Czarna dama powraca...

Zimniejsza od lodów Spitsbergenu

w rachunku sumienia wyrachowana

od dziecka nieuleczalnie chora

naiwnie głupia i głupio naiwna

do rozbitego lustra robi miny

pusta plastikowa lalka

chodzi nocami po pustym pokoju

nieczyste myśli spać nie dają

stara wyświechtana racja

wciąż udaje że nic się nie stało

tłumaczy się wymuskanym kłamstwem

wciąż je powtarza jak katarynka

dopóki wszyscy w nie uwierzą

Brunhilda ze złotym pistolecikiem

na imię ma prowokacja

nazwisko jej perfidna

dobrze ukryta pod nickiem prawda