LBnP 30 - Jak równe sobie
Każdy z nas ma podobno swojego sobowtóra. Mówi się, że możemy przejść przez całe życie i nigdy go nie spotkać. Zdarza się jednak, że wpadamy na siebie w najmniej oczekiwanym momencie. Tak też było u mnie.
Pewnego dnia, gdy siedziałam w robocie i nudziłam się jak mops, zaczęłam dostawać dziwne powiadomienia od moich znajomych. Zdumiona czytałam zapytania dotyczące mojej nowej pracy i powodów do podjęcia tak szalonej decyzji. Niektórzy nawet życzyli mi powodzenia i z chytrym uśmieszkiem pisali, że w rzeczywistości wyglądam lepiej. Zdumiona, nie rozumiałam o co im wszystkim chodzi. Odpowiedź otrzymałam po powrocie do domu. Mój mąż ze śmiechem stanął w przedpokoju, i gdy tylko otworzyłam drzwi naszego mieszkania wykrzyczał:
- Witaj gwiazdeczko! – roześmiał się przy tym serdecznie i pokręcił ochoczo głową – nawet nie wiesz ile czasu zajęło mi dzisiaj odpowiadanie wszystkim, że to nie ty.
Westchnęłam zirytowana, rzucając torebkę na szafkę:
- O kim u diabła wy wszyscy mówicie? Cały dzień dostawałam jakieś durne SMS-y dotyczące mojej rzekomej roli w serialu. Czy ja o czymś nie wiem i wrzuciłeś do neta nasz filmik?
- Zwariowałaś? – odparł blednąc. – W życiu bym tego nie zrobił.
- Zatem wytłumacz mi proszę, o co w tym chodzi?
- Chyba po prostu masz klona – roześmiał się na powrót i ciągnąc mnie za rękę, zaprowadził do komputera – Tadam! Nie sądzisz, że ona jest strasznie do ciebie podobna?
Oniemiałam. Dziewczyna z tego wojennego serialu wyglądała zupełnie jak ja. Te same usta, zadarty nos i niebieskie oczy. Włosy były o ton ciemniejsze, a ubrania wyjątkowo „babciowe”, jednak winę za to ponosił charakteryzator. Odwróciłam się i spojrzałam na siebie w lusterku stojącym na moim biurku. Kurcze. Faktycznie byłyśmy podobne…
Przez kolejnych kilka tygodni każdą wolną chwilę poświęcałam na wyszukiwanie informacji o serialowej aktorce. Szperałam na Facebooku, przeglądałam zdjęcia na Instagramie, a stronę na Wikipedii znałam prawie na pamięć. Wpadłam w obłęd, do tego stopnia, że rozważałam przez chwilę, czy by nie zacząć kłamać i naprawdę się pod nią nie podszyć.
Nudne i przewidywalne życie jakie wiodłam nie mogło się nawet równać z tym, czego ona doświadczała. Miałam stabilną pracę, męża i dom bez kredytu, ale wszystko to było jakieś takie… zwyczajne i nijakie. Nie to, co u niej. Mogła wcielać się w innych ludzi, była rozpoznawalna. Żyła moimi marzeniami. Była… mną. Ale to nie byłam ja.
Dlatego tak strasznie pragnęłam poznać swojego klona. W głowie roiło się od miliona pytań. Chciałam wiedzieć jak tego dokonała. Tak, żebym również mogła coś zmienić. Pragnęłam też poprosić o zdjęcie jej rodziców. Ciekawe czy byli do moich chociaż odrobinę podobni? Przewertowałam kilkaset stron jednak nigdzie nie mogłam znaleźć ich fotek. Obie byłyśmy polkami i gdyby nie fakt, że dzieliła nas różnica kilku lat, mogłybyśmy uchodzić za bliźniaczki. Fajnie byłoby mieć sławną siostrę.
