Kwiat erotyki

Virgen, stolica Republiki Wargonii.

Połowa drugiej kadencji miłościwie panującego prezydenta Horacego Hildeberga ze stronnictwa Rasy Ludzkiej.

Druk to rzecz nadal, wbrew obiegowej świadomości, względnie nowa w Republice. Ledwie nieco ponad trzysta lat minęło od kiedy Richvald de Ouzve-Verde, niech Niebiosa mu służą, wprowadził świat w nową erę – erę powszechnych informacji. Wrażenie bytności książki, gazety, czasopisma lub podręcznej mapy jako elementów zwyczajnych, tak przywiązanych i towarzyszących ludziom jak choćby chleb lub ubrania powoduje, najpewniej, ich powszechność i dostępność. Nie żyje już nikt kto pamięta czasy bez prasy, a obecnie nawet sierota z ulicy spotyka się z naznaczonym atramentem papierem. „Jeśli coś jest dla każdego, rodzi się uczucie, że jest od zawsze” – zwykł mawiać Otto Varuba, pierwszy głównodowodzący legendarnego już Kuriera Parlamentarnego.

Jednak mnie, zaprawionego czytelnika, konesera konkretnych, niszowych publikacji, nie interesuje to, co powszechne, dostępne i nie wzbudzające większych emocji. Żeby być możliwie konkretnym zacznę od początku. Diego Forcesca de Virghauzen, znany powszechniej pod pseudonimem Koryak – dziennikarz, felietonista, artysta komiksowy, ojciec tego, co dzisiaj nazywamy „publikacjami erotycznymi” oraz, co oczywiste, jeden z moich idoli. Owszem, przyznaję bez ogródek, zawodowy ze mnie „masturbator”, jak to określają w tych śmiesznych, konserwatywnych gazetkach.

Jak się zaczęło? Prosto – jak wszystko, co mądre i odkrywcze – z nudów. Znudzony dzieciak, znudzony dziedzic majątku, znudzony narzeczony, gdy panna powabna uciekła do bogatszego. Pierwszy raz był z dziwką. Z nudów, z bezsilności, z niemożliwości wyżalenia się komukolwiek. Ojciec – konserwatysta – „odeszła, znajdziem ci nową”. Matka? „Synku drogi – pieniążki na miejscu, nie przejmuj się”. Może brat? „Prawdopodobieństwo, że umrzesz samotny jest dość niskie”. Bez wyjścia, bez szans na drugą szansę. Owszem, głupio wyszło, ale młody byłem – wybaczyłem dawnemu sobie, a nawet jestem wdzięczny. Zła droga mi służy. Stałem się jej panem i największym znawcą.

„Pięć minut, dzieciaku. Z rycerzykami dłużej się nie pierdolę” – nadal mi dudnią w głowie te słowa. Pierwszy raz – w afekcie, gniewie, bez miłości – klapa. Zbłaźniłem się i splamiłem na całe życie. Tajemnica ciąży, nigdy nikomu nie powiedziałem. Jednak to brzemię przypomina – nigdzie indziej już nie pójdę. I dobrze mi z tym. Miłości, jak dadzą bogowie, może jeszcze zaznam, ale perspektywę już mam zbrukaną. Widziałem wszystko, co może sobie wyobrazić człowiek, ale nigdy jeszcze powabności, miłości, więzi, która łączy ludzi – tego się nie da ubrać w słowa brudnego, zwierzęcego seksu.

Po tym nieco się błąkałem, sumienie przygważdżało do ziemi. Ukojenie odnalazłem, wędrując do Czarnej Dzielnicy – miejsca dla wszystkiego, co ludzkie, ale niekoniecznie piękne.

Księgarnia. Akurat tutaj. Akurat w tej ciemnej, śmierdzącej alei. Witryna jednak czysta, książki całe, drzwi nawet przeszklone – wszedłem. Miałem przy sobie pieniądze – Miautates czuwał.

Pornole. Literatura erotyczna. Komiksy erotyczne. Wcześniej, będąc grzecznym nowobogackim, tylko słyszałem o takich atrakcjach dla biednych, brudnych ludzi. W ładnych, reprezentatywnych dzielnicach nie sprzedawali wtedy takich rzeczy. Republika tolerancyjna tylko dla piękności – tak to powinni mówić politycy, a nie przyzdabiać kłamstwo w kwiatki.

