Kwiat na pustyni - prolog

Dwieście lat po katastrofie ekologicznej kolor nieba nadal pozostawał atramentowy. Większość globu pokrywały piaszczyste wydmy. Resztki ocalałych ludzi gnieździły się w niewielkich osadach, zabijając się wzajemnie za butelkę wody i liść sałaty. Przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi osadami groziło utratą głowy, a w najlepszym przypadku jednej z kończyn. Coraz częściej bowiem wśród ludzi można było zaobserwować przejawy haniebnego aktu kanibalizmu.

Filon swoich opuścił blisko rok temu. Opuścił nie z własnej woli. Wygnali go. Pomimo tego, że był niewinny. Oskarżony o skażenie wody uszedł z życiem tylko dlatego, że był synem swojego ojca. Założyciela osady czarnych wilków. Odziany w poszarpane sukmany przemieszczał pustynne stepy. Samotny, skazany wyłącznie na siebie nauczył się walczyć, polować i zabijać.

Pod osłoną nocy atakował kolejne osady, grabił i ruszał dalej. Z powodu swojej bezduszności szybko zyskał rozgłos. Nazywali go Północną Śmiercią. Nikt nie potrafił opisać jak dokładnie wygląda. Był wysoki i barczysty. Długie włosy i broda, niegdyś w odcieniu palonej kawy mocno wyblakły od palącego słońca.

Teraz za cel obrał sobie wioskę szepczących. Gdy był mały ojciec opowiadał mu, że w wiosce tej żyją ludzie, którzy potrafią leczyć, a rana na jego dłoni nie goiła się już od miesiąca. Czekał zatem na zachód słońca, by pod osłona nocy terrorem zmusić kogoś z nich do pomocy.