Lenka - rozdział 2

Tej nocy nie mogłam zasnąć. To nie był pierwszy raz, kiedy cierpiałam na bezsenność. Pamiętałam swoje pierwsze nocowanie w odziedziczonym mieszkaniu: na jakikolwiek dźwięk podrywałam się z kanapy i świeciłam latarką dookoła, chcąc się przekonać, że prócz mnie w pokoju nie ma nikogo więcej. Przerażał mnie każdy, choćby najcichszy szelest.

Tym razem nie mogłam usnąć z zupełnie innego powodu. Wciąż myślałam o albumie. Na nowo rozważałam, czy to, co się stało, działo się naprawdę, czy było tylko moim wyobrażeniem.

Znów ciekawość wzięła górę i musiałam się przekonać o tym, czy aby na pewno moja fantazja mnie nie poniosła. Zapaliłam lampkę stojącą na stoliku obok małego, jednoosobowego łóżka i wstałam.

Robiąc kroki na trzeszczącej podłodze, powoli podeszłam do stołu, gdzie leżał otwarty album. Miałam nadzieję, że pani Magdalena nie miała za złe, tego co robiłam. Na myśl o niej coś ścisnęło mnie w gardle. Mruganiem przepędziłam łzy napływające do oczu.

Chwyciłam oburącz zdjęcie i odruchowo zamknęłam oczy. Bałam się tego, co miałam za chwilę ujrzeć.

Otworzyłam oczy i ujrzałam zalaną słońcem ulicę. Mijali mnie ludzie wyglądający jak z zupełnie innej epoki, jednak nikt nie zwracał na mnie uwagi, zupełnie jakbym była dla nich niewidzialna. Kompletnie nie miałam pojęcia, gdzie mogłam się znaleźć. Stroje ludzi nie były dla mnie żadną podpowiedzią, bo z historią zawsze byłam na bakier.

Postanowiłam przejść się na zwiady i rozpoznać w całej tej sytuacji. Zrobiłam raptem kilka kroków, kiedy ujrzałam ogromny budynek z powiewającymi na jego szczycie... swastykami. Zrobiło mi się zimno, kiedy domyśliłam się prawdy. To musiały być czasy II wojny światowej.

Rozejrzałam się dookoła jakby na potwierdzenie tego faktu. Czułam nieprzyjemne napięcie, ale nie wiem, czym ono były spowodowane. Postanowiłam zawrócić. Kiedy doszłam do niedużego, prawie pustego parku, dostrzegłam znajomą twarz.

- Lena! - zawołał ten sam młody mężczyzna, którego widziałam w pokoju.

Był ubrany inaczej, niż ostatnio. Tym razem miał na sobie garnitur i jasną koszulę. W świetle dnia mogłam stwierdzić, że miał dwadzieścia parę lat.

Mężczyzna podbiegł do dziewczyny z blond warkoczami, ubranej w białą koszulę na krótki rękaw oraz spódnicę do kolan i wziął ją w objęcia. Nim się odezwał, rozejrzał się dookoła, jakby sprawdzał, czy nikt go nie podsłuchuje.

- Co ty robisz w tej dzielnicy?

Dziewczyna, którą nazywał Leną, uśmiechnęła się w odpowiedzi i pocałowała go krótko. Odwróciłam wzrok. W tej chwili czułam się jak podglądaczka.

Kilkadziesiąt sekund później znów popatrzyłam na nich.

- Byłam na kursie dla sanitariuszek – wyszeptała dziewczyna tuż przy jego ustach. Dopiero teraz zauważyłam, że ona jest młodsza od niego; wyglądała na mniej niż dwadzieścia lat. - Słyszysz, Karol? Idę z tobą do powstania.

Tym razem to on się zasmucił. Odsunął się od niej i wbił wzrok w ziemię. Odnosiłam wrażenie, że z jakiegoś powodu był zawiedziony.

- Nie cieszysz się? - zapytała Lena, wpatrując się w niego.

Karol podniósł głowę i spojrzał na nią. W jego oczach odbijała się miłość i troska.

- Przecież miałaś zostać w domu – odpowiedział, chcąc ją przekonać do swojego zdania - tam będziesz bezpieczna.

Dziewczyna pokręciła przecząco głową, a jej warkocze podskoczyły.

- Tylko przy tobie mogę być bezpieczna – stwierdziła i przytuliła się do Karola.

- Twoja mama wie o tym? - zapytał on, głaszcząc ją po głowie.

Lena nie odpowiedziała, tylko spojrzała swoimi zielonymi wprost na mnie, jakby wiedziała o mojej obecności. Przestraszyłam się. Po chwili jednak przypomniałam sobie, że to było niemożliwe.

- Najważniejsze, że będziemy razem – powiedziała cicho dziewczyna, już nie patrząc na mnie.

Przymknęłam powieki, czując znajome zasysanie. Po chwili byłam już z powrotem z mieszkaniu. Wciąż trzymałam w ręku zdjęcie. Co teraz? Przekonałam się, że poprzednia wizja wcale nie była moim chorym złudzeniem. Nie wiedziałam jednak, co mam dalej z tym wszystkim począć.

Postanowiłam się położyć i spróbować zasnąć. Miałam nadzieję, że sen przyniesie mi odpowiedź na męczące mnie pytania.