— „Pierwszy raz w puszczy”… Dobry wybór, jaśnie paniczu. Przynajmniej ma fabułę, hehe. — Sprzedawca, człowiek prosty, z prostą twarzą, poszarpanym tępą brzytwą zarostem i ze złotymi oczyma, które gdyby chciał mógłby przehandlować na perłę. Z jakiegoś powodu to go zapamiętałem, a nie okładkę mojego pierwszego fikcyjnego razu.

Wtedy wszystko się dla mnie zaczęło. Większość kartek utytłałem spermą – taki niedoświadczony byłem. Potem przyszła wprawa, kolejne komiksy, literatura wyższa, zamówiłem nawet do swojej kwatery akt od znanego malarza – Ojciec kręcił nosem, brat zachwycał się kunsztem, matka zakazała pokojówkom na to patrzeć, bo dziewczyny młode, a się jeszcze zdegenerują jak jaśnie panicz wyklęty. Wyklęty. Skończyłem naukę – Uniwersytet Powszechny w Virgen, wydział dziennikarstwa – i odszedłem. Nie chcieli mnie tu więcej. Zboka. Jako jedyni mnie znali od tej strony i może i lepiej – obiecali nie wygadać. „Jeszcze wrócisz na dobrą drogę”. Nie, mamo, nie wrócę. To nie ma już nic wspólnego z jakąkolwiek drogą.

W Virgen, kontynuując, pod przykrywką Klubu Miłośników Jazdy Konnej (KMJK) istnieje klub, owszem, ale Miłośników Rysowanego Erotyzmu (KMRE), a ja, nie chwaląc się, jestem jego członkiem. Co z tego wynika? Codzienna dyskusja. Wieczorami. „O wyścigach ciekawiej się gaworzy po zmierzchu – same konie tak najpewniej czynią w stajennych dyskursach” – dewiza nie moja; cytat z książki – „Poznaj konia” Imavera Doutche, o ile dobrze pamiętam. Dalej – o czym może rozmawiać zgraja „masturbatorów” w liczbie ośmiu? Nowości na rynku. Przykładowo oczywiście.

— „Seks na dobranoc” jest świetny. Ostatnią sztukę kupiłem. Mogę pożyczyć. — Otto von Yovan – entuzjasta dzieci i kazirodztwa.

— Ty znowu o tych małych dziewczynkach. Mi staje tylko na widok prawdziwej kobiety. — Miralem Teunova – tradycjonalista.

— Bez bicia nie ma zabawy, mości panowie. Lepiej jak jest ostro, a nie jakieś tam „seksy na dobrą nockę” jak kołysanka dla dzieci. — Harem Uyvala – sadysta z dalekiego wschodniego kraju.

Więcej się nie zjawiło. Pełny skład to rzadkość na naszych spotkaniach.

— A pan, panie de Fou? Co pan sądzi? — zapytał w końcu Otto.

— Czytałem przed wydrukiem. Ma potencjał. Będzie z tego hit. W następnych rozdziałach oczywiście. Na razie podoba się to tylko takim pedofilom jak pan, szanowny kolego von Yovan.

Oto ja – Deliberes de Fou – redaktor, doradca i konsultant erotycznego magazynu „Total”. Człowiek dumny ze swojej brudnej, podłej pasji.

— Ależ panie de Fou — wyraźnie niezadowolony z mojej diagnozy Otto odezwał się. — Proszę mnie nie określać mianem pedofila. To krzywdzące. Ja, podkreślam po raz kolejny na naszym spotkaniu, jestem miniaturzystą – lubię miniatury.

Miniaturzysta. Minetarzysta. Godny podziwu i uporu człowiek.

Przynajmniej w redakcji nie spotykam się z takimi osobnikami.

Artyści, jak to się mówi, podchodzą z dystansem do pracy swoich rąk, choć może w przypadku pana Otta to też dystans, choć jakoś trudno mi to, na Miautatesa nie wiem czemu, przyjąć.

