Kroniki absurdu – Internetowa miłość

Ewelina Rudnicka, trzydziestojednoletnia mieszkanka Szczecina, siedziała sobie pewnej soboty w domu, setnie się nudząc. Niedawno przeżyła rozstanie z kolejnym facetem i nie potrafiła nic wymyśleć na zagospodarowanie wieczoru. Próby zaproszenia znajomych spełzły na niczym, a nie chciało jej się nigdzie samej wychodzić, poza tym miała w domu chorego kota. W telewizji nie było nic ciekawego, więc z braku lepszych zajęć postanowiła wejść na internetowy czat. Zalogowała się jako "Zmysłowa" i czekała, aż zagada jakiś fajny facet. Po krótkiej chwili na ekranie pojawił się komunikat: "Użytkownik Lewy zaprasza cię na priv, czy się zgadzasz?". Gdy zaakceptowała, nowy rozmówca zagadnął w ten sposób:

– Cześć. Nazywam się Maciej Burghard, mam 30 lat i bardzo lubię pieścić pośladki.

Ewelina była pod wrażeniem zarówno tego, że napisał bez błędów, jak i prostoty całej wypowiedzi. Od razu poczuła, iż może być mężczyzną jej życia. Rozpoczęła rozmowę i faktycznie, dogadywali się świetnie. "Lewy" nie wypytywał o takie głupstwa jak hobby, ostatnie wakacje, światopogląd czy preferencje kulinarne. Od razu zainteresował się kolorem bielizny oraz włosów łonowych Eweliny.

"Nareszcie jakiś rzeczowy człowiek" – pomyślała, odpisując, że lubi białe, koronkowe majteczki oraz ma trójkącik w kolorze kawy z mlekiem, ale więcej w nim kawy niż mleka.

Dalsza rozmowa przebiegała równie gładko. Zasypywali się mnóstwem ikonek całusków i serduszek, a żeby nie męczyć palców dbali, by budowane zdania nie zawierały więcej niż cztery słowa. Cała konwersacja ograniczała się w głównej mierze do zwrotów:

Haha;

Hehe;

Nie wiem;

Tak;

Wkrótce;

Muszę to przemyśleć;

Ty też;

Zobaczymy;

No chyba;

O, to fajnie;

przeplatanych emotikonkami.

Może dla postronnych obserwatorów rozmowa wyglądała dziwnie, jednak dla samych zainteresowanych wszystko było jasne. Po dwóch dniach doszło do spotkania, a po tygodniu Maciej się oświadczył.

Kolejnym etapem kwitnącego związku było zaproszenie na uroczysty obiad do rodziców Eweliny. Państwo Rudniccy, mieszkali w Goleniowie, gdzie ojciec jednocześnie prowadził warsztat auto-mechaniczny. Narzeczona zapewniała Macieja, że mamusia jest super kobita, a tatuś to także swój chłop, chociaż trochę pije.

Burghard zadeklarował jednak, że mu to nie przeszkadza, co wyraźnie uspokoiło Ewelinę.

Gdy przyszli, pan Rudnicki stał już w drzwiach. Podał Maciejowi rękę i rzekł tonem samca alfa broniącego terytorium:

– Władek jestem. Grasz w szachy?

– Nie – odparł zaskoczony Burghard.

– Doskonale. To zagramy w szachy.

Weszli do środka. Mama Eweliny rzuciła tylko krótkie „Dzień dobry” i od razu zniknęła w kuchni, a pan Rudnicki zaczął rozstawiać figury na szachownicy. Gdy skończył, bardziej oznajmił niż zapytał.

– Napijemy się po kielichu.

– Ja nie piję – odrzekł odważnie Maciej.

– Mięczak – skwitował Władek.

Nalał sobie pół szklanki i kazał Maciejowi wybrać kolor bierek.

– Ale ja nie umiem grać w szachy, więc jest mi wszystko jedno – powiedział coraz bardziej zdziwiony Burghard.

– Ty! – Pan Rudnicki pogroził palcem. – Chcesz mnie podejść taktycznie.

A potem zaczął grać partię praktycznie sam ze sobą, od czasu do czasu pytając tylko przyszłego zięcia:

– Jak byś zagrał?

Maciej odpowiadał konsekwentnie, że nie ma żadnej koncepcji.

– Bardzo dobra taktyka – stwierdzał z uznaniem Władek.

W końcu ogłosił swoje zwycięstwo, dopił resztę wódki i zaprosił do stołu, gdzie czekano z kolacją. Matka Eweliny, oprócz słów wypowiedzianych na przywitanie, nie odzywała się przez cały wieczór. Natomiast po posiłku, cieście i kawie, pan Rudnicki, nieznoszącym sprzeciwu tonem, zwrócił się do Burgharda:

– Chodź na taras.

Na tarasie Władek kazał Maciejowi usiąść przy ciężkim, drewnianym stole, wykonanym z grubego pniaka i długiej, solidnej deski, po czym obwieścił:

– Będziemy się siłować. Która rękę wybierasz?

Maciej był leworęczny, więc odparł:

– Lewą.

– No chyba żartujesz! Dawaj na prawą.

Burghard chcąc nie chcąc dał prawą i wygrał. Władek, nieco zbity z tropu stwierdził, iż tutaj są przeciągi, po czym szybko zmienił temat.

– Umiesz dżudo? – zapytał.

– Nie umiem

– Posłuchaj mnie. Może nie wiesz, ale ja byłem wicemistrzem Szczecina w dżudo. Stań tutaj.

Maciej stanął, gdzie mu wskazano, a wówczas Władek rozkazał:

– Zaatakuj!

– Nie chcę!

– Atakuj mnie! – powtórzył przez zaciśnięte usta Władek.

Maciej zrobił pół kroku w przód, na co pan Rudnicki zawołał:

– Ej, nie próbuj nawet takich sztuczek, bo cię będę musiał zabić!

W końcu złapał Macieja w jeden z dżudockich chwytów i oznajmił:

– Jak nie będziesz mógł wytrzymać, klepnij mnie trzy razy.

Burghard wytrzymał pół minuty, choć wszystko go bolało i odklepał w ramię ojca Eweliny.

– Poddajesz się, co? Nie martw się, nie tacy ze mną przegrywali.

W końcu wszyscy poszli spać. Ewelina i Maciej dostali osobne pokoje. O czwartej nad ranem Burgharda zbudziło energiczne pukanie w ramię. Otworzył zaspane oczy i ujrzał Władka.

– Chodź do garażu – rzucił głośnym szeptem przyszły teść.

Maciej zrozumiał, że jest źle.

– Nie idę – próbował oponować.

– Natychmiast! – rozkazał pan Rudnicki.

Burghard zwlókł się z łóżka i poszedł do garażu. Jak się okazało Władek umyślił sobie, że niedziela nad ranem to idealny moment na wyjęcie silnika ze stojącego tam samochodu dostawczego. Dał Maciejowi latarkę i kazał świecić, sam zaś zaczął coś dłubać śrubokrętem. Nie szło mu jednak najlepiej, bo wypite wieczorem 0,7 litra wódki jeszcze go trzymało. W końcu pochylił się pod maską głębiej i nagle znieruchomiał. Zapadła taka cisza, że słychać było bzykające na zewnątrz świerszcze. Po kilku sekundach, które stojącemu w samych bokserkach Maciejowi wydawały się wiecznością, znad silnika dobiegło zadane grobowym głosem pytanie:

– Ruchasz Ewelinę?

Maciej osłupiał. W końcu, zdołał wybąkać.

– No, my się mamy ku sobie, tak, że tego, lubimy się…

– Nie o to pytam!

– Eeee… No cóż, trochę, no… tak…

Pan Rudnicki wydostał się spod maski, wyprostował, popatrzył na Macieja spod zmarszczonych brwi, aż w końcu rzekł powoli:

– To dobrze. Ja swoją babę też czasem zmacam.

Wrócili do domu, Władek życzył Maciejowi dobrej nocy i poszedł spać. Niedoszły zięć już nie zmrużył oka, a przy późnym śniadaniu siedział osowiały, zastanawiając się tylko, jak stąd uciec. W pewnym momencie pan Rudnicki, dopiwszy kawę, spojrzał na Burgharda i tym swoim tonem samca alfa broniącego terytorium, nie tyle zapytał, co stwierdził:

– A osiemdziesiąt tysięcy chociaż ma.

Maciej, kompletnie już zbyty z tropu, wybąkał tylko:

– No, ma.

Na te słowa matka Eweliny rzuciła się przyszłemu zięciowi na szyję i pogłaskała po głowie, a wielce ukontentowany ojciec, już łagodniejszym głosem, pozwolił sobie na uwagę:

– Będziesz go głaskać, jak będzie twoim zięciem.

Oboje się roześmieli i zaczęli zachowywać zupełnie normalnie, jakby byli całkiem innymi ludźmi niż wczoraj.

Burghard wrócił do domu zupełnie skołowany. Następnego dnia zadzwonił do Eweliny, i przepraszając gorąco, oznajmił, iż właśnie sobie przypomniał, ale ma już żonę, Jolantę, z którą jest w separacji. Solennie obiecywał się z nią jak najprędzej rozwieść, jednak to zapewne trochę potrwa, więc ślub z Rudnicką nieco się przesunie w czasie.

Ewelina początkowo była dobrej myśli, jednak gdy przez kolejne dwa miesiące nic się w sprawie nie działo, zaczęła na Macieja naciskać. Ten zapewnił, że papiery rozwodowe już są złożone, trzeba czekać na termin rozprawy, ale wskazał na kolejny problem. Poinformował, iż alergolog wykrył u niego uczulenie na kocią sierść. Zażądał, by Ewelina pozbyła się swego ukochanego kota, stawiając sprawę dość kategorycznie: albo on albo ja. Narzeczona wpadła w gniew, zwymyślała Macieja i kazała mu spieprzać. Trzy dni później jednak zadzwoniła, by powiedzieć, iż sprawa się rozwiązała, gdyż kot zadławił się starą gazetą.

– To zarazem i straszna i świetna wiadomość, skarbie – powiedział załamanym głosem Burghard.

Po zakończeniu rozmowy wszedł na stronę internetową LOT-u, kupił bilet w jedną stronę do Chicago i poleciał odwiedzić kuzyna. Jak do tej pory nie wrócił.

----------------------------------

Prośba do czytelników, którzy zechcą zostawić pod tym opowiadaniem komentarz. Napiszcie także, co Waszym zdaniem było główną przyczyną, że do ślubu nie doszło.