Czego nauczyły mnie studia pielęgniarskie - anegdoty bonusowe

I ROK

1. Akcji z fantomami ciąg dalszy. Otóż Stefan i Krystyna posiadają również części intymne (do ćwiczeń z utrzymywania higieny i cewnikowania). Rzecz w tym, że można je odczepiać i wymieniać i najwyraźniej jest to przeprowadzane cokolwiek swobodnie, biorąc pod uwagę, jak często okazywało się np., że Stefan między nogami jest kobietą.

Później miałyśmy już na to wywalone, ale na pierwszych zajęciach dziewczyny postanowiły to naprawić – ja obserwowałam, ale dobrze się przy tym bawiłam. Przeszukały szafki, aż znalazły stosowny element anatomiczny i założyły go na miejsce.

Komentarz jednej z nas do tej sytuacji:

„Teraz może być sobą”.

2. Wspominałam, że istnieją też bardziej „wypasione” fantomy (mężczyzna i niemowlę) – w centrum symulacji, gdzie dzięki czarom ekipy technicznej mogą kaszleć, wymiotować (tylko dźwięk, na szczęście), mieć wyczuwalne tętno itp. Na pierwszych symulacjach pan technik zafundował nam mini-zawał, kiedy bez ostrzeżenia postanowił włączyć mu mruganie oczu.

Nigdy nie słyszałam, żeby mrugające powieki wydawały taki dźwięk…

II ROK

1. Badania fizykalne (czyli takie, do których wykonania wystarczą zmysły i proste przyrządy typu stetoskop) – spóźniłam się na zajęcia i tylko uprzejmości prowadzącej zawdzięczam, że nie musiałam odrabiać. Weszłam akurat, kiedy tłumaczyła, w jaki sposób badać piersi. Potem miałyśmy przejść do ćwiczeń – na „modelach” tychże kobiecych atrybutów (ze strategicznie umieszczonymi guzkami) umieszczonymi w futerałach, leżących już przed każdą z nas. Poza mną, bo prowadząca rozdała je, kiedy mnie jeszcze nie było. Dziewczyny zaczynają…

– Pani nie ma piersi, przyniosę pani – rzuca prowadząca.

2. Kiedy rodzice pacjentów chcą być zabawni…

Praktyki z pediatrii, mierzę rano ciśnienie kilkulatce, która marudzi z tego powodu.

Ja, w porywie szczerości: Wiem, młoda, ja też chcę stąd wyjść…

Jej ojciec: Wyjdzie to pani po 50 latach pracy :)

Inny rodzic z tej sali: Albo do psychiatryka!

No naprawdę. Bardzo, kurła, śmieszne.

(Tak na serio, to siedzenie z dzieckiem w szpitalu jest emocjonalnie i logistycznie męczące, więc trochę ich rozumiem.)

3. Praktyki na chirurgii, wywiad z pacjentką przed zabiegiem…

Mój kolega: Waga?

Pacjentka: Nie wiem.

Kolega: A tak w przybliżeniu?

Pacjentka: No nie wiem!

Kolega: Około czterdziestu…? (pacjentka była starsza i szczupła)

Pacjentka: OCHUJAŁEŚ.

*kurtyna*

4. Zajęcia praktyczne z pediatrii pełne były... ciekawych momentów – między innymi dlatego, że tak naprawdę niewiele jako studenci mieliśmy do roboty (studentom nie pozwala się na żadne „inwazyjne” zabiegi na dzieciach, typu zastrzyki czy pobieranie krwi), a i dzieci nie było za dużo na oddziale akurat wtedy, gdy mieliśmy zajęcia. Stąd z nudów robiliśmy co się dało…

Na przykład śpiewaliśmy „Świeć gwiazdeczko, mała, świeć”. W marcu.

