Niestety muszę cię rozczarować. Historia jest całkowicie zmyślona, jestem tego pewny bo osobiście wszystko zmyśliłem ;) Nie chciałem jednak mówić wcześniej, bo zależało mi bardzo, na realiźmie i na tym by opowieść była wiarygodna i chciałem sprawdzić czy mi się udało.
,,Poczułam, jakby ziemia się pode mną.'' - coś zgubiłeś
,,nie mogła sobie wyrzucać, że czegoś zaniedbałam. '' - tu też
No ja też oczywiście, ale sprawdź daty, bo coś się nie zgadza. Gratuluję pomysłu, a piosenkę zaraz odtworzę :) Zasłużone 5 :)
Diziękuję za znalezienie błędów, faktycznie coś musiało mi umknąć przy ostatniej edycji. Co jest nie tak z datami? Chyba za długo patrzyłem na ten tekst bo nie umiem znaleźć.
KarolaKorman Daty w całym tekście miały dodawać realizmu, i oryginalnie historia miała się kończyć w roku bierzącym. Uznałem jednak, że nie wpełni oddaje to uczucia bohaterki, i nie było by to ostateczne zakonczenie historii. Wpadło mi oczywiście do głowy by przenieść, fabułę o jakieś 30 lat wstecz, ale doszedłem do wniosku, że wolałbym w tamtym okresie umiejscowić historię dziadków Toma :)
KarolaKorman Eeeee... lubię konfundować ludzi :) Zostawię jak jest:) a tak zupełnie poważnie wstawienie daty 2040 trącało by SF czego nie chcę robić. Data bierząca uwiarygodnia historię za bardzo. Czasem niedomówienie, jest dobre, lepszy jest tylko myślący czytelnik, który zwraca uwagę na szczegóły. Jeżeli ten zabieg z datą sprawi, że ktoś dłużej nad tekstem pomyśli to może zostanie mu w głowie jego ukryte przesłanie.
Nazareth Może masz rację. A jak chodzi o tę wzmiankę, to nie myślałam o początku tylko coś w stylu - minęło ileś tam lat... na koniec tekstu, ale w sumie piszesz o tym, że zaraz będzie prababcią to wszyscy się domyślą. Chyba niepotrzebnie się przyczepiłam, sorki :)
KarolaKorman Nic się nie stało :) A sprawę przemyślałem i doszedłem do wniosku, że faktycznie nie zaszkodziłoby dodać parę wskazówek odnoszących się do upływu czasu.
Patrzę wyżej i chyba nie jestem jedyną, którą ogarnęło wzruszenie, nie spodziewałam się tego i ogromnie się cieszę, że mogłam to przeczytać. Koniec był wisienką na torcie i twym ogromnym atutem w moich oczach. Dałeś mi tę świadomość, że chętnie wrócę do kolejnych twoich tekstów pisanych prozą. Masz delikatny, przejrzysty styl pisania, sprawia on wrażenie dopracowanego (z każdym rozdziałem miałam większą pewność, co do tego stwierdzenia).
Utwór jest przykładem, dla potwierdzenia, że nie ocenia się książki po okładce. Moje opcje krążyły wokół różnorodnych tematów, jak mógłbyś zakończyć tę historię, moja wyobraźnia pracowała. Dlatego jeszcze bardziej się cieszę, że tak mnie zaskoczyłeś.
Słuchając "Pearl Jam - Indifference" rozdział wywołał u mnie jeszcze większe emocje.
Zdałam sobie tez sprawę, że przekręciłam imię głównej bohaterki, gdzieś na początku komentarzy, napisałam "Lizy" - no mówi się trudno, mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe (podobnie jak literówek w pierwszym komentarzu).
Wspomniałeś, że nie wiesz, czy byłbyś w stanie jakoś mi pomóc przy "rozbudowie" mojego romansu, widzę tutaj dużo rzeczy, których mogłabym się od ciebie nauczyć. Dlatego jestem rada :D
Czuję, że to był cudowny czas spędzony z twoim opowiadaniem, choć przyznam szczerze, na początku miałam wątpliwości, rozwiałeś je jednak całkowicie.
Emilio, szczerze nie wiem od czego zacząć. Jestem niezwykle wdzięczny za obzerne komentarze które mi zostawiłaś. Są one dla mnie niezwykle cenne, ponieważ pozwalają mi zrozumieć jak moje opowiadanie zostało odebrane. Czy zabiegi, których próbowałem powiodły się. Wychodzi na to że nie które tak a inne nie. Przedewszystkim jednak niczego nie mam ci za złe, literówek niezauważyłem (w komentarzach moim zdaniem są zresztą dopuszczalne wszystkie błędy :) ) a gdybyś wczoraj zapytała mnie o imię mojej bohaterki to pewnie miałbym poważne problemy by sobie je przypomnieć :)
Czytając twoje komentarze pod dwiema pierwszymi częściami uśmiechałem się pod nosem, mimo iż wyraźnie czułem twoje zniechęcenie do histori. Oznaczały bowiem, że odebrałaś ją tak jak chciałem by była odebrana. Początek miał być sielankowy, trochę sztampowy, przywodzący na myśl amerykańskie filmy i seriale.Co za tym idzie wiał nudą i ciężko się z tym kłucić :) Początkowo ta historia miała zaczynać właściwie od części 4. Uznałem jednak, że przechodząc od razu do sedna, nie zapiszę się ona w niczyim sercu ani pamięci. Musiałem ją więc opakować. Sprawić by czytelnik mógł poznać i polubić bohaterów, zżyć się z nimi chociaż odrobinę. Dopiero wtedy przesłanie i zakończenie będą miały właściwy wydźwięk i emocjonalną wagę, którą mieć powinny. Stąd sielanka, brak większych problemów, szpaler dobrych zakończeń. Dodatkowo pragnąłem uśpić uwagę czytelnika :)
Cieszę się, że podobał ci się remont. Cała scena z uwięzieniem w chatce podczas śnieżycy miała być osobnym opowiadaniem ale potrzebowałem nadać akcji jakiegoś biegu gdyż idylla i mnie powoli zaczynała nużyć, postanowiłem wpleść je więc tutaj i cieszę się, że tak dobrze się wpasowało.
Zakończenie. Jak wspomniałem to ono było trzonem tej histori gdyż to do niego wszstko dążyło i od niego wszystko wyszło w mojej głowie. Miało zaskakiwać bardzo chciałem by było... inne. Tak jak ci pisałem romans, sam wsobie jest gatunkiem o wielkim potencjale ale najbardziej zzyskuje w połączeniu z czymś jeszcze. Fantastyką, horrorem, historią czym kolwiek. To jak biżuteria, klejnot potrzebuje oprawy równie bardzo jak oprawa klejnotu.
Mój warsztat był kiedyś dopracowany. Ale pożuciłem pisanie (a nawet czytanie) na długi okres czasu, w pogoni za innym marzeniem. Teraz powoli, nieśmiało wracam jak syn marnotrawny na łono literatury. Próbuję odzyskać to co straciłem w biernych latach i nauczyć się nowych rzeczy, mając nadzieję stać się jak najlepszym "opowiadaczem" (nie lubię w odniesieniu do mnie słowa "pisarz")
Cieszę, się, że ci się podobało. Po tej auto reklamie którą sobie zrobiłem u ciebie było by mi bardzo wstyd gdybyś się zawiodła na tym opowiadaniu. Jest mi niezmiernie miło, że mnie odwiedziłaś i zostawiłaś wspaniałe komentarze z którym mogę się uczyć jak tworzyć kolejne opowieści. Jeszcze bardziej cieszy mnie tylko obietnica twoich kolejnych odwiedzin pod moją inną prozą. Żeby się jakoś za to odwdzięczyć postanowiłem podzielić się z tobą małą tajemnicą. W jednym z zeszytów zalegających moją szufladę, zamaszystym acz koślawym pismem jest skreślony rys innego opowiadania: historii dziadków Toma, którą pewnego dnia mam zamiar napisać. W niej jednak nie będzie już niczego z sielanki :)
Nazareth, ja niestety wiem od czego mam zacząć - wybacz, za moją późną odpowiedź.
Jeśli chodzi o wrażenia, jakie wywarły na tobie moje komentarze, ogromnie się cieszę, że mogłeś coś z nich wyciągnąć, coś potwierdzić, bądź czemuś zaprzeczyć. Czuję się po części zmanipulowana emocjonalnie w twoim opowiadaniu. Masz rację, w pierwszej części jeszcze pałałam pozytywną iskrą, w drugiej zaczęła ona przygasać. Cieszę się, też że nawet trafiłam w amerykańskie filmy/seriale.
Jeśli chodzi o rozpoczęcie od czwartej części, nie wiem czy ta by mnie uwiodła ta historia. Ująłeś to idealnie "nie zapisałaby się w moim sercu", natomiast teraz, gdy o niej myślę nadal uśmiecham się na wyobrażenie ich wspólnego drewnianego domku, gdzie w mroźną zimę trzaskali siekiera meble. Uwagę moją uśpiłeś, nie powiem (nawet nie wiem, czy wspomniałam w komentarzu), że przez moment zwątpiłam, czy w opowiadaniu pojawi się coś nowego. Czuję się jeszcze lepiej wiedząc, że było to twoim zamiarem. I jeśli świadomie tak poprowadziłeś historię mój respekt rośnie.
Syn marnotrawny został powitany przez ojca z uśmiechem, może i nawet metaforą ojca nie jestem, ale witam cię z uśmiechem i cieszę się, że wróciłeś do pisania. Sama również zaczynam i stawiam pierwsze kroki. Powiem, szczerze, że słowo "pisarz", jest dość nadużywane. Sama wolę aby ludzie, kiedyś, a może nawet i teraz? Bardziej pamiętali opowiadanie niż mój nick. Nie powiem, miałam okres,kiedy chciałam być sławna, piękna, bogata i młoda. Nie będę kłamać, że większa ilość czytelników mnie nie cieszy, bo cieszy. Jak również każda opinia, zerknięcie, czy przeczytanie. Czasami człowiek przeczy samemu sobie, dlatego nie wiem jeszcze jak siebie nazwać. Wiem, jakbym nie chciała być nazywana (tutaj jesteśmy blisko poglądami), ale jeśli chodzi o chęci to zwyczajnie nie dorosłam intelektualnie do takiego zasobu słów, aby to określić. Może kiedyś, może za niedługo, kto wie?
Możesz mieć moje słowo, że zerknę. Ostatnio skrupulatnie zaczęłam planować wasze opowiadania, ponieważ moja zachłanna natura, aż chciała jednym ruchem szczęki posilić się wszystkimi opowiadaniami, które wpadły mi w ręce. Dlatego sobie formuję, spisuję i czekam (powiem, że czekanie na zerknięcie do opowiadania jest ekscytujące). Oczywiście są i takie osoby, które zdążyły mnie zniechęcić do swojej twórczości, a szkoda. Potencjał tkwi, ale ludzie mocno skaczą, robiąc manifest (tak w kontekście naszej rozmowy na forum).
Pozdrawiam i życzę weny!
P.S. Och! Niesamowite, że ktoś jeszcze tworzy notatki do powieści na kartkach papieru, rozumiem, że można zgubić, czy też zniszczyć,ale to jednak taka ogromnie sentymentalna forma. Osobiście, bardzo ją lubię, choć unowocześniam pisząc na samoprzylepnych karteczkach i wieszając na biurku w miliardach zakamarków - takie kolorowe hobby.
P.S.2 jak widać wyżej również lubię pisać długie komentarze, choć ich wysokość zależy głównie od weny i czasu.
Emilio, lepiej późno niż wcale - jak to mówią. :) Oczekiwanie na komentarz może być równie miłe jak jego otrzymanie, więc nie masz za co przepraszać.
Wybacz manipulację, ale powody miałem szlachetne. Twoją rozrywkę ;) Czy nie jest to właśnie zadaniem "gawędziarza" by tak manipulować czytelnikiem żeby on uwierzył w jego historie? Skoro mowa o czytelnikach to również i mnie bardzo cieszą. Śmieszą mnie autorzy, twierdzący że piszą wyłącznie dla siebie ale publikujący swoje utwory. Nie wiem dlaczego piszą oni, wiem, jednak że ja piszę by moimi historiami się dzielić. Umilić komuś popołudnie, albo chociaż kilka minut podczas których czeka na pociąg. Dlatego cieszę się za każdym razem gdy toś czyta moje opowiadania, tym bardziej gdy wywołają u niego na tyle silne emocje, że zechce się nimi ze mną podzielić. Odwięczę się za to tworząc następne historie, miejmy nadzieję, że lepsze. Sława jest mi jednak nie potrzebna, młody nigdy się nie czułem, piękno schowało by się pod moją długą gęstą brodą, a bogactowa którego poszukuje nie da się przeliczyć na pieniądze. Więc można powiedzieć, że również nie zależy mi na żadnych z tych rzeczy.
Notatki robię nagminnie. Zapełniam kartki i zeszyty a piszę najchętniej staromodnym piórem :) Mimo że charakter pisma mam prawie równie paskudny jak charakter właściwy, czuję że ta forma pozwala mi się zbliżyć do tego co piszę. Jest to osobiste, na codzień pracuję rękami, fizycznie. Lubię widzieć efekty swojej pracy, tworzyć, może z tego właśnie wynika moje zamiłowanie do zapełniania tuszem pustych kartek. Komputer z koleji wydaje mi się bezduszny, odległy i oficjalny. Unikam go jak tylko mogę.
Z tego jak wyszło "Domowe Ognisko" jestem zadowolony, ale nie jest to jeden z moich ulubionych tekstów własnego autorstwa. Jeżeli więc faktyczne do mnie zajrzysz (co mi bardzo schlebia) pozwolę sobie ci coś polecić. Teksty które są mi najbliższe mimo, że z regóły dość krótkie. Bajki, będące zdecydowanie moją ulubioną formą. Niektóre z nich być może aspirują do baśni lub nawet powiastek filozoficznych (być może). "Coś", Dąb i Wiatr", "Latający chłopiec", Skrzacie harce", Skrzynia Skarbów" i "Książę i Kowal". Czytając twoje teksty i wypowiedzi, odnoszę wrażenie, że podobnie jak ja, lubisz zastanawiać się nad istotą rzeczy, rozważać możliwości i problemy nad którymi większość ludzi nie widzi powodu by się zastanawiać. Dlatego właśnie myślę, że mogą przypaść ci do gustu.
P.S. Czuję się powitany i bardzo się cieszę, że znów piszę. Warto to robić dla takich ludzi jak, ci których tutaj spotykam :)
Nie płacz, będzie dobrze :) Cieszę się, że ci się spodobało i nie musisz żałować odpuszczonego filmu :) (byłby to dla mnie straszny wstyd, gdyby po mojej bezwstydnej autoreklamie było inaczej ;) )
Absolutnie nie żałuje. Powinieneś pomyśleć o czymś dłuższym, ja bym Cię chciała mieć w druku! Postawiłabym na półce obok "Pamiętnika" Sparksa, chyba jedynej książki, która doprowadziła mnie do łez :p
To bardzo miłe co mówisz (piszesz), ale nie wiem czy stać mnie na dłuższy romans. Chociaż, kiedyś miałem zamiar opisać historię dziadków Toma :) Może jeszcze to zrobię, jeśli znajdę czas :)
No tak , popłakałam sobie, normalka. Naz, jesteś wrażliwym facetem! Tak bardzo potrafisz wczuć się w kobiecą psychikę jakbyś sam był kobietą. To piękna i wzruszająca opowieść. Sama nie raz myślę o przyszłości, że zostanę sama, bez mojego ukochanego. Kocham go tak bardzo,że nie wyobrażam sobie życia bez niego. Staram się o tym nie myśleć. Ale po przeczytaniu twojego opowiadania znów mnie to naszło. Spoglądam na niego, pogrążonego w swojej ulubionej grze komputerowej. Śledzę emocje pojawiające się na jego przystojnej twarzy. A on nawet nie ma pojęcia jakim torem podążają moje myśli. Chyba przestanę pisać. Twoje opowiadania są tak głębokie i poruszające, a to co ja piszę to zwykły szajs. Chylę przed tobą czoło! Pozdrawiam i oczywiście daję 5
Naz, jesteś wrażliwym facetem! Tak bardzo potrafisz wczuć się w kobiecą psychikę jakbyś sam był kobietą. - nie bardzo wiem jak mam to potraktować... więc przyjmę, że był to komplement XD
Cieszę się, że byłem wstanie wzbudzić w tobie emocje przez to opowiadanie, taki był jego cel. Proszę cię jednak nie rezygnuj przez nie z pisania bo czułbym się z tym paskudnie! Nie wspominając już nawet, że ja osobiście lubię czytać twoje teksty i w żdnym razie nie uważam by były "szajsem". Gdybym ja miał przestać pisać za każdym razem gdy znajduję na opowi kogoś kto w mojej ocenie jest lepszym pisarzem niż ja musiałbym się poddać już z pięć albo więcej razy. Proszę cię więc bardzo pisz dalej!
Oczywiście,że to był komplement!!!! Czy wiesz ile kobiet marzy o tym aby mężczyźni potrafili pojąć naszą psychikę! To bardzo rzadka rzecz aby poznać faceta, który potrafi nas zrozumieć bez wielogodzinnego wykładu. Przez te cholerne zmęczenie nie dodałam "...bez obrazy" Dopiero po wysłaniu przeczytałam swój komentarz, ale już było za późno. Przyjmij więc to jako komplement przez duże K.
