jesienne obłoki nad przepaścią

słońce zatacza koło

liście spadają do dołu

czasem ptaki krążą nad starą stodołą

unoszę dłonie by dotknąć nieba

dotykam martwej jabłoni

w głowie myśli obłoki

zasypiają po obiedzie

zasłaniam twarz nieładny

przystaję z rozważaniem

brzydota ma amatora

niewdzięcznie uśmiecham się

co za szczęście gdy mnie ubędzie

jesień nad przepaścią puszcza obłoki

blade od westchnień

rozpuszczam się w eterze w białym wapnie