Hovorka 1

Jadę dziś autem i rozmyślam nad moim tekstem. Czy będzie szansa dziś coś napisać. Czy będzie czas, i siła po tej całej rodzinie i rozjazdach i wszystkim. Myślę o tym co zrobi Brandon w następnym rozdziale. Czy uda mi się prowadzić jego wątek wielotorowo. Czy jeśli napiszę że jednak cyganka z supermarketu w zaklęciu zawarła haczyk, to czy będzie zmuszony polubić to, przed czym najbardziej się wzdragał. Myślę, boję sie czy tego projektu tez nie porzucę. Szkoda by było. Cieszy mnie. Jest w nim pornograficzny potencjał. Główna linia fabuły. Odnogi. Dygresje. Dygresje w odnogach. Odnogi dygresji. A w tym wszystkim ja, niepewny jak pomyślałby Brandon. Czy byłby pełen chęci, czy raczej walczyłby z tymi myślami.

Wyjeżdżam spod bloku. Idzie facet. Myślę: ciekawe jak wyglada jego penis. Czy jest wstrętny i lepki od tych upałów. Czy jest mały czy duży. Jak pomyślałby Brandon. Czy zwróciłby uwagę na tego typa. Ja zwrocilem. Wygladal męsko. Czy bylbym ja w stanie zrobic to co Brandon, gdyby Brandon jednak zostal opetany wlasnym zakleciem. Czy nie. Czy jednak tylko zaufanym, zaufanemu, czyli nigdy. Nie wiem. Ale coś narasta w Brandonie i chyba narasta też i we mnie. Może projektuje cos na niego z siebie, albo wczuwam się w niego na tyle ze to on projektuje sie na mnie. Może jedno z dwoch, może żadne.

Brandon tam czeka, na to co ja zrobie. Co napiszę. Jest zawieszony jak twoj mojej wyobraźni miedzy istnieniem a jego brakiem. Jest i go nie ma. Może klęknie i przed Huckiem, a może przed jego kolegą. Rozterki, rozterki, rozterki. A świat idzie naprzód. Słusznie mówił Witkacy, że powieść to wór do którego można wszystko wrzucić. Ja wrzucę Brandonowi więcej obciągania. Pewnie odpłynę od fabuły, ale… może nie wyjdzie tak źle.