„Fides: Chłopiec z Przystani Róż" Rozdział 2 „To, czego zwyczajne oczy nie zobaczą”

Słońce już dawno było wysoko na niebie; pojawiły się deszczowe chmury, ale nie padało. Roy w końcu otworzył oczy. W sumie był trochę niewyspany. Popatrzył na zegarek w pokoju — było mocno po szesnastej. Zasnął dopiero nad ranem, bo cały czas myślał o tym, co się stało wczoraj. Nie mógł przestać. Cały czas miał przed oczami tę wróżkę, jej świecące skrzydła, jej głos, kiedy prosiła o pomoc. I ten pościg. I to, że mu się udało. Więc nic dziwnego, że zasnął dopiero wtedy, kiedy zmęczenie wygrało z tym wszystkim, co miał w głowie. W Przystani Róż panował chaos. Wszystkie kobiety latały w prawo i lewo, malowały się, stroiły, krzyczały na siebie o szminki i sukienki. Święto Przymoru było tylko raz w roku — w najkrótszą noc. I to był ten dzień, w którym można było zrobić majątek. Bo jak przyszli bogaci klienci, to się nie liczyło, skąd są i po co przyjechali — ważne było, ile mają złota w kieszeni. A tej nocy zawsze mieli go dużo i nie bali się wydawać.

— Dzień dobry, ciocie… — powiedział cicho.

Ale nikt nawet nie podniósł głowy. Jedna właśnie poprawiała włosy przed małym lustrem, druga krzyczała na trzecią, że zgubiła jej broszkę, a reszta udawała, że go nie słyszy. Udał się więc do kuchni. Zostało tylko parę osób z obsługi, kucharka już poszła. Nalał sobie trochę zupy warzywnej i usiadł przy stoliku. Do kuchni weszła jedna z jego ciotek — Nira. Miała długie czarne włosy, zawsze związane w warkocz. Roy szybko się wyprostował.

— Dzień dobry, ciociu Niro — powiedział.

Nira spojrzała na niego tym swoim spokojnym, nieruchomym wzrokiem. Nigdy nie było po niej widać, czy jest zła, szczęśliwa, czy cokolwiek czuje. Twarz jak maska.

— Dzień dobry — odpowiedziała krótko.

Podniosła z blatu dzban i nalała mu do szklanki soku ze świeżych owoców. Po prostu postawiła go przed nim, bez słowa, bez spojrzenia, jakby robiła to z przyzwyczajenia. Ona jako jedyna nie krzyczała na niego. Nie śmiała się z niego. Ale też nigdy nie okazywała żadnych emocji. Była obojętna. Zupełnie obojętna. I może właśnie dlatego Roy nawet ją lubił. Minęło trochę czasu. Było już po osiemnastej. Kobiety zaczęły wchodzić do powozu, jedna po drugiej, w swoich najlepszych sukienkach, obwieszone błyskotkami i pachnące drogimi perfumami. Roy stał przy drzwiach i tylko patrzył. Babka Mara spojrzała na niego surowo, marszcząc brwi.

— Żebyś tylko nie robił żadnych problemów — warknęła. — Masz siedzieć spokojnie w domu. Zrozumiano?

Roy skinął głową. Parę lat temu tylko raz odważył się zapytać, czy może pojechać z nimi na święto. Wtedy odpowiedzią były tylko szydercze śmiechy. Śmiały się prawie wszystkie — tak głośno, że jeszcze przez kilka dni słyszał to w głowie. Od tamtej pory już nie pytał.

I w taki właśnie sposób Roy znowu widział, jak powóz odjeżdża. Stał chwilę w milczeniu, patrząc, aż powóz zniknie za rogiem ulicy. Dopiero wtedy na jego twarzy pojawił się lekki, prawie niewidoczny uśmiech. Odwrócił się i pobiegł na górę do swojego pokoju. Babka i ciotki nie miały pojęcia, że on już był na święcie. I to nie raz. Dwa razy. Za każdym razem z panem Kentem — po cichu, bez pozwolenia, bez ich wiedzy. I tak samo miało być teraz.

Roy otworzył skrzynię pod łóżkiem i wyciągnął swoją pelerynę z kapturem. Starą, trochę przykrótką, ale dobrą do tłumu. Przynajmniej nikt nie mógł go rozpoznać. Bo jego opinia na Drodze Handlowej była raczej kiepska… a dziś na święcie miało być pełno ludzi. Nie chciał, żeby palce znowu wskazywały na niego. Zapiął pelerynę i sięgnął po spinkę od pana Kenta. Złotą, z czerwonymi kwiatami. Mogła być warta wiele monet. Mógłby ją sprzedać albo wymienić, gdyby zaszła potrzeba. Schował ją głęboko do kieszeni.

