. Wędrował przez las, tu i ówdzie leżały powalone drzewa, strzępki metali i blachy. Stary bunkier nieśmiało wystawiał swoją zrujnowaną głowę spod liści i mchów. Niedaleko paliło się także małe, wypalone ognisko, a obok tułało się dwóch osobników. Wędrowiec skrzętnie ich ominął, bez przerwy czując na karku powiew zimnego powietrza. Niechybnie zbliżała się zima, jednak on był na nią przygotowany. Jako tako. Miał zapas żelaznych racji, pitną wodę i ciepłą kurtkę, ale nie wiedział, czy to wystarczy.

Musiał wrócić do domu.

Spojrzał w niebo, zaczęły spadać delikatne płatki śniegu. Westchnął, przenosząc wzrok przed siebie. Wyszedł z lasu na polanę, przez którą przepływała niewielka rzeczka. Na środku pola leżał wrak samolotu brutalnie rozerwany w pół. Jego ogon sterczał w górę, a kabina leżała kilkanaście metrów dalej.

- Może coś się znajdzie? - pomyślał Arkadiusz, podchodząc bliżej myśliwca. Mimo że wojna już się skończyła, on nadal sądził, że wszędzie krążą Putinowcy, mordując tych, którzy próbują przetrwać. Dlatego właśnie podróżował lasem, szosą byłoby zbyt niebezpiecznie.

Spostrzegł jednego przebitego blachą z samolotu. Próbował się on wydostać, sięgał rękami w stronę nadchodzącego człowieka, rozpruwając ranę. Jego klatka piersiowa rozszczepiała się niczym ser na pizzy i wytryskiwała z niej krew, skutecznie obrzydzając wędrowca. Wszędzie wokoło porozwalane były skrzynki i fotele. Rozerwanych ciał ze strzaskanymi czaszkami też nie zabrakło.

Arek zwątpił i zatrzymał się. Położył dłoń na kieszeni, wymacał kształt kuchennego noża i zacisnął zęby. Przeszedł go dreszcz, skutecznie zmuszając do zrezygnowania ze skarbów, jakie mógł tam znaleźć. Zmełł przekleństwo i ruszył dalej.

Może następnym razem? - zapytał sam siebie, choć wiedział, jaka będzie odpowiedź. Wszedł do lasu po drugiej stronie polany i już się nie obejrzał...

***

Pałac pojawił się tuż przed nim – ogromny, majestatyczny. Wszedł do środka, a białą, nieprzeniknioną przestrzeń wypełniły odgłosy echa jego butów. Spojrzał na ściany. Wisiały na nich obrazy, wszystkie w różnych ramkach, jedne były żółte, inne czarne, ale najwięcej było tych różowych. Uśmiechnął się, spoglądając na najbliższe z malowideł i podreptał w jego stronę. Zamknął oczy.

- Mamo! - krzyknął Arek, biegnąc z płaczem do domu. Trzymał się za łokieć, który krwawił, jakby rozcięty czymś ostrym.

- Co się znowu stało? - rzuciła matka, przerywając rozmowę z listonoszem. W jej głosie nie brzmiała ani nuta przejęcia, raczej poirytowania.

- Beata mnie walła! - wyjaśnił przez łzy, pokazując mamie łokieć. Machnęła ręką.

- Zawsze sobie coś zrobisz... Idź, dziadek ci poleje spirytusem i...

- Pomogę mu – zaproponował listonosz. Arek spojrzał na niego dziwnie, a po jego czerwonej twarzy na moment przestały płynąć łzy.

- Andrzejku, proszę cię... - jęknęła matka, łapiąc go oburącz za ramię, jednak ten łagodnie wyszedł z jej objęć i zaprowadził chłopca do domu.

- Co się stało? - spytał, owijając rękę małego Arka bandażem. Krew przedostawała się przez niego, więc ten przyłożył gazę i owijał dalej.

- Beata – podjął chłopak, powoli się uspokajając. Bardzo dziwił go fakt, że nieznajomy mu pomógł – walła mnie w twarz piachem i jej naplułem na bluzkę, to ona walła mnie kamieniem w łokieć – wyjaśnił.

- Zaraz pójdziemy z nią porozmawiać... – odrzekł listonosz, uśmiechając się naturalnie. Arek patrzył na niego ze zdumieniem i podziwem. Kompletnie nie rozumiał tej bezinteresowności. Pociągnął nosem i skinął głową...