W gruncie rzeczy jestem jeszcze gorszy. Czytam wszystko, kolekcjonuję, redaguję. Mogę litanię mojego powołania wymieniać w każdej chwili, każdego dnia i nocy. Na rozluźnienie. Wszystkie gatunki. Albo rodzaje. Duże grupy – komiks z fabułą i z bez, z postaciami fikcyjnymi i z osobami życia publicznego, delikatny, zmysłowy lub wynaturzony, zezwierzęcony, kpiący z moralności. Fetyszami – kazirodztwo, małe dzieci, lesbijstwo, tortury, seks grupowy, seks rytualny, penis w dupę, penis w usta, sikanie, sranie, gwałty, rozboje, zdrady, szantaże, seks w plenerze, ekshibicjonizm, prostytucja, dominacja kobiety nad mężczyzną, macki, potwory, kobiety z penisami, mężczyźni przemienieni w kobiety etc, etc. Plus oczywiście wszystko ze sobą można łączyć. A, i jeszcze jest seks międzyrasowy. Zawsze ktoś marszczy ogóra do gołej elflki lub rogatoskrzydłej – przecież wyglądają jak ludzie, prawda? Bogowie, miejcie nas w opiece – to nie wszystko, nie da się wszystkiego przewidzieć. I właśnie tu kryje się ekscytacja, iskra. Zawsze znajdzie się powód, by brnąć dalej, by zobaczyć coś jeszcze. Ostatnio, przykładowo, popularność zyskują komiksy z idolkami z formacji Kyun Star Lovers – wprost proporcjonalnie do ich coraz to nowszych sukcesów.

Kto za to odpowiada? Artyści. Grupy artystów, bo artyści łączą się w grupy. Pracują w jednym miejscu, wymieniają się pomysłami, razem wydają, pod wspólnym mianem. Ludzie młodzi, ambitni, głodni wrażeń. A ja im pomagam. Wyciągam z nich maksimum. Jestem znawcą – zawsze przeczuwam, co się sprzeda, do czego czytelnicy będą się masturbować.

Ostatnie polecenie od szefa: „Lapis lapidarny – obiecująca grupa, ale trochę koślawo rysują. Pogadaj z nimi, załatw jakąś modelkę. Niech rysują z natury. Więcej się zarobi. Czytelnik jest wymagający – kobieta ma być kobietą. Masz, ich adres. Idź. Liczę na ciebie, de Fou”.

Szef nakazał, więc poszedłem. Zadanie jakich wiele. Modelki też mam w kontaktach, ale każda jedna zajęta. Wybadanie preferencji, a potem poszukiwania. W Czarnej Dzielnicy zawsze znajdzie się jakaś biedna dziewczyna, która nie boi się pracy ciałem.

— K-kobieta? Nie trzeba, panie, nie trzeba.

— Jak to? Koślawo przecież rysujecie.

— Chwilowa niedyspozycja, panie. Wyrobimy się.

— Słaba ręka… Proszę mnie nie mamić. Brak wam doświadczenia, a nawet największe szychy pracują z modelkami.

— Ale dobry panie, nie trzeba. Nie dla nas. Nie trzeba się tak wysilać dla nas.

— Trzeba. Wypadniecie z biznesu.

— Ale panie…

— Nic więcej. Przyjdę tu z modelką. Może być innej rasy?

— A te inne, to jak nasze mają, czy…

— Co to za pytanie? Kobiety wszędzie tak samo. Pan nie wie?

— Wiem, panie, ale sprawdzam, wie pan, czy pan wie.

— Trójcycej rogatoskrzydłej wam tutaj przecież nie sprowadzę.

— Wiem panie.

— A pomysły jakieś?

— Pana modelka nas zainspiruje, panie.

Podejrzane. Jak prawiczki dosłownie. Mój błąd – przecież to są prawiczki. Ale żeby grać, jakby kobiety na oczy nie widzieli? Bez szans. Rysują, co oczy widzą – realnie widzą, a nie tylko na obrazkach. Inaczej się nie da.

Tak czy owak niedługo później trafiłem do Czarnej Dzielnicy. Na głównych ulicach jest w miarę porządnie – szaro, śmierdząco i odpychająco, ale ze strzępkami republikańskiej cywilizacji. Biedota i miernota zaczyna się i na dobrą sprawą kończy w zaułkach. Nawet w takim bagnie szczury nie wychodzą na ulicę, gdy nie mają dobrego powodu.

— Dasz grosza, dobry panie?

Sama do mnie przyszła. Elfka. Młoda. Twarz w kapturze, ale widać, że dość ładna. Urody się tak łatwo nie ukryje – brzydotę już łatwiej zamaskować.

Nie musiałem jej długo przekonywać. Moje nazwisko, choć równie podłe jak moje zajęcie, było tutaj dość dobrze znane. Obiło jej się przynajmniej o szpiczaste uszy. O modelingu nic nie wiedziała, ale wyjaśniłem pokrótce, że to dobra kasa – taka narracja zawsze przemawia do biednych myszy z Czarnej Dzielnicy.

