Czego nauczyły mnie studia pielęgniarskie - cz. II, czyli Oswajanie Zwierza

Pod każdą częścią będę dołączać anegdotę mniej lub bardziej (celuję w bardziej) związaną z tematyką. Dzięki za wskazówkę, zsrrknight!

3. To, co rodzice/opiekunowie przekazują Ci o ludziach, nie jest absolutną prawdą.

Nauki moich rodziców w tej kwestii można streścić jako: musisz być zawsze silna i pewna siebie, bo jeśli okażesz słabość, ludzie od razu wezmą cię na celownik i to wykorzystają. (I potem dziwne, że mam problem z paranoją…).

Okres studiów licencjackich był dla mnie – z wielu powodów – najtrudniejszym okresem w dotychczasowym życiu i ostatnie, co tam prezentowałam przez większość czasu, to siła (w tym klasycznym jej wyobrażeniu) i pewność siebie. Nawet, jeśli faktycznie robiłam coś dobrze - a najwyraźniej coś mi wychodziło, skoro mam średnią powyżej 4 -uważałam, że przy wszystkim innym i tak wychodzę „na minus”.

Pielęgniarstwo opiera się na pracy w zespole. Więc jeśli w jakiejś kwestii „leżysz”, wpływa to na funkcjonowanie całej grupy. Czyli (jesteśmy w moim paranoicznym mózgu) nie tylko mogą naskoczyć na ciebie, bo lubią, ale mają też dobre powody, bo swoim nieogarem faktycznie im szkodzisz…

W dodatku w połowie drugiego roku przymusowo zmieniałam grupę zajęciową (zawirowania organizacyjne, które próbowano jakoś uporządkować – słowo klucz jakoś) i choć znałam tych ludzi z widzenia, byłam przerażona – oto wchodzę między tych, którzy już się znają i wypracowali jakiś „układ” i raczej prędzej niż później zorientują się, że oto trafia im się zgniły owoc, którego nikt nie chciał (mój mózg, przypominam) i którego już nie mogą się pozbyć. Czy tak się stało?

To, co się stało, najtrafniej mogłabym opisać jako… oswojenie.

Zostałam przez swoją nową grupę oswojona tak, jak Mały Książę oswoił Lisa. (Mały Książę jako taki nie jest moją ulubioną książką, ale ten jej fragment uwielbiam.) Ja też stopniowo zmieniałam swoje podejście, ale nie udałoby się bez wkładu z ich strony. Bez uwzględniania mnie w rozmowach, na przykład pytając mnie, jak spędzam Sylwestra, bez zapewnienia Dawida [1], że nie mam się czego bać (tak, to było aż tak widać) czy pomocy w zrozumieniu pewnych rzeczy, z którymi wyraźnie miałam problem, nawet, gdy wstydziłam się otwarcie poprosić o pomoc.

(Oczywiście robiłam, co mogłam, żeby to odwzajemnić.)

Zresztą nie chodzi tylko o moją „nowszą” grupę. Ale też o innych ludzi z rocznika, z którymi miałam styczność (było nas ponad 200, więc większości z nich nigdy nie widziałam, miałam do czynienia głównie z grupą seminaryjną liczącą mniej więcej tyle osób, co typowa klasa) [2] i niektórych prowadzących.

Na zajęciach praktycznych z chirurgii, goląc pacjenta przed operacją (pole operacyjne powinno być pozbawione owłosienia) zacięłam się w palec jego maszynką [3]. Szczęśliwie nie było kontaktu z krwią pacjenta, więc nie doszło do ekspozycji zawodowej [4]. Poza tym byłam tak zmęczona, że podczas części teoretycznej dosłownie złapałam się w połowie spadania z krzesła. Prowadząca wzięła mnie na stronę i zamiast mnie opier...niczyć (na co w mojej opinii zasługiwałam), zapytała, czy mam cukrzycę (senność może być objawem hiperglikemii), a gdy wyjaśniłam, że nie, że to problemy ze snem + skutek uboczny leków, które wtedy brałam, dostałam przekaz sprowadzający się do dziewczyno, uważaj na siebie i nie przeciążaj się, gdy gorzej się czujesz, bo zrobisz sobie krzywdę.

Tego typu historii mogłabym przytoczyć wiele.

Czy zdarzali się też nieprzyjemni, raniący ludzie? O, zdecydowanie, (i to nie tylko wobec mnie - jedna piguła doprowadziła moją znacznie bardziej przebojową koleżankę z grupy do płaczu...) ale ogólny bilans wyszedł bardzo na plus i jestem przekonana, że między innymi dzięki temu udało mi się przetrwać ten czas i dotrzeć tu, gdzie teraz jestem.

Więc nie, ludzie to nie harpie czekające na powód, by cię rozszarpać. Trochę otwartości i przyznanie, że nie ogarniasz, pokazując jednocześnie, że się starasz, to właściwe podejście. I tak, twoje niedociągnięcia wpływają na całą grupę, i właśnie dlatego wspieramy siebie nawzajem, zamiast kopać doły.

[1] - imiona występujące w całej tej serii zostały zmienione

[2] - Grupa seminaryjna (S) składa się z dwóch grup ćwiczeniowych (C - na ćwiczenia kliniczne), a każda C z kolei z dwóch grup zajęciowych (Z, "zetki" - na zajęcia praktyczne; liczą kilka osób, 7 to już dużo).

[3] - Od razu poszłam do zabiegówki to zgłosić, zastałam tam scenę zakładania wenflonu pacjentowi, który siedział na kozetce... ledwo siedział, bo prawie mdlał. Nie najlepszy moment. Stałam więc w kącie z 5 minut, krwawiąc dyskretnie do miski nerkowatej, aż skończą i będę mogła powiedzieć, że się zacięłam...

[4] - Ekspozycja zawodowa - w tym kontekście - kiedy materiał zakaźny (każdy pacjent jest traktowany jako potencjalnie zakaźny), czyli np. krew, ślina czy inne wydzieliny dostaną ci się do krwiobiegu czy na błony śluzowe (do nosa, ust, oka...). Może się tak stać, gdy np. zakłujesz się igłą od pacjenta. Można tak złapać np. HIV-a, więc gdy do niej dojdzie, trzeba wdrożyć postępowanie poekspozycyjne, które jest długie, męczące, stresujące... krótko mówiąc, nikt tego nie chce.

***

Zajęcia w ZOL-u (Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym). W czasie przerwy chciałam zajrzeć do działu kadr, żeby dowiedzieć się czegoś o praktykach.

Ja (do swojej grupy): Idę do HR-u.

Iga: Co?

Ja: No do kadr.

Iga: Aaa... bo ja usłyszałam "do H&M-u" (wcześniej była rozmowa o promocjach w H&M)

(śmiech)

Ja: Tak, tak, do H&M-u. Kupić ci coś?