***

- Znowu... - mruknął cicho, otwierając oczy.

Siedział właśnie pod drzewem, a przed nim paliło się wielkim płomieniem ognisko, skwiercząc głośno. Spojrzał w nie z gniewem, znów obudził się przedwcześnie. Wokoło kręgu z kamieni stały różne przedmioty i śpiwór. Zapomniał do niego wejść i zasnął na siedząco zaraz po kolacji.

Usłyszał jęki za swoimi plecami, ale tym razem nie przeszył go dreszcz. Powolnie wstał z ziemi i wyjął z kieszeni nóż. Wtedy dopiero zaczęły się obawy, nigdy nie zabił człowieka, nawet jeśli nie był do końca pewien, czym są owi osobnicy.

Stękanie nawiedziło go tuż zza drzewa, bezszelestne kroki zaskoczyły Arka tak, że nóż wypadł mu z ręki, wbijając się w ziemię.

- Kurwa! - wrzasnął, niemal poczuł, jak jego kolana miękną i gną się uciskane lękiem. Odskoczył kawałek i spojrzał mu w oczy. Nie było w nich życia, nie było w nich koloru, żadnych emocji. Mógłby przyrzec, że patrzy w oczy trupowi.

Nie ma odwrotu! - pomyślał, ale instynktownie wycofał się za drzewo. Stęki i jęki doprowadzały go do wrzenia krwi, lecz nie potrafił zabić, nie potrafił sprostać temu, z czym radzą sobie inni. Był tchórzem.

Poczuł, jak po policzku spływa mu łza, odwrócił się na pięcie i ruszył biegiem przed siebie, nieważnie gdzie. Chciał przeżyć... Nie chciał być tchórzem, ale nie potrafił być kimś innym. Przypominał dużo młodszą wersję siebie. Chciał, by ktoś go wyratował, ale nie miał kto. Tak się właśnie czuł, od początku tego wszystkiego, aż do teraz. Do pierwszej łzy dołączyło kilka kolejnych. Upadł, ale nie przypadkowo.

- Mamo... - jęknął, nim pogrążył się w myślach.

Odwrócił się od żółtego obrazu i skierował ku czarnemu, ale nie temu najnowszemu, lecz temu sprzed kilku lat. Przetarł łzy i zamknął oczy.

***

- Gdzie ona jest!? - warknął, waląc pięściami w recepcję.

- Proszę się uspokoić – powiedziała łagodnie kobieta stojąca za ladą. Miała na twarzy zuchwały uśmiech, przynajmniej jemu się tak wydawało. Wszyscy taki mieli, wszyscy się uśmiechali, tak bardzo źle, tak szyderczo.

- Beata Korgól! Gdzie...

- Sala dwieście dziewiąta, ale lepiej niech pan tam... Hej!

Arkadiusz usłyszawszy tylko numer sali, ruszył korytarzem, patrząc na informacje na drzwiach sal.

Dwieście cztery, dwieście pięć...

Stanął i poczuł pot na skroni. Nie mógł iść dalej, coś mu nie pozwalało. Beata chciała z nim szybko porozmawiać, ale o czym? Domyślał się, ale nie chciał poznać prawdy. Bał się jej. Wolał żyć jak statyczny małżonek, popaść w rutynę. Bał się zmian. Zawrócił na pięcie, a ciśnienie z jego ciała natychmiast uleciało. Nie musiał wiedzieć.

Cofnął się do recepcji i już miał zamiar wyjść, kiedy jego uwagę przyciągnęła rozmowa recepcjonistki i pielęgniarki. Przystanął przy węgle, wykorzystując tłok i wtapiając się w niego.

- Mąż już tam poszedł – wyznała kobieta za ladą, opierając się o nią. - I co?

- Nie jego.

Wytrzeszczył oczy. Czy to o tym chciała porozmawiać Beata?

- Nie jego? - upewniła się recepcjonistka.

- Nie jego, teraz wyszukują ojca w bazie danych, ale to na pewno nie jej mąż.

- Biedak...

Odwrócił się, czując, jak do jego głowy napływa ogromna ilość krwi. Spojrzał na obie, śmiały się, miały szyderczy uśmieszek. Zobaczyły go, recepcjonistka zatkała usta ręką, ale nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Poczuł zawroty głowy.

- Betka? - mruknął, rozglądając się chaotycznie. Śmiechy dookoła, tylko śmiechy, nikt nie współczuł, tylko śmiech.