— Nago? — zapytała w trakcie rozmowy, którą prowadziliśmy, idąc w stronę właściwego miasta, poza te brudne miejsce.

— Przeszkadza ci to?

— Nie. Od dawna byłam gotowa na pracę ciałem.

Obdarty kaptur, peleryna, bose stopy, na lewej kostce opaska. Tancerka. Była tancerka. Kuśtykała. Ledwo widocznie, ale jednak. Pracodawca dawał pewnie dach nad głową – niewolnictwo na umowę. W mojej branży będzie jej lepiej. Może nawet wyskoczy kiedyś do normalności.

— Elise, tak? Niezbyt elfickie imię.

— Daleko mi do prawdziwej elfki.

— A moje pamiętasz?

— Defo…

— Może być. Później się nauczysz.

Stałem się niewrażliwy na kobiecość. Uschnąłem, zamknąłem się na prawdziwe życie, skupiłem się na swoim kutasie i na niczym więcej. Nie żałuję, nie żałuję, zupełnie nie żałuję… Ktoś musi kręcić ten grzeszny biznes. Koło zatracenia.

— Panowie, mam modelkę!

Trzech, łącznie ze mną czterech mężczyzn i brudna elfka wyciągnięta z ciemnej, pustej alei. Komenda: rozbieraj się. Najpierw ogląd. Tak jak jej mówiłem. Za samą twarz wypłaty nie mogę zagwarantować.

— Panie, myśmy nie gotowi, proszę się wstrzymać, panie…

Kaptur, peleryna, spódnica, koszula, bielizna…

— Naga elfka! — wypalił jeden z autorów – ospały grubasek siedzący gdzieś na boku.

— Taka sensacja?

Skóra ładna, ledwie parę blizn, brud głównie na nogach, przy dłoniach, cycki raczej małe, ale elfki rzadko miewają większe, talia dobra, długie nogi, porządna, szeroka miednica…

— Obróć się.

Tyłek dość jędrny, choć zdaje się, że pamięta jeszcze razy batów. Wychowanie człowiecze – proces asymilacji, wymiany kulturowej, jak się chwalą politycy.

— Na bogów, naga kobieta! Co me oczy widzą?

A więc jednak. W życiu nie widzieli prawdziwej. Żałosne i dość smutne w sumie.

Najpiękniejszą miała jednak twarz. Popielate, związane w warkocz włosy, oczy małe, schowane pod długimi rzęsami, zielone bodajże, cera jak pergamin, usta i nos drobne – twarz prosta, delikatnie zarysowana, porcelanowa. Rumieniec. Bywała nago przed ludźmi, lecz, jak się domyślam, w innych okolicznościach. Zaczęła się nieco trząść.

— Mogę już skończyć, panie Defo? — zapytała kruchym, cichym głosem.

— Tak, jasne. Ubieraj się.

— Panie, panie, ale ja chcę jeszcze! To, to niesamowite.

— Wystarczy napaleńcu. Bierzecie ją? Czujesz inspirację?

— Czuję, czuję, panie. Góry mogę wzwodem przenosić, panie.

— To do roboty proszę.

Kaptur i pelerynę zostawiła na ziemi. Słusznie uznała, że nie są już jej potrzebne.

— Zapłata? — zapytała nadspodziewanie konkretnie.

— Jak coś narysują.

— Będę bezpieczna? — Złapała się za ramię.

— Nic ci nie zrobią. To ciamajdy. Kobiety wcześniej nie widzieli.

— I tworzą erotic?

— Tak. I to takie zbereźne, że można by pomyśleć, że tysiące przeruchali.

— A pan?

— Możesz być moją pierwszą.

— Za mało się znamy, panie Defo — odwróciła wzrok, jej twarz pokrył rumieniec.

— Wiem, ale chyba się domyślasz, że nie znam prawdziwej miłości. Nie potrafię inaczej.

Ironia dnia: autorzy nowego hitu naszego wydawnictwa – „Elfiej księżniczki w zamku napalonego demona” – nie widzieli na oczy kobiety, póki im jej nie przyprowadziłem z ulicy.

Naprawdę, cóż mam sądzić o tym świecie?

Czy cokolwiek z tego, w co wierzę ma sens?

Czemu, na Miautatesa, kolejne rozdziały „Seksu na dobranoc” w ogóle się nie sprzedały?