Ocknęłam się dopiero wtedy, gdy miałam już kliknąć enter i wysłać zapytanie czy nie potrzebuje dublerki. Zdałam sobie sprawę, że zachowuję się tak, jakby zupełnie obca dziewczyna była ode mnie lepsza. Uparcie dążyłam do spotkania, podczas gdy ona nie miała pojęcia o moim istnieniu. Raz jeszcze przyjrzałam się znalezionym zdjęciom. Obok monitora ustawiłam lusterko i zaczęłam szukać różnic. Miałam nieco wydatniej zarysowane kości policzkowe, pieprzyki na innych wysokościach i delikatniej zaakcentowane brwi.
Potem przyszło zrozumienie czegoś innego. To ja posiadałam wiedzę, której ona być może nigdy nie zdobędzie. To mnie wolno było przyglądać się cudzym osiągnięciom. Nawet jeśli było to tylko z oddali i ukrycia. Mogłam wyciągać wnioski i uczyć się na błędach aktorki. Nie musiałam być taka jak ona. Wystarczyło po prostu być sobą, ale w lepszej wersji. Nie byłyśmy identyczne, więc i nasze żywoty powinny pozostać różne.
Wiadomość nigdy nie została wysłana. Usunęłam konto z ulubionych i zaprzestałam śledzenia życia sobowtóra. Jeśli kiedyś miałyśmy się zobaczyć, to tylko jak równa z równą. Odtąd postanowiłam, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by w razie naszego spotkania stanąć naprzeciw niej z podniesioną głową. Nie jako fanka, ale jako pewna siebie kobieta, dumna ze swoich dokonań.
Nadal mam nadzieję, że nasze pierwsze spotkanie zacznie słowami:
- Co tam słychać kochana w twoim wielkim świecie? Cieszę się, że w końcu mogę cię poznać…
Komentarze (20)
https://www.opowi.pl/forum/literkowa-bitwa-na-proze-linki-do-w934/
Literkowa pozdrawia
Realistyczna sytuacja, która naprawdę mogła mieć miejsce. Kiedyś sam czytałem, już nie pamiętam gdzie, że na Ziemi mogą żyć dwie, czy nawet trzy osoby będące bardzo podobnymi do nas.
Dobrze opisana ekscytacja po tym jak dowiedziała się o "sobowtórze" i powiedziałbym, że nawet dość naturalna reakcja, czyli ten swoisty "stalking" :D. Mimo wszystko dobrze, że się opamiętała. Człowiek nie ma co czuć się gorszy od drugiego, bo nawet jeśli są do siebie bardzo podobni, to i tak każdy z nich jest jedyny w swoim rodzaju ;)
Błędów żadnych się nie doszukałem.
Pozdrawiam :)
Jako szarzy ludzie, nie mówię o wszystkich, troszkę generalizuję, lubimy się porównywać do innych - sławnych, bogatych i pięknych, a już w ogóle być do nich podobni. Ale z drugiej strony czy oni na pewno są lepsi od nas?
:)
Zaciekawiłaś tym tekstem. Może każdy z nas otarł się o niego tylko tego nie zauważyliśmy. Bohaterka skorzystała z tej okazji i zaczęła poszukiwania, ale nie do końca. Zaprzestała. Czy spotka kiedyś?
Pozdrawiam
Pozdrawiam.
wiesz co? Teraz, a w zasadzie po drugim czytanie bardzo mi się podoba, przede wszystkim za pomysł. Wtedy za bardzo mi to zabrzmiało właśnie à la psychologia pozytywna, a teraz już tak tego nie odbieram. Co znaczy spokojne, drugie spojrzenie na tekst.
https://www.opowi.pl/forum/literkowa-bitwa-na-proze-glosowanie-w935/
Gosowanie potrwa do 15 kwietnia / środa / godz. 23:59
Literkowa pozdrawia i życzy przyjemnej lektury.
"Moje nudne i przewidywalne życie, nie mogło się nawet równać z tym[,] czego ona doświadczała." - przecinek nie w tym miejscu. Pierwszy do wyładowania.
Ciekawe opowiadanie. Sytuacja mogła przydarzyć się każdemu. Ba, pewnie mnóstwo ludzi to przeżywa, ale tutaj bohaterka bardzo przejęła się sławnym sobowtórem. Zakończenie pozytywne, choć otwarte :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania