Kobieta samotna

Wątrobę rozdziobuje poezja,

pali slimy, cienki monodram po monodramie.

Jakiś prostak obśmiał jej wiersz

o zimnym chowie wstecznego lustra,

siedzeniu w kabriolecie,

na którym zostawia formę cellulitu.

Dopowiada, pomaluj na niebiesko

niebo powyżej Pałacu Kultury.