Poprzednie części: Droga zapomnienia

Droga do ukojenia

Zanurzam w górzyste szczyty wzrok,

Powoli naprzód przesuwając krok.

Zapach przyrody umila powietrze,

Złe wspomnienia odlatują na wietrze.

Trud wkładany z kolejnym krokiem

Zostanie w pamięci, nie uleci z czasem.

Spoglądam w niebo, widzę mnóstwo promieni,

A dookoła mnie życie powoli się zieleni.

Włożony wysiłek kształtuje człowieka,

Idź śmiało do przodu – czas powoli znika.

Stać w miejscu nie warto, bo życie minie,

Gdyż za późno będzie, gdy stracisz chwilę.

Komentarze (4)

ireneo 5 miesięcy temu

"Powoli naprzód przesuwając krok.."
- czy cofasz (przesuwasz do tyłu krok) podobnie powoli?

zuraw 5 miesięcy temu

Też próbowałem z rymami ale tobie ewidentnie wychodzi to lepiej 😉 (5)

Miś po 50-tce 5 miesięcy temu

Piękne, pozdrawiam.
Kubuś 23.07.25

piliery 5 miesięcy temu

Etyka, moralność - niosą poezję jak silne skrzydła. Pod warunkiem, że nie przyjmują postaci taniego moralizatorstwa, które nikomu nie jest potrzebne ani niczemu nie służy.

ireneo 5 miesięcy temu
"Powoli naprzód przesuwając krok.."
- czy cofasz (przesuwasz do tyłu krok) podobnie powoli?
zuraw 5 miesięcy temu
Też próbowałem z rymami ale tobie ewidentnie wychodzi to lepiej 😉 (5)
Miś po 50-tce 5 miesięcy temu
Piękne, pozdrawiam.
Kubuś 23.07.25
piliery 5 miesięcy temu
Etyka, moralność - niosą poezję jak silne skrzydła. Pod warunkiem, że nie przyjmują postaci taniego moralizatorstwa, które nikomu nie jest potrzebne ani niczemu nie służy.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania