Szpony śmierci

Dlaczego jest tak, a nie inaczej?

Przecież świat kolorami zapełniony, gdzie uśmiech ludzi się pojawia?

Taki prawdziwy, nie udawany. Gdzie? No powiedz mi losie, gdzie mam go szukać?

W którą stronę brnąć, alby jak Ikar nie utonąć. Którymi ścieżkami podążać, żeby swych skrzydeł nie związać? Jakie uczucia wyrażać, aby twe szaty obnażać. Powiedz mi losie, jak to wszystko przejść? Jak wytrwać przez okrutne pułapki zestawione przez życie? Czegóż my winni? Niewinne istoty, odpowiadające za czyny nie rozsądnych. Życie podobnie sprawiedliwe jest, tylko gdzie jest moje szczęście? Gdzie ukryte zostało, przecież czasu mało! Któż to wie, gdzie powinie się noga. Kto pomoże w tych trudnych chwilach, mówisz, że sam wytrwasz? Nie wierzę, pokaż, udowodnij swojej wierze. Tyś mądry jesteś pokaż swe oblicze, zapominaj się z tym jak okrutne jest życie. Ale cóż zostaliśmy zesłani, aby jakąś misję spełnić. Tylko jak... Jak dotrzeć do celu, gdzie czeka już śmierć. Swymi szponami wydziera z nas duszę! Nie słucha blagań, jest bezlitosna! Tak boli, tak rani, lecz co mam powiedzieć, że śmierć Cię nie dorwie? Śmierć dotrze do wszystkich, a później Bóg da życie i kolejną misję do spełnienia, innym ludziom. Każdy ma zadanie, tylko każdy inne. Dlatego nie kieruj się, tym co robią inni.