- Hej, wszystko w porządku? - spytał przechodzień. Na twarzy jednak widniał mu tylko uśmiech, ogromny, od ucha do ucha.

Arek zacisnął pięść, obnażył zęby i wycelował, ale nim zdołał mu przywalić, osunął się na podłogę.

- Betka... - powtarzał ciągle, ale potem wszystko się urwało.

***

Leżał teraz na plecach, próbując uchwycić wzrokiem chmurę pomiędzy bezlistnymi gałęziami. Niebo jednak było czyste i oświetlone przez wschodzące słońce. Nie padał już śnieg, nie padał on również w nocy, więc udało się tym razem uniknąć zimy.

Łzy na twarzy Arka dawno już zaschły, nie płakał, ale też nie rozmyślał. Po prostu leżał. Był niecałe dwadzieścia kilometrów od domu, tak przynajmniej sądził. Wędrował już długo, ale nie do końca potrafił określić ile.

Nagle usłyszał szmer liści i gwałtownie zerwał się na nogi. Nie zrobił tego ze strachu, lecz zdeterminowania. Poczuł zimny dreszcz na plecach, zawiał lodowaty wiatr. Nie miał pojęcia, z której strony tutaj przybiegł, ale musiał wrócić do obozu, inaczej zginie.

Tchórz.

Nie.

Usłyszał kolejny szelest i stękanie. Truposz go odnalazł. Tym razem nie mógł uciec, musiał wrócić po nóż, po rzeczy.

Spojrzał na idącego ku niemu umarlaka i spostrzegł w oddali tlący się ogień ogniska. Miał dość, nie chciał go widzieć, nie chciał się z nim stykać. Zacisnął pięści, ale nie potrafił ruszyć się z miejsca.

Tchórz.

To nie ja.

But wbił się w ziemię i odbił po chwili, porywając w powietrze kilka liści. Arek pobiegł pędem, ominął jazgoczącego truposza. Słyszał szum w uszach, krew tętniła, serce waliło jak młotem. Obejrzał się przez ramię, mieszając wroga z błotem, a ogień zapłonął w jego oczach. Udało się! - wykrzyknął w myślach, triumfalnie się śmiejąc. Przemógł swoją słabość, ruszył i pokonał to, czego tak bardzo się bał.

Chwycił nóż, dłoń pociągnęła za rękojeść i wyjęła ostrze z ziemi. Czuł się bezpieczniej, choć nadal nie potrafił się bronić.

Złapał szybko swoje rzeczy, śpiwór zapakował do plecaka i ruszył pędem przed siebie. Spojrzał w niebo, słońce dopiero wschodziło. Pobiegł w jego stronę. Po pewnym czasie jednak zwolnił i przystanął, rozglądając się dookoła. Udało mu się, uciekł. Zrozumiał wtedy pewną rzecz – że życie nie opiera się na samych trudnych decyzjach. Z niektórych decyzji można zrezygnować, a potem ponosić za nie konsekwencje. Był tchórzem, nie podjął żadnej, kiedy miał możliwość i taka jest tego konsekwencja: tułaczka...

Powrót do domu był mozolną wędrówką. Maszerował już jakiś tydzień, choć sam nie wiedział. Nie liczył czasu, wolał tego nie robić. Tchórz – tak o sobie mówił. Jego osobowość przyćmiła słabość, z którymi nie liczył się przed rozpoczęciem kolejnej wojny światowej.

Koszmar trwał, a ten nie potrafił wyrwać się z jego objęć. Żelazna kurtyna przysłaniała horyzont, tworzyła iluzję, a jego powrót do domu przeciągał się. Czuł skostniałe palce śmierci na karku, chłodny oddech zimy i nadgryzający jego palce czas. Możliwym było, że nie trwało to długo, ale dla niego każda chwila bez rodziny trwała wieki.

Tchórz.

To już nie ja.

***

Różowych obrazów był cały ogrom z różnych okresów życia, niektóre podobne, inne zupełnie inne.

- Boże, doradź mi, bo nie wiem, czy mam na to czas, ale...

Wybrał, jego oczy namierzyły natychmiast malowidło na samym końcu długaśnego korytarza. Przedstawiało ono jego samego ubranego w strój supermana. Uśmiechnął się i zamknął oczy.

