Co jest ze mną nie tak?

Życie stało się ciężkie niczym kamienie

Ciągle dochodzi kolejne i kolejne zmartwienie

Wokół ciągle chaos, chyba go nie lubię

Bo ja się po prostu w tym wszystkim gubię

Jedna część mnie jak wicher po głowie hula

A druga jak mgła — świat w szarość otula

Myśli wciąż krążą, nie dając złapać tchu

A smutek przygniata, jak zimowy mróz

O świcie wstaję, lecz siły nie czuję

A w mroku się błąkam, nic mnie nie ratuje

Jak liść, co na wietrze bez końca się kręci

Tak i ja gubię chwile, schowane w pamięci

W myślach burza, chaos, strach

A nad głowią ciągle brakujący dach

Choć życie trwa dalej, ja się ciągle cofam

Zamknięta w tym stanie, bez celu się miotam

Radość jak liść, co się chowa w milczeniu

Tonę powoli w tym samotnym więzieniu

Uśmiech przymglony, łzy gdzieś w ukryciu

Jak gałąź, co pęka, nie radzę sobie w życiu

W tym wszystkim leżę, nie widać nadziei

Bo każda myśl ciężka jak deszcze jesieni

Każdy dzień trudny, jak niebo przed burzą

Gdziekolwiek jestem, sekundy mi się dłużą

Cisza mnie dławi, a ciągle w nią wpadam

Nic nie ma sensu, choć wciąż o czymś gadam

Wśród myśli w wyścigu, co biegną bez końca

Znikają wspomnienia, jakby brakło im słońca

Zaczynam coś robić, lecz wciąż czuję niepokój

Chciałabym w głowie mieć las i ciągły spokój

Nadchodzi kolejna myśl, każaca coś zacząć

Nie wiem, jak się skupić, by w końcu odpocząć

We wszystkim sama, bez pomocy, bez wsparcia

Ja jak łamiące się drzewo, potrzebuję oparcia

Każdy krok ciężki, jak w błocie zanurzony

A wokół ciągle stoją i krytykują mnie wrony

Gubię się w czasie, w bezsennych nocach

To jakbym szła po bardzo stromych schodach

W nocy czuję ciężar, jakby góra spadła

A w dzień się gubię, jakbym myśli innych kradła