Czikita

Mówię na nią Czikita,

Choć imię ma całkiem inne.

Złości się wtedy przez chwilę,

ale wiem — to wszystko niewinne.

Gdy słyszy to słowo — złości się przez chwilę,

lecz w oczach jej błyszczy tajemniczy uśmiech mile.

Odwraca się z miną królowej bez pardonu,

ale śmiech zdradza, że to tylko zaklęcie w zwoju.

Grozi mi palcem, przewraca oczami,

jakby mówiła: „Nie rób już więcej dramy!”

Lecz zaraz się śmieje, choć udaje foch,

w tej grze między nami to tylko mały krok.

Więc niech się denerwuje,

niech brwi unosi i wzdycha...

Ja i tak powiem z uśmiechem:

- No już "Czikita."