Impreza szkolna. Dzień ojca. Szpital zmienił jego pogląd, ale postanowił być jeszcze lepszym ojcem dla swojego dziecka, niż powinien. Nie pytał, nie mówił, że wie, ale Beata coś podejrzewała. Czuł to.

Wyszedł na zewnątrz w swoim ciasnym kostiumie, nie mógł powstrzymać się od uśmiechu, widząc śmiejącą się buzię syna swojej żony. Mały chłopiec, cztery lata, blondynek. Od razu było widać, że to nie jego dziecko. Mimo to, cieszył się. Obok Kamilka stał Andrzej, postawny, w nieco podeszłym wieku, tym razem bez ubrań listonosza. Arek rzadko go takiego widział.

Przybrał więc zdeterminowaną minę i ze świadomością, że jego ukochani na niego patrzą napiął biceps i wypiął klatkę piersiową do przodu. Widniało na niej wielkie 'S'. Wszyscy inni rodzice, a także dzieci, śmiały się do rozpuku, ale tylko go to uszczęśliwiało. Kochał takie chwile. Wokoło niego biegało więcej ojców, ale nie mieli takiego stroju. To nie byli Superojcowie!

***

- Znowu... - mruknął, waląc pięścią w drzewo. Ponownie usnął i zbudził się w nieodpowiedniej chwili. Ognisko już dawno się wypaliło, był ranek. Kolejny dzień minął niczym lata.

Usłyszał bzyczenie, coś usiadło mu na brodzie. To ty, skurczysynku! - wykrzyknął triumfalnie w myślach i strzelił w twarz siebie samego. Komar rozsmarował się niczym masło, Arek jednak nie oderwał dłoni. Zerwał się i zaczął wygrzebywać jakieś rupiecie z plecaka. Wyjął nagle lusterko, przez całą jego średnicę ciągnęło się jedno długie pęknięcie.

Ku swojemu zdziwieniu Arkadiusz ujrzał w nim całkiem innego człowieka. Teraz jego twarz porastał gruby, twardy zarost. Pod niegdyś jasnymi, błękitnymi oczami zalegały ciemne worki przypominające siniaki. Czupryna rozczochrana, zaniedbana i cała w jakimś piasku. Nawet nie chciał wiedzieć, jak się tego dorobił.

- Kim ja, kurwa, jestem? - zapytał sam siebie z przerażeniem. Zmiana nastąpiła nie wiadomo skąd, nie był już tym, kim wcześniej. Zacisnął zęby i cisnął lusterkiem w głąb lasu.

Tchórz. Boisz się rzeczywistości.

To już nie ja.

Tak o sobie myślał. Przechodził zmianę, ale nie chciał stać się kimś, kim nie był. Bał się, że to go zepsuje, że gdy wróci do domu, już nie będzie tym samym ojcem, co wcześniej.

- Dlaczego nic nie zrobiłeś, kiedy miałeś okazję... - bąknął, odwracając się w stronę ogniska. Poczuł na głowie lodowatą kroplę deszczu. Nawiedziła go gęsia skórka, potęgując gniew, który w sobie skrywał – Dlaczego nic wtedy nie zrobiłeś, pierdolony tchórzu!?

Deszcz rozpadał się na dobre, a Arek nadal klęczał przy kręgu z kamieni i czekał na odpowiedź. Ciszę przerywał tylko taniec kropli wśród drzew i wzmocniony wiatr muskający leżące na ziemi liście.

Nienawiść rosła z każdą chwilą. Nienawidził swojej tchórzliwej wersji, ale nie chciał być kimś innym. Kim więc był, jeśli nie tchórzem? Wstał i poszedł w stronę, w którą rzucił lusterko. Chwycił je i poczuł straszny ból; po jego palcu popłynęła krew, naznaczając ścieżkę w głąb dłoni. Rozbiło się, szkło leżało wszędzie wokoło. Chciał jeszcze raz zobaczyć swoją inną twarz i ją zaakceptować. Za późno, znów nie podjął decyzji.

Tchórz.

Wtem usłyszał coś innego, coś, co nie pasowało do akompaniamentu kropel deszczu i wiatru, coś jakby stęknięcie. Truposze znowu go odnalazły. Dlaczego w tym momencie? - zapytał sam siebie z wyrzutem. Wrócił szybko do obozu i wyjął z plecaka nóż. Nie wiedział, po co go tam wcześniej włożył. Może był aż takim tchórzem? Trzęsły mu się ręce, ale musiał twardo stawić czoła nadchodzącemu wyzwaniu.

Martwiak wędrował pomiędzy drzewami, ale chyba go nie widział, bo kierował się zupełnie gdzie indziej.

- Ignorujesz mnie!? - wrzasnął Arek, ruszając w jego stronę. Nie bał się, nie myślał o śmierci, chciał po prostu się go pozbyć. Mimo to, ręce trzęsły się niemiłosiernie.

Truposz obrócił głowę w jego stronę i jęknął przeciągle. Arkadiusz był coraz bliżej, aż znalazł się jakiś metr przed nim. Zawahał się, ale trzymał nóż hardo. Umarlak jednak nie był tchórzem, a głodnym zwierzęciem. Obnażył zęby i rozwarł szczękę.

Arek tylko wytrzeszczył oczy, widząc nadciągającą śmierć. Nie potrafił, nadal nie potrafił. Powieki opadły mimowolnie...

Czarny? - pomyślał, spoglądając za siebie. Na przeciwległej ścianie wisiał obraz z czarną jak smoła ramą. To ten moment. Moment, w którym wszystko zaczęło postępować, zmieniać się, kto wie, czy na lepsze. Zamknął oczy.

***

Praca w biurze była niezwykle męcząca i monotonna, wbrew pozorom. Mimo że Arek skończył wcześniej, jego głowa była cięższa niż zwykle. Bez zbędnego włóczenia się po mieście i szukania zakupów wrócił autobusem do Rogowa, gdzie mieszkał. Zasługiwał w końcu na odpoczynek. Stanął przed swoim blokiem mieszkalnym i zauważył samochód Andrzeja.

- Poczta? Teraz, kiedy jest narodowa mobilizacja? - zdziwił się Arek i wszedł do klatki. Drzwi nie były zamknięte na klucz, więc otworzył je lekko, od niechcenia.

W pierwszej chwili nie wyczuł nic podejrzanego, choć później też w to nie wierzył. Przekraczając próg mieszkania, jego uszu dobiegł dziwny dźwięk plaśnięć. Znał go nazbyt dobrze. Przysłuchiwał się, aż usłyszał cichszy odgłos. Nie mógł uwierzyć, nikt by w to nie uwierzył. Jęki, szeptania, stęki, jakby starego mężczyzny.

Co jest, kurwa!? - wykrzyknął w myślach, ale nie odważył się tam wejść. Drzwi do sypialni były zamknięte, a on stał na zewnątrz. Poczuł, jak jego kolana miękną i gną się pod nim, jak osuwa się na ścianę. Usiadł obok, zatykając uszy. Słyszał szumy i przygłuszone jęki, były coraz głośniejsze, aż w końcu krzyk, jakiego dawno nie słyszał.

- Betka... - mruknął pod nosem, wbijając wzrok w podłogę. Liczył na odpowiedzi, racjonalne wyjaśnienie, ale wiedział, że to marzenia ściętej głowy.

Nagle wszystko ucichło, przez chwilę nie było słychać nic, ale potem zaczęli rozmawiać:

- Co z sercem? - spytała Beata nieco przytłumionym głosem. Andrzej westchnął przeciągle.

- Nie boli, dzięki tobie. Szkoda tylko, że dopiero teraz tą... prezerwatywę użyliśmy.

Co, kurwa!? - grzmiał Arek, wyrywając sobie włosy z głowy. Serce waliło jak młotem, a w uszach szum, brzęczenie, jakby chmara owadów nawiedziła jego głowę. - Co się dzieje? Co się dzieje?

- Co się tu, kurwa, dzieje!?

Nastała cisza. Arek natychmiast ugryzł się w język, ale pociągnięć nosem i płaczu powstrzymać nie mógł. Wszystko stracone, teraz nie mógł żyć, udając, że nic się nie stało, że nic się nie zmieniło i nadal traktować Andrzeja jak przyjaciela. Dlaczego do tego doszło? Czemu musiał cierpieć, kiedy nie potrafił poradzić sobie z takimi sytuacjami?

- O kurwa! - wrzasnął listonosz wystraszony, wyskakując z pokoju. Złapał się za serce i osunął na podłogę. Gorzej było z Beatą. Widziała przestraszone, pełne nienawiści spojrzenie Arkadiusza, ale musiała pomóc Andrzejowi. Wybrała tego drugiego. Oboje nadzy, on na plecach, ona na nim, próbując zrobić resuscytację.

