Jaś i Małgosia

Księżyc powiernikiem stał się tajemnicy dwojga dzieci

Jasia i Małgosi

sierot z opuszczonej osady

Nie mieli co jeść

chyba że mięso przypełzło do nich samo

ale miało to miejsce stanowczo zbyt rzadko

by takowo się wyżywić

Z początku pożywieniem ich były ciała ceglarzy w wiosce poległych

których choróbsko zabrało

ale uznali to za nazbyt ryzykowne

Drugiego dnia, gdy głód zaczął im doskwierać niemożliwie

postanowili do lasu pobliskiego się wybrać

by poszukać jadalnych grzybów, owoców

Na skraju gąszczu ozwała się Małgosia

"Przekłuję palec i ścieżkę powrotną skropię krwią swoją

Tak wrócimy"

Kap, kap, kap

Stęskniona ziemia spiła krople

Jaś i Małgosia schylili się w krzakach

zoczyli kurki

Naraz wyjec czerwonooki chwyta Jasia za kark

rozpruwa mu plecy

Małgosia nie słyszy

Zbiera grzyby

Wkłada je do koszyka

Nie słyszy

Samotnie wraca, zdziwiona nieobecnością brata

"Jasiu!" - krzyczy

Cisza

"Jasiu!"

Cisza

Wyjec porywa ją także

Ale ona nie słyszy

Jakże ma słyszeć, głowy nie mając?