Krzyk białą nocą

Biała noc okryła świat,

Księżyc świecił, jak w złoty płat,

Gwiazdy jak perły migotały w górze,

Wszystko spało, aż krzyk nocy burze.

Nagle płacz ciszę rozdarł w mig,

Echo smutku w nocy brzmiało jak krzyk,

Dziewczyna z bólem swego wołała,

Serce za chłopcem w ciemności płakało.

Mała dziewczynka biegła boso,

W nocnej koszuli, przed siebie, prosto,

Tam, gdzie w ciemności krzyk się unosił,

Gdzie płacz jej serce z bólem zanosił.

Przez tłum dziewczynka się przepchała,

Do mamy i brata szybko dotarła,

— Co się dzieje? — cicho zapytała,

Brat odpowiedział, śmiejąc się, chichotała:

Jakaś szalona płacze po chłopcu,

Tyle mężczyzn, znajdzie innego,

Nie ma sensu w smutku tonąć,

Niech sobie znajdzie nowego.

Mama brata lekko trzepnęła:

— Głupiś, miłości nie znasz wcale,

To serce sercu oddane w duszy,

Miłość jest jedna, co się nie kruszy.

Nie znajdzie drugiego, bo dobrze wie,

Że miłość w sercu na zawsze tkwi,

I choć czas mija, uczucie trwa,

Smutek w sercu na zawsze ma.

Dziewczynka z łzami w oczach stanęła,

Do płaczącej kobiety szybko pobiegła,

— Nie płacz, ciociu, widzę go tam,

On się uśmiecha, jest wolny tam.

Ciociu, idź spać, on patrzy z góry,

Nie chce, byś płakała w tej cichej nocy.

On chce, byś żyła, w radości biegała,

Byś życie kochała, jak on ciebie dawno.

Już słońce wschodzi, wszystko budzi się,

Serce jej lżejsze wkrótce stanie się.

Świt przynosi spokój, krzyki już milkną,

Ból i smutek w nocy znikną.