Roy naciągnął kaptur na głowę i wyszedł po cichu z Przystani Róż. Dotarł do Gabinetu Osobliwości. Rozejrzał się, ale nie widział pana Kenta przy ladzie jak zwykle. Chciał już zawołać, kiedy z tyłu sklepu rozległ się kaszel. Po chwili zza regału wyszedł pan Kent. Trzymał się za bok, jakby musiał oprzeć się o mebel, żeby nie upaść. Był bladszy niż wczoraj.

— Gotowy? — zapytał, udając normalny ton, ale i tak wyszło mu to chrapliwie.

Roy od razu się zmieszał.

— Panie Kent, możemy nie iść… ja mogę sam. Pan powinien się położyć.

Kent zmrużył oczy, a potem spróbował coś powiedzieć, ale znów go zakaszlało.

— Nie chcę, żebyś szedł sam — wyszeptał w końcu.

Roy wziął głęboki oddech.

— Nic mi nie będzie. Naprawdę.

Pan Kent przez moment patrzył na niego bez słowa, aż w końcu westchnął.

— Dobrze… — mruknął. — Niech będzie po twojemu.

Sięgnął do kieszeni i wyjął kilka miedziaków.

— Weź. Jakieś prażone migdały w miodzie… albo cokolwiek tam znajdziesz. Żebyś nie był głodny — i też mi trochę przynieś. I wróć tu po wszystkim. Obiecujesz?

— Obiecuję — odpowiedział Roy poważnie.

Kent położył mu dłoń na ramieniu.

— Uważaj na siebie, chłopcze.

— Wrócę — powiedział.

Odwrócił się i ruszył do drzwi. Nawet się nie obejrzał, żeby nie zobaczyć tego zmęczenia w oczach Kenta jeszcze raz. Gdy drzwi zamknęły się za nim, ruszył dalej, w stronę Saldenoru. Droga trwała chwilę — szedł najpierw między domami, później coraz szerszym traktem, aż w końcu ujrzał światła. Miasto było ogromne. Ludzie z całego królestwa zbierali się na Placu Bursztynowym, który aż kipiał życiem: kramy, kolorowe lampiony, śmiechy i muzyka — bębny, flety, lutnie. W powietrzu mieszały się zapachy prażonych migdałów w miodzie, pieczonych ryb i świeżego chleba. A pośrodku lśniła fontanna. Święto Przymoru trwało w najlepsze.

Roy przeciskał się przez tłum, gdy nagle zobaczył bogatego szlachcica w purpurowym płaszczu. Na krótkim łańcuchu prowadził małego skrzata — chudego, o zbyt wielkich uszach i jasnych włosach sterczących na wszystkie strony. Dźwigał przed sobą dwie ciężkie skrzynki, ledwo utrzymując równowagę. Szlachcic szarpnął za łańcuch:

— No już, ruchy! — warknął.

Skrzat zachwiał się i jęknął. Podniósł głowę… i spojrzał prosto na Roya. W jego oczach widać było zmęczenie. Roy zmrużył oczy, patrząc na tę scenę. Nie był jedynym, komu to przeszkadzało.

— Ach, ci szlachcice… — mruknął ktoś obok.

Roy odwrócił się. Przy jednym z kramów stał niski, krępy sprzedawca z gęstą brodą i fartuchem umazanym miodem. Odsunął dzban z orzechami i zerknął na chłopca.

— Myślą, że są pępkiem świata — dodał pogardliwie. — Bo mają nazwisko.

Roy skinął głową. Już o tym wiedział. Słyszał to w Przystani Róż nie raz — że tylko ważni ludzie mają nazwiska, szlachta albo tacy, którzy się zasłużyli. Cała reszta to po prostu „ktoś”. Sprzedawca uniósł brew.

— A ty, młody, coś chcesz? — zapytał tonem już nieco łagodniejszym.

Roy spojrzał na jego kram. Zobaczył to, co pan Kent kazał mu kupić.

— Poproszę… prażone migdały w miodzie — powiedział.

Sprzedawca uśmiechnął się, zapakował niewielki stożek z papieru, po czym podał mu przez ladę.

— Trzy miedziaki.

Roy zapłacił i odebrał pakunek, czując ciepło migdałów przez papier.

— Udanej nocy, chłopcze.

Roy kiwnął tylko głową i odszedł. Z daleka zauważył duży namiot z wyszywanymi różami. Tam znajdowały się ciotki. Musiał trzymać się od tego miejsca jak najdalej. Odwrócił wzrok, udając, że niczego nie zauważył… ale wtedy ktoś gwałtownie go popchnął. Roy stracił równowagę i z pluskiem wpadł prosto do fontanny. Zimna woda chlusnęła mu do oczu i ust. Usłyszał śmiechy.

— No proszę, kto to taki? Mały szczurek z Przystani! — wykrzyknął wysoki chłopak o rudych włosach. To był Lorn.

Obok niego stało dwóch jego zwyczajowych kompanów: niski i krępy Bero oraz Silas, który zawsze patrzył tak, jakby coś knuł. Lorn złapał Roya za kołnierz i wyciągnął go z fontanny, po czym z pomocą Bero i Silasa zaciągnął go w boczną uliczkę. Tłum, muzyka i światła zostały za nimi, a tu było cicho i ciemno. Słońce już zaszło.

— No i co teraz, szczurze? — syknął Silas.

Roy próbował się wyrwać, ale nie miał z nimi najmniejszych szans. Bero pchnął go tak mocno, że upadł na twardy bruk. Plecy zapiekły bólem.

— Co tam masz? — warknął Lorn i zaczął przeszukiwać jego kieszenie.

Znalazł stożek z migdałami.

— O, ale się urządziłeś! — zaśmiał się, otwierając papier i bezczelnie wsypując garść słodyczy do ust. — Mmmm… całkiem niezłe.

Pozostali też zbliżyli się i zaczęli grzebać przy jego ubraniu. Silas nagle uniósł rękę z błyszczącym przedmiotem.

— Patrzcie, co mamy! — zawołał triumfalnie.

To była spinka pana Kenta. Roy poderwał się, żeby mu ją wyrwać, ale Bero natychmiast przytrzymał go butem, wgniatając go z powrotem w ziemię.

— Ukradłeś ją? — spytał Lorn przeciągle, z udawanym oburzeniem. — Kto by pomyślał… nasz mały złodziejaszek. My lepiej się nią zaopiekujemy.

Roy zacisnął zęby i ponownie spróbował ją odebrać. Udało mu się jedynie musnąć jej róg, zanim Lorn kopnął go w żebra, a Bero dołączył, śmiejąc się ochryple. Roy owinął ramiona wokół siebie, próbując ochronić brzuch.

— Wiesz, dlaczego nikt cię nie chce? Bo jesteś śmieciem po dziwce. Twoja matka sprzedawała się każdemu, kto rzucił jej monetę. I właśnie tyle jesteś wart — jedną brudną monetę. Jak ona.

Jedna łza spłynęła po jego policzku. Może mają rację — pomyślał.

Nagle w ciemności rozległ się czyjś głos — pewny, chłodny:

— Zostawcie go.

Lorn, Bero i Silas odwrócili się jednocześnie.

Na wejściu do uliczki stała dziewczyna — ubrana w elegancką suknię, z kapturem na głowie i szarymi, przenikliwymi oczami.

— Rozkazuję wam zostawić go — powtórzyła stanowczo.

— A ty niby kim jesteś? — prychnął Lorn, ale w jego głosie zabrzmiała nuta niepewności.

Silas szturchnął go w ramię i wysyczał:

— Idioto… to szlachcianka. Chcesz mieć kłopoty?

Lorn zacisnął zęby. Rzucił Royowi zimne spojrzenie, pełne obietnicy zemsty.

— Policzę się z tobą później, szczurze — syknął.

Potem odwrócił się i zniknął z resztą swoich kompanów w tłumie. Uliczka znów ucichła. Dziewczyna podeszła do Roya i kucnęła obok.

— Bardzo cię zranili? — zapytała łagodniej.

Roy odchrząknął, próbując się pozbierać.

— Będę miał… tylko parę siniaków — wymamrotał.

Jej wzrok padł na zmięty papier po migdałach, leżący tuż obok. Z westchnieniem wyciągnęła z torebki mały pakunek zawinięty w ozdobny papier.

— Weź — powiedziała, podając mu go. — Te są lepsze.

— Nie… nie muszę… — zaczął Roy, speszony.

— Weź — powtórzyła, delikatnie wpychając mu słodycze w dłonie.

Roy w końcu skinął głową. A wtedy przypomniał sobie o spince. Mógł ją sprzedać, wymienić… ale pan Kent oddałby ją bez wahania komuś, kto mu pomógł. Z ciężkim sercem wyciągnął spinkę i podał dziewczynie.

— Dziękuję… za pomoc — powiedział cicho.

Dziewczyna uniosła brwi, zdziwiona, ale odebrała ozdobę. Spojrzała na niego uważnie i lekko się uśmiechnęła.

— Dziękuję — powiedziała cicho, zerkając na spinkę. — Powinieneś się pospieszyć. Zaraz zacznie się uroczystość.

Odwróciła się na pięcie i odeszła w stronę placu, znikając między lampionami i tłumem. Roy powoli podniósł się z bruku. Wszystko go bolało, ale stanął prosto. Ścisnął w dłoni pakunek słodyczy i ruszył za nią — w stronę placu.