Jasna sprawa Vilemo ;) dziękuję :) chociaż moja była pewnie by sie z tobą w tej kwestii nie zgodziła, zwykła mi mowić ze mam wrażliwość emicjonalną taboretu kuchennego XD
Wiesz co... przeczytałam w końcu (dojrzałam do tej decyzji :P) i chyba dobrze zrobiłam. Nie poryczałam się (wybacz), przeciwnie - zostałam z uśmiechem na ustach - bo mnie zwyczajnie zostało po tym tekście dużo pozytywnych emocji i nie znajduję powodu do płaczu. W moim obiorze po prostu ta historia przepełniona jest nadzieją - na to, że takie trochę odrealnione bajki (mam na myśli te głównie sielankowe początki) są w jakiś sposób możliwe, jeśli tylko trafi się na odpowiednią osobę, która będzie nam w tym towarzyszyć i dzięki której nie zwątpimy nawet w trudnym momencie (przykład - śnieżyca) i nawet śmierć nie jest tak naprawdę żadną przeszkodą. Ja to "domowe ognisko" - rozpalanie i podtrzymywanie płomienia, odebrałam i potraktowałam też w dużej mierze metaforycznie - jako podtrzymywanie pamięci o tej drugiej osobie, pielęgnowanie wspólnych tradycji i wspólnych wspomnień, ale nie poprzez rozpamiętywanie, rozdrapywanie starych ran i katowanie się nimi, ale raczej trwanie przy tym, co było dobre w nadziei na ponowne spotkanie - czy w tym, czy w innym świecie - gdzieś, kiedyś, jakoś (i tutaj każdy sobie podstawia własną wiarę i przekonania). A poza tym - co dziwne - nie zniechęciły mnie początki, które zarysowywały taką dość prostą historię o miłości, która niczym nie potrafi zaskoczyć, ale nie zniechęciło mnie to chyba dzięki Twojemu stylowi, który mi zwyczajnie odpowiada i to wbrew pozorom jest bardzo wiele, bo mógłbyś swoim stylem pisać instrukcję obsługi pralki, a i tak jest szansa, że zainteresowałoby mnie to bardziej niż świetnie napisana powieść sensacyjna kogoś, czyj styl mi nie do końca pasuje (trochę przerysowuję, ale wiadomo chyba, o co chodzi).
Gdybyś mnie nie zniechęcił kategorią "miłosne", która to jakoś tak z automatu mnie zwykle odstrasza, to pewnie przeczytałabym już dawno, a tak to produkuję się z komentarzem dopiero dziś i znowu mi wyszedł za długi... XD
Alfonsyno, wybaczam XD Odnalazłaś inną interpretację, o której wiedziałem, że jest możliwa ale potrzeba było kogoś o innym spojżeniu na rzeczywistość by się jej doszukać. Początek historii faktycznie jet banalny, nie będę się z tym kłócił, spełnia on jednak zadanie, które miał spełniać. W moim początkowym zamyśle cała historia miała właściwie być jedynie częścią czwartą. Jednak w ten sposób wydawała mi się być niekompletna i mało wiarygodna. Chciałem sprawić by czytelnik mógł poznać i polubić bohaterów, zżyć się z nimi chociaż odrobinę. Dopiero wtedy przesłanie i zakończenie mogą mieć właściwy wydźwięk i emocjonalną wagę, którą mieć powinny. Stąd sielanka, brak większych problemów, szpaler dobrych zakończeń. Dodatkowo pragnąłem uśpić uwagę czytelnika :)
Wiem, że kategoria miłosne może zniechęcać, ja jednak lubie bawić się gatunkami, formą, próbować nowych rzeczy, stawiać przed sobą wyzwania. Cały ten tekst był dla mnie, ćwiczeniem, które przed sobą postawiłem, nie tylko napisanie romansu, było trudnym zadaniem, najtrudniejsze było pisanie z perspektywy kobiety i cieszę się, że wyszło mi to znośnie i w miarę wiarygodnie.
Bardzo Ci dziękuję, że zdecydowałaś się przeczytać i podzielić ze mną swoją opinią :)
Nazareth, dziękuję, ulżyło mi. XD A ja się w związku z tym cieszę, że przeczytałam całość od razu, za jednym zamachem, a nie po kawałku, bo to po prostu należy czytać w całości, żeby efekt był, jaki być powinien. I masz rację - ten początek również potrzebny był, bo swoje zadanie spełnił zgodnie z założeniami. Chociaż mojej uwagi nie uśpiłeś tak do końca, bo jak wszystko się tak dobrze układa, to ja zazwyczaj jeszcze bardziej się skupiam w oczekiwaniu, aż ten cudny kolorowy balonik pęknie z wielkim hukiem. XD
No i cóż, rozumiem Cię świetnie - pisanie z perspektywy kobiety nawet mnie nastręcza pewnych trudności... :P Ważne, że dałeś radę, warto się sprawdzać w różnych formach i gatunkach, choćby tylko dla własnej satysfakcji. :)
Ha, a to ci ciekawa pozycja w Twoim dorobku. Faktem jest, że posiadasz swój wyrazisty styl. Masz niebywałą lekkość w pisaniu, co dobrze wróży Twojej twórczości - oczywiście jeśli zamierzasz nadal brnąć w gryzipiórstwo. Teksty, które przeczytałem są godne polecenia - szczególnie seria o amerykańskim wieśniaku. Powodzenia w pisaniu.
Cóż za niespodziewane pochwały! Dziękuję bardzo uprzejmie i kłaniam się, brodą zamiatając podłogę. O wieśniaku myślę chociaż, w związku ze zmianą okoliczności życiowych, stał się on dość problematyczny do kontynuacji. W gryzipiórstwo chętnie bym pobrnął, ale nie zależy to wyłącznie ode mnie, więc cóż, czas pokaże. Jeszcze raz dziękuję, wyrażając jednocześnie uznanie i radość, że na opowi pojawił się zdeklarowany, pracowity komentator.
Piękną baśń uczyniłeś Panie N! Pogranicze snu i jawy z wielkim kawałem uczucia. trudno orzec czy więcej Gaimana czy polskiej melancholii, ale jedno pewne - bardzo smakowity kąsek. Dziękuję zań!
Komentarze (38)
,,nie mogła sobie wyrzucać, że czegoś zaniedbałam. '' - tu też
No ja też oczywiście, ale sprawdź daty, bo coś się nie zgadza. Gratuluję pomysłu, a piosenkę zaraz odtworzę :) Zasłużone 5 :)
Utwór jest przykładem, dla potwierdzenia, że nie ocenia się książki po okładce. Moje opcje krążyły wokół różnorodnych tematów, jak mógłbyś zakończyć tę historię, moja wyobraźnia pracowała. Dlatego jeszcze bardziej się cieszę, że tak mnie zaskoczyłeś.
Słuchając "Pearl Jam - Indifference" rozdział wywołał u mnie jeszcze większe emocje.
Zdałam sobie tez sprawę, że przekręciłam imię głównej bohaterki, gdzieś na początku komentarzy, napisałam "Lizy" - no mówi się trudno, mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe (podobnie jak literówek w pierwszym komentarzu).
Wspomniałeś, że nie wiesz, czy byłbyś w stanie jakoś mi pomóc przy "rozbudowie" mojego romansu, widzę tutaj dużo rzeczy, których mogłabym się od ciebie nauczyć. Dlatego jestem rada :D
Czuję, że to był cudowny czas spędzony z twoim opowiadaniem, choć przyznam szczerze, na początku miałam wątpliwości, rozwiałeś je jednak całkowicie.
Czytając twoje komentarze pod dwiema pierwszymi częściami uśmiechałem się pod nosem, mimo iż wyraźnie czułem twoje zniechęcenie do histori. Oznaczały bowiem, że odebrałaś ją tak jak chciałem by była odebrana. Początek miał być sielankowy, trochę sztampowy, przywodzący na myśl amerykańskie filmy i seriale.Co za tym idzie wiał nudą i ciężko się z tym kłucić :) Początkowo ta historia miała zaczynać właściwie od części 4. Uznałem jednak, że przechodząc od razu do sedna, nie zapiszę się ona w niczyim sercu ani pamięci. Musiałem ją więc opakować. Sprawić by czytelnik mógł poznać i polubić bohaterów, zżyć się z nimi chociaż odrobinę. Dopiero wtedy przesłanie i zakończenie będą miały właściwy wydźwięk i emocjonalną wagę, którą mieć powinny. Stąd sielanka, brak większych problemów, szpaler dobrych zakończeń. Dodatkowo pragnąłem uśpić uwagę czytelnika :)
Cieszę się, że podobał ci się remont. Cała scena z uwięzieniem w chatce podczas śnieżycy miała być osobnym opowiadaniem ale potrzebowałem nadać akcji jakiegoś biegu gdyż idylla i mnie powoli zaczynała nużyć, postanowiłem wpleść je więc tutaj i cieszę się, że tak dobrze się wpasowało.
Zakończenie. Jak wspomniałem to ono było trzonem tej histori gdyż to do niego wszstko dążyło i od niego wszystko wyszło w mojej głowie. Miało zaskakiwać bardzo chciałem by było... inne. Tak jak ci pisałem romans, sam wsobie jest gatunkiem o wielkim potencjale ale najbardziej zzyskuje w połączeniu z czymś jeszcze. Fantastyką, horrorem, historią czym kolwiek. To jak biżuteria, klejnot potrzebuje oprawy równie bardzo jak oprawa klejnotu.
Mój warsztat był kiedyś dopracowany. Ale pożuciłem pisanie (a nawet czytanie) na długi okres czasu, w pogoni za innym marzeniem. Teraz powoli, nieśmiało wracam jak syn marnotrawny na łono literatury. Próbuję odzyskać to co straciłem w biernych latach i nauczyć się nowych rzeczy, mając nadzieję stać się jak najlepszym "opowiadaczem" (nie lubię w odniesieniu do mnie słowa "pisarz")
Cieszę, się, że ci się podobało. Po tej auto reklamie którą sobie zrobiłem u ciebie było by mi bardzo wstyd gdybyś się zawiodła na tym opowiadaniu. Jest mi niezmiernie miło, że mnie odwiedziłaś i zostawiłaś wspaniałe komentarze z którym mogę się uczyć jak tworzyć kolejne opowieści. Jeszcze bardziej cieszy mnie tylko obietnica twoich kolejnych odwiedzin pod moją inną prozą. Żeby się jakoś za to odwdzięczyć postanowiłem podzielić się z tobą małą tajemnicą. W jednym z zeszytów zalegających moją szufladę, zamaszystym acz koślawym pismem jest skreślony rys innego opowiadania: historii dziadków Toma, którą pewnego dnia mam zamiar napisać. W niej jednak nie będzie już niczego z sielanki :)
Jeśli chodzi o wrażenia, jakie wywarły na tobie moje komentarze, ogromnie się cieszę, że mogłeś coś z nich wyciągnąć, coś potwierdzić, bądź czemuś zaprzeczyć. Czuję się po części zmanipulowana emocjonalnie w twoim opowiadaniu. Masz rację, w pierwszej części jeszcze pałałam pozytywną iskrą, w drugiej zaczęła ona przygasać. Cieszę się, też że nawet trafiłam w amerykańskie filmy/seriale.
Jeśli chodzi o rozpoczęcie od czwartej części, nie wiem czy ta by mnie uwiodła ta historia. Ująłeś to idealnie "nie zapisałaby się w moim sercu", natomiast teraz, gdy o niej myślę nadal uśmiecham się na wyobrażenie ich wspólnego drewnianego domku, gdzie w mroźną zimę trzaskali siekiera meble. Uwagę moją uśpiłeś, nie powiem (nawet nie wiem, czy wspomniałam w komentarzu), że przez moment zwątpiłam, czy w opowiadaniu pojawi się coś nowego. Czuję się jeszcze lepiej wiedząc, że było to twoim zamiarem. I jeśli świadomie tak poprowadziłeś historię mój respekt rośnie.
Syn marnotrawny został powitany przez ojca z uśmiechem, może i nawet metaforą ojca nie jestem, ale witam cię z uśmiechem i cieszę się, że wróciłeś do pisania. Sama również zaczynam i stawiam pierwsze kroki. Powiem, szczerze, że słowo "pisarz", jest dość nadużywane. Sama wolę aby ludzie, kiedyś, a może nawet i teraz? Bardziej pamiętali opowiadanie niż mój nick. Nie powiem, miałam okres,kiedy chciałam być sławna, piękna, bogata i młoda. Nie będę kłamać, że większa ilość czytelników mnie nie cieszy, bo cieszy. Jak również każda opinia, zerknięcie, czy przeczytanie. Czasami człowiek przeczy samemu sobie, dlatego nie wiem jeszcze jak siebie nazwać. Wiem, jakbym nie chciała być nazywana (tutaj jesteśmy blisko poglądami), ale jeśli chodzi o chęci to zwyczajnie nie dorosłam intelektualnie do takiego zasobu słów, aby to określić. Może kiedyś, może za niedługo, kto wie?
Możesz mieć moje słowo, że zerknę. Ostatnio skrupulatnie zaczęłam planować wasze opowiadania, ponieważ moja zachłanna natura, aż chciała jednym ruchem szczęki posilić się wszystkimi opowiadaniami, które wpadły mi w ręce. Dlatego sobie formuję, spisuję i czekam (powiem, że czekanie na zerknięcie do opowiadania jest ekscytujące). Oczywiście są i takie osoby, które zdążyły mnie zniechęcić do swojej twórczości, a szkoda. Potencjał tkwi, ale ludzie mocno skaczą, robiąc manifest (tak w kontekście naszej rozmowy na forum).
Pozdrawiam i życzę weny!
P.S. Och! Niesamowite, że ktoś jeszcze tworzy notatki do powieści na kartkach papieru, rozumiem, że można zgubić, czy też zniszczyć,ale to jednak taka ogromnie sentymentalna forma. Osobiście, bardzo ją lubię, choć unowocześniam pisząc na samoprzylepnych karteczkach i wieszając na biurku w miliardach zakamarków - takie kolorowe hobby.
P.S.2 jak widać wyżej również lubię pisać długie komentarze, choć ich wysokość zależy głównie od weny i czasu.
