Gdy śmierć porywa...

Odkąd śmierć Cię porwała w objęcia,

Świat stracił barwy i stał się zszarzały .

Zostały po Tobie wspomnienia i zdjęcia,

I gest najszczerszy,co kruszył skały...

Jak ciężko uśmiech bez Ciebie wydusić,

Gdy żałość zabija i rwie na strzępy,

Jak trudno do drogi się dalszej zmusić ,

Gdy serce chce wisieć na smutku pętli !

Chce się obudzić z tego koszmaru!

Lecz ciągle słyszę dźwięk pieśni żałobnej,

Chcę, Dobry Człowiecze, byś zstąpił z Raju,

Pragnę, byś istniał na Ziemii nie prostej...

Jak się oswoić z Twoim odejściem?

Gdy przed oczyma trumna niesiona,

Ty w niej spoczywasz z lekkim uśmiechem,

Lecz wiem- dusza doszczętnie była raniona...

Choroba plany Ci pokrzyżowała,

Zniszczyła ciało niegdyś energiczne...

Przez ową chorobę część Ciebie cierpiała,

Lecz nie krzyczałeś panicznie...

Byłeś tak dobry i miłosierny.

I hojnie biednych obdarowywałeś

Pamiętam, gdy kiedyś, tak uśmiechniety,

Sercem pomocnym mnie przytulałeś...

Teraz znów czuję jad bólu potworny,

Gdy wiem, że nie wrócisz więcej na, Ziemię,

Mam tylko nadzieję, że w Niebie przestronnym

Pochwycę Twą starą, lecz ciepłą wciąż rękę...

[*]