Co ty robisz, idiotko? - zastanawiał się Arek. Chciał pomóc, ale nie miał sumienia, nie potrafił. Jeśli jego przyjaciel rżnął mu żonę za plecami, zrobił jej dziecko i nie potrafił się do tego przyznać, to jaki był z niego przyjaciel? Możliwe, że był od początku skurwysynem, kiedy jeszcze zastępował mu ojca i pieprzył się z jego matką. To wybaczył, rozumiał, ale to, czego się teraz dowiedział, było już poza granicą. Chciał, by umarł.

- No zrób coś! - jazgotała Betka, wijąc się na nieruchomym już listonoszu. Arek wybuchnął płaczem. Andrzej był jego przyjacielem od dzieciństwa, zawsze go wspierał, a teraz, kiedy miał około pięćdziesięciu lat, pieprzył jego żonę. Możliwe, że był tchórzem i bał się przyznać, ale tak nie robią prawdziwi, bezinteresowni przyjaciele.

Tchórz.

Tym razem to on.

Nie, ty jesteś tchórzem.

Nie podjął wtedy żadnej decyzji, stchórzył i zaważył na czyimś życiu. Nie wybierał żadnej drogi. Nie zrobił nic.

***

- Argh! - wydarł się Arek. Ostrze przecięło powietrze i wbiło się w czoło truposza. Upadł razem z trupem na ziemię i zaśmiał się zwycięsko. Nie był już tchórzem, wreszcie to zrobił. Kiedyś musiało to nastąpić, kiedyś musiał zabić, zmienić się. Żałował siebie samego i czuł się, jakby już dawno umarł. Brak sensu, brak uczuć, emocji, a jednak one były, istniały w nim, ale bardzo skryte, bardzo głęboko.

Bo ty jesteś inny – mówił do swojego dawnego ja. Był zadowolony. Podniósł się i ruszył z powrotem w stronę obozu z uśmiechem od ucha do ucha.

***

Biegł. Biegł najszybciej jak potrafił, dzierżąc w prawej ręce nóż. Przed nim było trzech truposzy, już go zauważyli. Lodowaty wiatr wiał mu prosto w twarz, a śnieg prószył w oczy. Denerwował się, ręce wibrowały, trzęsły się jak szalone, ale wykonywały polecenia.

Podbiegł do pierwszego i z krzykiem na ustach sieknął go po twarzy. Krew trysnęła mu w oczy, szybko ją przetarł. Uśmiechnął się. Drugiemu wbił ostrze w podbródek, a trzeciego wywrócił na ziemię i poderżnął gardło.

- To nie działa! - krzyknął, odkrywając dziwną przypadłość umarlaków. Zdołał odkryć, że zabić ich da się tylko przez rozwalenie głowy, przebicie mózgu. Wbił nóż w jego oko i odetchnął z ulgą.

Wstał, wytarł nóż i schował go do kieszeni. Rękawem obtarł twarz z krwi martwiaków i spojrzał przed siebie. Blok mieszkalny, to właśnie w nim mieszkał. Zaśmiał się rubasznie i powoli podreptał w jego stronę.

Znalazł dom, nareszcie dotarł do wsi, z której pochodził, w której mieszkał całe życie. Tylko czy odnajdzie tutaj to, które zatracił? Nie powróci już do niego, ale czy jest szansa na zobaczenie bliskich całych i zdrowych? Truposze niedaleko jego domu to był zły znak, ale Arek miał dobre myśli. Wierzył, że Beata żyje, że Kamil żyje, że on przeżyje razem z nimi.

Wszedł do klatki, śmierdziała zgniłym trupem.

A co, jeśli oni nie żyją? - myślał. - A co, jeśli to wszystko na marne? Nie, ty jesteś inny. Wejdę tam i się przekonam, bo ty jesteś inny! I byłeś inny! I będziesz inny, a ja już tobą nie jestem!

- O czym mówisz? - zapytał go głos dochodzący z posągu naprzeciwko niego. Rozejrzał się, znajdował się w pałacu z obrazami. - Dlaczego trzymasz zakrwawiony nóż w kieszeni? - spytał głos.

- Bo zabijałem... - odparł Arkadiusz, spoglądając w białą jak śnieg podłogę.

- Dlaczego więc zabijałeś?

Arek rozpoznał ten głos dopiero teraz, był to jego głos, ale łagodniejszy i mniej stanowczy niż był on teraz.