Wybacz manipulację, ale powody miałem szlachetne. Twoją rozrywkę ;) Czy nie jest to właśnie zadaniem "gawędziarza" by tak manipulować czytelnikiem żeby on uwierzył w jego historie? Skoro mowa o czytelnikach to również i mnie bardzo cieszą. Śmieszą mnie autorzy, twierdzący że piszą wyłącznie dla siebie ale publikujący swoje utwory. Nie wiem dlaczego piszą oni, wiem, jednak że ja piszę by moimi historiami się dzielić. Umilić komuś popołudnie, albo chociaż kilka minut podczas których czeka na pociąg. Dlatego cieszę się za każdym razem gdy toś czyta moje opowiadania, tym bardziej gdy wywołają u niego na tyle silne emocje, że zechce się nimi ze mną podzielić. Odwięczę się za to tworząc następne historie, miejmy nadzieję, że lepsze. Sława jest mi jednak nie potrzebna, młody nigdy się nie czułem, piękno schowało by się pod moją długą gęstą brodą, a bogactowa którego poszukuje nie da się przeliczyć na pieniądze. Więc można powiedzieć, że również nie zależy mi na żadnych z tych rzeczy.
Notatki robię nagminnie. Zapełniam kartki i zeszyty a piszę najchętniej staromodnym piórem :) Mimo że charakter pisma mam prawie równie paskudny jak charakter właściwy, czuję że ta forma pozwala mi się zbliżyć do tego co piszę. Jest to osobiste, na codzień pracuję rękami, fizycznie. Lubię widzieć efekty swojej pracy, tworzyć, może z tego właśnie wynika moje zamiłowanie do zapełniania tuszem pustych kartek. Komputer z koleji wydaje mi się bezduszny, odległy i oficjalny. Unikam go jak tylko mogę.
Z tego jak wyszło "Domowe Ognisko" jestem zadowolony, ale nie jest to jeden z moich ulubionych tekstów własnego autorstwa. Jeżeli więc faktyczne do mnie zajrzysz (co mi bardzo schlebia) pozwolę sobie ci coś polecić. Teksty które są mi najbliższe mimo, że z regóły dość krótkie. Bajki, będące zdecydowanie moją ulubioną formą. Niektóre z nich być może aspirują do baśni lub nawet powiastek filozoficznych (być może). "Coś", Dąb i Wiatr", "Latający chłopiec", Skrzacie harce", Skrzynia Skarbów" i "Książę i Kowal". Czytając twoje teksty i wypowiedzi, odnoszę wrażenie, że podobnie jak ja, lubisz zastanawiać się nad istotą rzeczy, rozważać możliwości i problemy nad którymi większość ludzi nie widzi powodu by się zastanawiać. Dlatego właśnie myślę, że mogą przypaść ci do gustu.
P.S. Czuję się powitany i bardzo się cieszę, że znów piszę. Warto to robić dla takich ludzi jak, ci których tutaj spotykam :)
Cieszę się, że byłem wstanie wzbudzić w tobie emocje przez to opowiadanie, taki był jego cel. Proszę cię jednak nie rezygnuj przez nie z pisania bo czułbym się z tym paskudnie! Nie wspominając już nawet, że ja osobiście lubię czytać twoje teksty i w żdnym razie nie uważam by były "szajsem". Gdybym ja miał przestać pisać za każdym razem gdy znajduję na opowi kogoś kto w mojej ocenie jest lepszym pisarzem niż ja musiałbym się poddać już z pięć albo więcej razy. Proszę cię więc bardzo pisz dalej!
Gdybyś mnie nie zniechęcił kategorią "miłosne", która to jakoś tak z automatu mnie zwykle odstrasza, to pewnie przeczytałabym już dawno, a tak to produkuję się z komentarzem dopiero dziś i znowu mi wyszedł za długi... XD
Wiem, że kategoria miłosne może zniechęcać, ja jednak lubie bawić się gatunkami, formą, próbować nowych rzeczy, stawiać przed sobą wyzwania. Cały ten tekst był dla mnie, ćwiczeniem, które przed sobą postawiłem, nie tylko napisanie romansu, było trudnym zadaniem, najtrudniejsze było pisanie z perspektywy kobiety i cieszę się, że wyszło mi to znośnie i w miarę wiarygodnie.
Bardzo Ci dziękuję, że zdecydowałaś się przeczytać i podzielić ze mną swoją opinią :)
No i cóż, rozumiem Cię świetnie - pisanie z perspektywy kobiety nawet mnie nastręcza pewnych trudności... :P Ważne, że dałeś radę, warto się sprawdzać w różnych formach i gatunkach, choćby tylko dla własnej satysfakcji. :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania