lizol

nie był

jak indywidualnie wskrzeszający się Jasiu

niezdolny do poboru życia z trwałymi wiązaniami

przez podlicznik wody ogrodowej

nieboszczki wychowującej ich syna

okryci mgłą z łaskotaniem promieni

patrzyli jak objazdowi głupcy

na część tego przewyższenia

pod śledzie do namiotu

w czasie chwilowej ugody z życiem

bez poczęcia najładniejszych nieślubnych dzieci

dobijał się do przywlekanego z pracy

zapachu włosów pierwszego z korony mgły

i metrum jej wykroku ze stukaniem obcasów

kiedy proszona podchodziła do telefonu

próbowała ale nie potrafiła się z tego wyśmiać