Kwiaciarka.

Pachniesz ziemią, zroszoną przez słońce

i wiatr, który strąca liście z gałęzi.

Te tańczą chwilkę w przestrzeni,

a potem odchodzą gdzieś w jej wnętrzach.

Stają się częścią tego zapachu, który przynosisz mi do domu,

kiedy próbuję tkać swoją ciszę i gubię się w niej,

odwarstwiam.

Zawsze najpierw jest zapach, to pewne.

Znosisz mi do domu ściółkę i resztki kory na palcach,

dotykasz, a ja kwitnę.