historia jednej fotografii… (trzecie spojrzenie)

kiedy spoglądam na czarnobiałe zdjęcie zastanawiam się

czy tamten dzień był szczególnym wydarzeniem czy ustawiony przez bieg czasu

radość taty i ten błysk w oku jakby był fotografem od urodzenia

odkąd miał aparat brylował na rodzinnych spotkaniach

ustawiał poprawiał przymykał lewe oko

Marysiu wyprostuj plisy co z tą kokardą popraw

przysłoń zasłony bo słońce

pięknie te rajtki takie białe jak śnieg

córeczko nie drygaj proszę bo nigdy nie zrobimy zdjęcia

błysk jeden po drugim i okrzyk jest jest jest

zrobione

zajęty kliszą nie zauważyłem ciszy

chroniłem przed światłem niemy film zamykałem oczy

i tam i tu pewnie nic nie uciekało poza ramkę chwili

chwili tak ważnej dla mojej córki

małe pudełeczko w którym zamknąłem cząstkę mojej księżniczki

w tamtym czasie nie wiedziałem że córka już jako kobieta

wyjdzie z narożników nadszarpniętych czasem i podąży za poszukiwaniem drogi

niestety już beze mnie

czas pieczętował pamięć i nakreślał szkielet tamtej historii

wspomnienia którego nigdy by nie było gdyby nie tato i jego czajka

tak jak mnie tak i jego myśli prowadziły do wrześniowego poranka

ale nie do ławki bo tam go nie było

nie wszedł też w nowy wiek ani z nami ani z fotografią