Double Drabble

Inny

Z innością stykałem się zawsze. Może dlatego, że sam byłem postrzegany jako ten inny, obcy, wręcz odpychający. Kiedy wchodziłem po schodach na najwyższe piętro bloku, każdy z kim się spotkałem udawał, że jest częścią ściany – nieruchomieli jak posągi. Jeszcze inni nim zdążyli wyjść z mieszkań, zaraz z powrotem do nich wchodzili, najgłębiej jak się da – obowiązkowy trzask drzwiami w każdym z przypadków. Nawet teraz, kiedy stoję na dachu, targany wiatrem jak zamrożona ścierka na syberyjskim wichrze, jestem dla innym, obcym. Nie wzywają pogotowia, straży, ani policji. Chyba nawet nie chcą na mnie patrzeć. Kiedy skoczę, zgniję pod ich klatką schodową.

Konkluzje

Oto ostatnie słowa spisane w moim dzienniku, prowadzonym bez przerwy przez pół wieku. Jakieś konkluzje, spostrzeżenia? Nie mam żadnych. Oczywiście to zależy od kontekstu i przyjętych norm. Ja, kiedy zacząłem prowadzić dziennik, założyłem, że świat stanie się lepszy. Muszę was rozczarować – gówno prawda. Uciekałem od fałszywego lukru, jakim pokrywano wszystko by nadać całości wydźwięk czegoś lepszego niż w rzeczywistości. Dlatego mogłem zobaczyć prawdziwe oblicza tych „dobrych, tłustych lat”. Na początku nawet trochę się łudziłem, że będzie lepiej, że po każdej burzy wychodzi słońce. Cóż, moja burza trwa od lat i nie zanosi się, aby dokonała żywota przede mną. Zegar tyka.