5. Poza tym Dawid (ta, to jest fajny człowiek) raz jeszcze się popisał. Żeby pielęgniarki dały nam klucz do szatni, któreś z nas musiało dać zastaw (legitymację albo identyfikator), a potem żeby go odzyskać zwrócić klucz. Rzecz w tym, że szatnia dla studentów była w suterenie, a oddział na 3 piętrze. Winda była, ale szpitalne windy mają tendencję do powolności i zatrzymywania się na każdym piętrze, nawet, jeśli nikt ich nie wzywał… zatem nikt nie był do tego specjalnie chętny. W końcu Dawid się poświęcił i zastawił identyfikator. Jedziemy windą (jednak) i blisko celu wyciąga klucz z kieszeni… razem z przyczepionym do niego identyfikatorem. Proste – blaszka była magnetyczna i przyczepiła się do kluczy podczas wymiany, a nikt tego nie zauważył. Jak to Dawid skomentował – „Zastawiłem, a jednak ukradłem”.

III ROK

1. Zajęcia praktyczne na oddziale ginekologiczno-położniczym. Pomagamy pionizować kobiety po cesarce i przeprowadzamy je z „sali wybudzeń” do ich właściwego miejsca na oddziale. Dziecko trzeba oczywiście przenieść osobno – wziąć je i umieścić w tym kojcu(?) (ja uparcie nazywałam tą głęboką miednicę „kuwetą”) na kółkach. Dzieci niekoniecznie lubią, gdy zabierasz je mamie, więc mój kolega wziął jednego na ręce i zaczął go – bardzo profesjonalnie, dodam – kołysać. Widok wspaniały, małemu też ewidentnie to odpowiadało. Po chwili świeżo upieczona mama zapytała: „Mogę panu zrobić zdjęcie?”

Tak oto Dawid został uwieczniony trzymając małego człowieka jeszcze zanim miał szansę to zrobić jego biologiczny tata.

2. Pierwsze ćwiczenia z anestezjologii i intensywnej terapii – na fantomie oczywiście. Z udrażniania dróg oddechowych i wentylacji mechanicznej. Może się wydawać, że to jeszcze „nic takiego”, ale zapewniam, gdy pracujecie zespołowo, jakby to była właściwa akcja i masz świadomość, że MOŻESZ w przyszłości znaleźć się w takiej sytuacji realnie, pewne napięcie jest. (Zresztą wspomniałam, że wiele rzeczy przeżywałam tam po prostu za mocno.)

Stoję przy głowie pacjenta i obsługuję worek AMBU (tu odsyłam do Google, bo naprawdę łatwiej to zobaczyć na obrazku niż opisywać), ale prawdę mówiąc zagubiłam się w akcji i nie do końca wiem, co się dzieje, kiedy Sara woła mi nad uchem „Zabierz tlen”!! Zaskoczona i spanikowana odskakuję, nadal trzymając w dłoni worek… podłączony do reszty sprzętu tkwiącego w "pacjencie" i udrażniającego drogi oddechowe. Tak, wyrwałam z fantoma to wszystko.

Teraz była kolej pozostałych (włącznie z prowadzącą), żeby być zaskoczonym. Przez chwilę panowała cisza – ja też byłam zszokowana tym, co zrobiłam…

– Chyba już umarł – rzuciła Iga pogodnie.

3. Ginekologia i położnictwo raz jeszcze, również ćwiczenia. Prowadząca pokazuje nam na fantomie, jak zmierzyć miednicę, by wiedzieć, czy ma właściwe parametry do porodu. Po czym prosi kogoś na ochotnika, żebyśmy mogli to poćwiczyć na żywym człowieku. (Nie wymaga to rozbierania się.)

Jakoś nikt się nie zgłaszał, więc zrobiła to osoba, która zazwyczaj wychodzi w takich sytuacjach przed szereg, czyli… Dawid.

Prowadząca chciała jeszcze raz nam zademonstrować, a że na ćwiczeniach zachowujemy się, jakby to był prawdziwy pacjent, zaczęła mówić: Dzień dobry panu, nazywam się tak-i-tak, zmierzę panu wymiary miednicy, żeby sprawdzić, czy jest pan przygotowany do porodu…

Nie, nie zdołaliśmy utrzymać poker face’a.

4. Nie no, to już szczyt chamstwa!

– Co się stało?

– Zajebał mi kefir!!

[Fragment rozmowy między pacjentami oddziału.]

5. ZOL.

Z Dawidem i prowadzącą idziemy przez oddział, robiąc zastrzyki z insuliny cukrzykom. Nagle któryś pacjent woła za moim kolegą: "Andrzej! Teraz jesteś na pielęgniarstwie? W karetce już ci się znudziło?!"

Byliśmy w szoku. I przerażeni.

Pielęgniarka (prowadząca) wyjaśniła nam, że ten mężczyzna sam jeździł w karetce, dopóki nie dostał wylewu.

Skąd nasze przerażenie? Ano stąd, że… Dawid poszedł na studia pielęgniarskie po zrobieniu licencjatu z ratownictwa medycznego.

6. Zajęcia praktyczne z podstawowej opieki zdrowotnej (przychodnie i te sprawy). Przybywam na miejsce trochę spóźniona, wpadam do szatni, wszyscy już czekają. Zauważam, że oprócz mojej grupy stoi tam jeszcze kobieta w średnim wieku – uznałam, że może też ma tu szafkę, jest studentką z innej grupy czy coś – nie wszyscy przecież podejmują studia zaraz po szkole średniej.

Zestresowana zaczynam się przebierać i wygrzebuję z worka swój identyfikator.

Z tymi identyfikatorami tak jest, że teoretycznie zawsze powinniśmy je mieć. W praktyce zazwyczaj nikt się o to nie czepia – poza paroma zajęciami/prowadzącymi, którzy czepiają się strasznie i gotowi są nie wpuścić cię bez nich na zajęcia. I właśnie wtedy przypomniałam sobie, że…

"To tutaj tak się czepiali o identyfikatory!" – wołam tryumfalnie.

Gdy idziemy korytarzem, słyszę obok szept Igi:

"Dziewczyno, ty Nobla dostaniesz! To ona się o nie czepiała!"

Tak. Ona. Nasza prowadząca z I semestru. Ta „studentka w średnim wieku”, która stała tam cały czas.

Nie widziałam tego na własne oczy, bo byłam wtedy zajęta przebieraniem się, ale podobno ją to rozbawiło.

NA SZCZĘŚCIE.

***

Na koniec - coś, co mogła zrobić chyba tylko studentka pielęgniarstwo, która omal nie poszła na polonistykę, czyli... studia pielęgniarskie opowiedziane tytułami książek:

1. uczelnia – Boska Komedia cz. I – Piekło

2. szpitalne podziemia – Podróż do wnętrza ziemi

3. dojazdy na zajęcia – W 80 dni dookoła świata

4. stosunek do lekarzy/studentów lekarskiego – Duma i uprzedzenie

5. kąpiel pacjenta pod prysznicem – Potop

6. interna (oddział chorób wewnętrznych) – Jądro ciemności

7. Clostridium difficile/Covid-19/cokolwiek w tym stylu na oddziale – Dżuma

8. pacjent pediatryczny – Mały Książę

9. Sklepy cynamonowe – przy jednym ze szpitali była mała piekarnia, gdzie mieli pyszne (i tanie!) cynamonki

10. drama na grupie roku – Wiele hałasu o nic

11. Nadzieja, że na farmakologii się nad nami zlitują – Kandyd, czyli optymizm

12. Kiedy nie ma nic do roboty [dla studentów], ale musicie siedzieć na zajęciach (w szpitalu się zdarza…) – W poszukiwaniu straconego czasu

13. pacjenci geriatryczni – Dziady

14. Ten pacjent, co się ciągle i bez istotnego powodu wydziera (prawie na każdym oddziale taki się trafi) – Janko Muzykant

15. pacjent hipochondryk – Chory z urojenia

16. dyżurka lekarska – Komnata Tajemnic [Harry Potter]

17. błąd krytyczny (oblewasz wtedy egzamin praktyczny) – Zbrodnia i Kara

18. wizja przyszłości po skończeniu studiów – Nowy wspaniały świat