- Bo musiałem... Bo już nie jestem tchórzem...

- Tchórzem? - zdziwił się posąg.

- Tobą, zidiociały baranie! Ja zabijałem, bo to ja! Bo ty jesteś inny!

Posąg zamilkł.

- Widzisz ty to, zadufany dupku, który bał się prawdy i bał się zmian!?

Nadal milczał.

- Odezwij się, jeśli masz tyle odwagi! Udowodnij mi, że się mylę! Dlaczego się zamknąłeś!? - Arek wrzeszczał, ale jego głos zaczął się załamywać, drapało go w gardle.

- Idź dalej – odrzekł głos.

Nagle Arek otworzył oczy i pojawił się wnet na klatce schodowej. Rozejrzał się i spokojnym krokiem zaczął wchodzić po schodach. Jego rozmowa z jego dawną osobowością była nadzwyczaj dziwna, jakby sztuczna. Czy tak właśnie sobie wyobrażał dawnego siebie? A może dawny on wyobrażał sobie tak swoją zmianę i wszystko zależało od tego?

Nacisnął klamkę i wszedł do środka. Cuchnęło trupem, dreszcz przeleciał po skórze Arkadiusza, ale ten nie cofnął się. Wszedł głębiej do mieszkania, wszystko było zagracone i porozrzucane. Sofa stała podarta tam, gdzie nie powinna, drzwi połamane leżały w progu, a obrazy ze ścian zostały pozrzucane. Działo się tutaj o wiele więcej, na co wskazywała ogromna ilość łusek amunicji.

- Skurwysyny... - mruknął Arek, hardo idąc przed siebie. Zwietrzył już trop, ślady krwi prowadzące do salonu. Złapał za klamkę, ale nagle w drzwi coś uderzyło.

Arek stanął jak wryty, gdy przed nim, za drzwiami ze szklaną szybą, stał truposz z długimi blond włosami, stękając i jęcząc. Ten jeden moment odebrał mu mowę i oddech. Upadł, czując ból w klatce piersiowej. Skąd ten ból? Nikt go przecież nie zranił?

Beata stała tuż obok, ale ona też uległa zmianie, drastycznej. Paranoja, która wcześniej wydawała się być tylko obsesją, stała się autentyczna i zaważająca na życiu jego bliskich. Wiedział, kto to zrobił, wiedział, że zrobili to specjalnie i wiedział też, że... to jego koniec. Całą drogę w życiu przebył tylko dla niej, wybaczył jej nawet zdradę, najpierw wtedy, gdy dowiedział się, że nie jest ojcem Kamilka, a potem kiedy okazało się, że jest nim Andrzej. To wszystko zostało przekreślone jedną linią, jedną, potężną kreską znaczącą tyle, co śmierć.

Zaczął płakać, wyć i jazgotać. Sedno jego sensu tułaczki przez lasy umarło, a jego pozostałości stały przed nim z nieprzebranym głodem. To wszystko na marne, odkąd rozpoczęła się wojna, odkąd dowiedział się prawdy o dziecku nic już nie miało znaczenia. Nastąpił dzień, w którym dowiedział się, że jest martwy. Już od tamtego czasu...

- To przez ciebie, skurwielu! - wrzeszczał do posągu. - To przez ciebie wszystko się zmieniło, bo byłeś zbyt wielkim tchórzem, żeby zaakceptować rzeczywistość!

Pierwsze kamienie ze stropu zaczęły spadać, pałac powoli się sypał.

- Kim ty, kurwo, jesteś, co? By wyznaczać mi, jak mam... Kim ty jesteś!?

Pierwsze podpory runęły, filary pękły z trzaskiem.

- Miałem się nie poddać, bo ty jesteś inny, ale... Po chuj się zmieniałem!? I tak nie żyłem! Byłem martwy od początku tego wszystkiego!

Sufit wnet runął, obrazy zniknęły, pałac zniknął. A on został. Sam pośród niczego.

- Betka – jęknął, wstając i z uśmiechem naciskając klamkę. - Przepraszam.

Po jego twarzy spłynęły łzy, już po raz ostatni. Skrucha spłonęła nagle, tak szybko, jak szybko zęby truposza wbijają się w ciało i tak szybko, jak postępuje wirus. Ulotniło się życie, resztki osobowości. Tchórza już nie było, nawet tożsamości. Nawet Pałacu Pamięci.