Ekfraza obrazu nr 1

Siedzę na czarnym koniu. Mam na sobie czerwone jak krew wrogów szaty. Uszyli je dla mnie jako księcia dworscy krawcy z Litwy. Głowę mam otuloną purpurową koroną.

W prawej ręce dzierżę długi miecz skierowany ku gęstym chmurom. Między nimi patrzy na mnie święty Stanisław. Unoszę lewą rękę w geście zwycięstwa niczym Nike.

Chce dotknąć nieba, ale znajduję w piekle. Otaczają mnie demony. Ich symbol to czarny, teutoński krzyż. Herbem diabłów jest czarny ptak umieszczony na tarczy i wpisany w czarno – złoty krzyż. Jest on na fladze za moimi plecami.

Chorągiew wroga upada. Z jej prawej strony trzepoce jak na huraganie polska flaga.

Dookoła walczą dzielni litewscy rycerze i wojownicy w skórzanych szatach. Dowodzę nimi. Widzę i doceniam odwagę jaką mają w swych sercach.

To właśnie oni zadali śmiertelny cios toporem i włócznią wrogiemu przywódcy. Został przed śmiercią strącony z białego konia i dobity.

Nad polem bitwy unosi się kurz i dym. Potęguje chaos na polu walki. Panuje zgiełk wśród walczących. Wojownicy walczą ze sobą w śmiertelnym uścisku. Zabójczy cios może zostać zadany z każdej strony.

Nad ciałami poległych walczą ze sobą w zwarciu dzielni rycerze, którzy wpadli w szał i z pianą na ustach zwarli miecze, topory i włócznie.

Wpadli w szaleńczy trans. Ich miecze zadają ciosy niczym błyskawice ukazujące się na mrocznym niebie. Gwałtowne i szybkie ciosy walczący parują tarczami.

Rycerze dobijają rannych wrogów pełzających po czerwonej od krwi ziemi.