historia jednej fotografii… (pierwsze spojrzenie)

w starym albumie czarnobiałe zdjęcie

zamykam oczy i tam i tu nic nie ucieka

mała dziewczynka z białą kokardą wpiętą w kręcone włosy

ciemny mundurek z marynarskim kołnierzem i plisowana spódnica

a rajtuzy białe jak śnieg i czerń bucików

fotografia której tajemnica wymykała się pamięci

a jednak wyobraziłam sobie że wychodzę z narożników

nadszarpniętych czasem i podążam w ślad za nią

powoli jedna za drugą płyną myśli zarysowując szkielet pewnej historii

wspomnienia którego nigdy by nie było gdyby nie kadr tamtej chwili

wychylające się spomiędzy kolejnych myśli obrazy i światło

poprowadziły mnie do wrześniowego poranka do ławki

gdzie z niepokojem puściłam dłoń mamy i weszłam w szkolne mury

w tamtym dniu byłam prawie dorosła

fotografia jak stary bluszcz pomarszczony pęknięciami mojej pamięci

tak wiele czasu za mną a tak mało przede mną

Następne części: historia jednej fotografii… (drugie spojrzenie) historia jednej fotografii… (trzecie spojrzenie)

Komentarze (8)

Dekaos Dondi dwa lata temu

Pasjo↔Można się wtopić, a nawet zrozumieć, wspomnienie, wspomnieniem i nie tylko, napisane:)
Pozdrawiam ?:)

Pasja dwa lata temu

Można, bo każdy z nas ma takie czarnobiałe wspomnienia

Miłego dnia

Lotos dwa lata temu

Piękny wiersz, zatrzymuje i zmusza do refleksji.

Pasja dwa lata temu

Dzięki za zatrzymanie i wybudzenie refleksji.

Pozdrawiam serdecznie

Trzy Cztery dwa lata temu

mała dziewczynka z białą kokardą wpiętą w kręcone włosy
ciemny mundurek z marynarskim kołnierzem i plisowana spódnica
a rajtuzy białe jak śnieg i czerń bucików

- popatrzyłam na Ciebie małą, w pierwszym zapewne roku "szkoły".
Przypomniałam sobie swój wygląd, też utrwalony na zdjęciu.
W wierszu czuje się nastrój towarzyszący patrzeniu na siebie - dziecko, a też smutek zw. z końcową refleksją.
Taki wiersz zawsze coś daje czytelnikowi. Dla mnie - współodczuwanie. I radość, że się było kiedyś tą małą dziewczynka, taką "zatroszczoną", dla której mama prasowała kokardy, zaplatała warkocze. Że było się na świecie. I jeszcze się jest.

Pasja dwa lata temu

Pięknie dziękuję za twoją refleksję i współodczuwanie tamtej chwili. Każdy z nas wkraczał pierwszy raz w szkolne mury.

Pięknego dnia

Narrator dwa lata temu

Pasja dwa lata temu

Dziękuję ?

Dekaos Dondi dwa lata temu
Pasjo↔Można się wtopić, a nawet zrozumieć, wspomnienie, wspomnieniem i nie tylko, napisane:)
Pozdrawiam ?:)
Pasja dwa lata temu
Można, bo każdy z nas ma takie czarnobiałe wspomnienia

Miłego dnia
Lotos dwa lata temu
Piękny wiersz, zatrzymuje i zmusza do refleksji.
Pasja dwa lata temu
Dzięki za zatrzymanie i wybudzenie refleksji.

Pozdrawiam serdecznie
Trzy Cztery dwa lata temu
mała dziewczynka z białą kokardą wpiętą w kręcone włosy
ciemny mundurek z marynarskim kołnierzem i plisowana spódnica
a rajtuzy białe jak śnieg i czerń bucików

- popatrzyłam na Ciebie małą, w pierwszym zapewne roku "szkoły".
Przypomniałam sobie swój wygląd, też utrwalony na zdjęciu.
W wierszu czuje się nastrój towarzyszący patrzeniu na siebie - dziecko, a też smutek zw. z końcową refleksją.
Taki wiersz zawsze coś daje czytelnikowi. Dla mnie - współodczuwanie. I radość, że się było kiedyś tą małą dziewczynka, taką "zatroszczoną", dla której mama prasowała kokardy, zaplatała warkocze. Że było się na świecie. I jeszcze się jest.
Pasja dwa lata temu
Pięknie dziękuję za twoją refleksję i współodczuwanie tamtej chwili. Każdy z nas wkraczał pierwszy raz w szkolne mury.

Pięknego dnia
Narrator dwa lata temu
?
Pasja dwa lata temu
Dziękuję ?

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania