Łuna

"Wszystkim czarownicom i wiedźmom"

 

Wypolerowane tysiącami stóp kocie łby, lśniły po niedawnym deszczu. Słońce wyszło zza chmur i rozpięło tęczę nad wschodnią stroną miasta. Piękną tęczę, w sukni z drgających barw. Prężyła się dumnie nad miejscem, gdzie była jej chata za murami.

Okratowany wózek podskakiwał, trząsł i skrzypiał przeraźliwie niesmarowanymi osiami. Dolores trzymała się kurczowo żerdzi, którymi był obudowany. Ten chwyt sprawiał straszny ból jej dłoniom, naznaczonym próbą rozpalonego żelaza, kiedy ojciec Antonio zmusił ją do przejścia stu metrów, zaciskając w garści rozgrzany do czerwoności metal. Zresztą cała była jednym, wielkim bólem.

Patrzyła na znajome kamienice, które mijała i na twarze ludzi stojących wzdłuż ulicy. Poznawała niektórych - o, tam stoi stary Miguel, któremu wyleczyła za pomocą mieszanki ziołowej, ślimaczącą się ranę na nodze.Teraz krzyczy, pokazując bezzębne dziąsła i patrzy nienawistnie, rzucając w jej kierunku końskim nawozem. Przecież wtedy dziękował wylewnie i z pokorą kłaniał się do ziemi w podzięce. A tam mały Roberto. Miał umrzeć jako dziecko i rodzice zamówili już pochówek i mszę u proboszcza Anselma. Krzyczał straszliwie dniami i nocami, a ona przebiła srebrną igłą ropnie w uszach i chłopak był jak nowo narodzony. Teraz złośliwie się uśmiecha, stojąc na murku i pokazując wyjęty ze spodni członek, wykrzykuje: Na stos, Wiedźmo! Niech ci, Lucyfer to wsadzi w dupę.

"Żyjesz gówniarzu dzięki mnie"

*

Trzy miesiące temu, Filip, wrócił z zamku jakoś dziwnie zamyślony. Usiadł przy stole, podparł pięściami brodę i patrzył niewidzącym wzrokiem w okno. Krzątałam się przy kuchni, popatrując na niego kątem oka.

- Coś się stało, najdroższy?

Pochyliłam się nad nim i przytuliłam policzek do jego włosów.

Westchnął głęboko.

- No, powiedz – zamruczałam mu w ucho. Chwyciłam ustami płatek małżowiny i lekko possałam. Uwielbiał to.

- Zaniosłem księżnej twoje zioła migrenowe. Długo mi się przyglądała, a potem zaczęła jakoś szybko oddychać. - Wstał od stołu zaczął chodzić po izbie. - Powiedziała, że jestem pięknym mężczyzną, stworzonym do miłości...

- Bo jesteś.

Żachnął się.

- Przestań. Dotykała mnie i sapała jak stary miech. Obrzydzenie mnie brało.

- Co jej powiedziałeś?

- Że mam żonę i bardzo ją kocham. - Podszedł do niej i przygarnął do siebie. - Bo to prawda. Ale ona wtedy powiedziała...

- Tak?

- Powiedziała, że nie ma nic pewnego na tym świecie, a ona jest przyzwyczajona, że dostaje co chce. A moja żona jest wiedźmą i różnie może być w tych czasach. W mieście jest mistrz Torquemalla, słynny łowca czarownic.

Podniosłam głowę i pocałowałam go w usta.

- Nie martw się. Nic nam nie grozi. Jestem pod opieką pary książęcej, bo dzięki mnie mają swojego jedynaka. Umarliby przy porodzie, ona i dziecko, gdyby nie ja. Bądź dobrej myśli.

Wziął moją głowę w dłonie i popatrzył mi w oczy.

- Bardziej kocham to zielone. Brązowe jest zbyt tajemnicze i niepokojące.

*

Teraz mam tylko zielone. Moje różnobarwne oczy były jednym z argumentów na rzecz konszachtów z czartem. Torqemalla wyłupił brązowe jako bardziej niebezpieczne. Nie podobał mu się kolor. Podobnie jak Filipowi. Tylko brudna szmata przesłaniała teraz ropiejący oczodół.

Gwałtowne szarpnięcie, które przeszyło ciało bólem, wyrwało ją z odrętwienia. Wóz stanął.

Na środku rynku piętrzył się stos drewna z tkwiącym pośrodku palem.

Drzwi klatki otworzyło dwóch żołnierzy, którzy wywlekli ją brutalnie i rzucili przed podestem, gdzie siedzieli państwo. Za ich plecami stał ojciec Antonio i mistrz Torquemalla.

Zbliżył się dominikanin.

- Wielka jest twoja zatwardziałość, dziecko. Wszystkie próby wykazały, że jesteś kochanką diabła i czarownicą. A ty zaprzeczasz. Liczni świadkowie potwierdzili twoje konszachty z nim. Czarami leczyłaś ludzi, aby zrobić z nich wyznawców zła, rzucałaś uroki i chodziłaś nocami na Czarcie Wzgórze, aby uprawiać nierząd ze swym Czarnym Panem. Świadkowie to widzieli i zeznali. Nawet najbliżsi i najdostojniejsi.

Opuściła głowę. Pamiętała ten straszny moment, kiedy odczytano jej zeznania Filipa. Ale nie zapłakała na to wspomnienie. Nie miała już łez nawet dla jednego oka.

*

Coraz częściej wzywano jej męża do zamku pod byle pretekstem. Wracał zamyślony i jakby duchem nieobecny. Pewnej nocy zobaczyła na jego szyi piękny, złoty medalion. Nie śmiała zapytać go o niego. Bała się gniewu męża.

A powinna była. Straciła czujność wobec tego brutalnego świata, kiedy została żoną Filipa.

Znalazła go dwa lata temu na gościńcu, odartego z ubrania i ledwie żywego od ciosu nożem w klatkę piersiową. Pielęgnowała troskliwie to piękne ciało, aż stanął na nogi i doszedł do siebie.

Po pół roku powiedział, że ją kocha i pragnie jej za żonę. Jakże szczęśliwa była! Lata samotności wyryły bruzdy na jej czterdziestoletniej twarzy. Urodzenie syna w tak późnym wieku uznała jako wyjątkową łaskę Boga. Ludzie szanowali ją i jej potrzebowali, ale żaden miejscowy kawaler nie odważyłby się zostać mężem wiedźmy. Bali się, choć podobno była śliczna.

Ostatnio Filip coraz rzadziej kochał się z nią. A ona tak bardzo go pragnęła! Przyłapała się, że w zasadzie zaczyna żebrać o miłość. W zaślepieniu nie chciała dostrzegać zmiany jaka w nim zachodziła pod wpływem częstych wizyt na zamku. Straciła czujność. Miłość może zabić. Nawet mądrych

*

- Twój mąż zeznał, że w chorobie podawałaś mu wywary, którymi opętałaś jego duszę i serce. Jaśnie pani Księżna opowiedziała nam jak wyczyniałaś gusła i mamrotałaś zaklęcia nad nią i jej nowonarodzonym dzieckiem. Liczni mieszkańcy miasta potwierdzają takie praktyki. Jesteś winna czarnej magii i kontaktów z siłami nieczystymi, Dolores Ortega. Ponieważ nie przyznałaś się na badaniach przeprowadzonych przeze mnie i mistrza Torquemallę, zostajesz skazana na stos i spalona żywcem. Proś Boga o wybaczenie i bój się jego gniewu. - Głos dominikanina grzmiał nad głowami nieruchomego tłumu. Gdzieś zakwiliło dziecko uciszane niecierpliwie przez matkę.

- Nie boję się Boga. Jest dobry. Boję się ludzi. Takich jak wy – wycharczała przez pokaleczone usta.

- Bluźnisz! Wielki jest twój grzech. Pozostajesz zatwardziałą, więc spłoniesz żywcem. Kacie...

Wielki mężczyzna prawie zaniósł ją do pala i przywiązał starannie. Nie mogła chodzić, bo stopy przypalone były przez rozżarzone węgle. Próba ognia. Teraz będzie znowu ogień. Lubują się w nim ci sadyści.

Doświadczyła również innych prób. Wszelkiego cierpienia jakie dane jest człowiekowi. Każde włókno nerwowe było czynnym uczestnikiem procesu badania prowadzonego naukowo przez ojca Antonio i realizowanego z piekielną sprawnością przez mistrza Torqemallę. Przykładał się, stary wilk, tak gorliwie do roboty, że niejednokrotnie spocony, musiał zdejmować kaftan i koszulę. Na przykład kiedy stosował „Stapprado” - podwieszanie do belki za związane z tyłu ręce i bicie pejczem z ołowianymi kulkami. Dyszał jak przy orgazmie, a jej wycie słyszano zapewne w górnym zamku. Dla perwersyjnych słuchaczy wyszła jakaś szalona orgia. Zresztą raz, jak był pijany, zgwałcił ją brutalnie.

Szczypcami wyrwano sutki. Na przemian mdlała i odzyskiwała świadomość, doznając bólu na granicy rozkoszy. Czy to usta Filipa dotykają jej piersi i dlaczego są takie zimne? Dlaczego gryzie tak mocno? Usta szczypiec i płynąca z nich ekstaza. „Drewniany koń” porozrywał ścięgna i wyłamał stawy. Mistrz głaskał się w kroczu po nabrzmiałym członku, kiedy napinał liny przywiązane do przegubów i kostek. Ćwierć obrotu i głaskanie. Kiedy usłyszał cichy chrzęst pękających ścięgien i jej nieartykułowany krzyk, mokra plama pojawiła mu się skórzniach. Jej ciało wyglądało jak przy wysypce, pokryte drobnymi rankami od nakłuć w poszukiwaniu diabelskiego punktu. Och, jakże się ucieszył mistrz, kiedy znalazł na dole pleców znamię, a właściwie lekkie przebarwienie skóry. Dźgał je zapamiętale aż omdlała i nic nie czuła. Ten fakt został skrzętnie zanotowany w protokołach ojca Antonia.

 

Dominikanin szarpnął za sznur pokutny zawiązany wokół jej szyi. Przysunął krucyfiks do spękanych ust.

- Żałuj za grzechy, czarownico! - krzyknął i potoczył wzrokiem po zebranych. Księżna patrzyła znudzona, a w kącikach ust błąkał się uśmieszek. Dolores rozumiała go. Mówił: Widzisz, i tak osiągnęłam co chciałam. Mam twojego męża i będzie mi wiernie służył w łożu. Straszyłaś mnie wiedźmo, to teraz bój się sama płomieni.

- Przyznaj się – zasyczał cicho przez zęby, zakonnik. – Oni tego oczekują. To jest potrzebne, aby wiedzieli, że Bóg łamie najtwardsze serca. Aby się go bali.

Milczała.

- Słuchaj, Dolores – kontynuował. - Mistrz odnalazł twego syna. Jego los jest w twoich rękach...

Szarpnęła się i zawyła. Tłum zafalował.

- Patrzcie, ludzie. Czarny się w niej ciska – usłyszała okrzyki.

Bezzębnymi dziąsłami schwyciła kraj „san benito” - pokutnej szaty z włosiennicy – i łkała.

- Przyznaj się i wydaj wspólników swoich piekielnych praktyk – usłyszała poprzez szum gawiedzi, głos klechy.

Rozejrzała się znowu. Wśród grupy dworzan coś zalśniło w słońcu. Medalion! Filip stał odziany w pstrokaty strój i patrzył na nią. Nie mogła rozszyfrować jego wzroku. Było w nim jakieś napięcie, wstyd, żal.

Patrzyła nadal.

*

Coraz więcej osób przychodziło do jej domu niby na pogawędki, czy po poradę. Stara Consuela nie owijała w bawełnę.

- Dolores. Twój mąż cię zdradza z księżną. Mówią o tym w zamku. Pani chce go mieć tylko dla siebie. Uważaj.

- Filip jest mój. Kocha mnie i naszego małego Cinti.

Stara pokiwała głową.

- Oj, Dolores, Dolores. Taka mądra i wiedząca jesteś, a nie znasz duszy mężczyzny. Kiedy zaświecą mu nowym cyckiem i pieniędzmi...

- Przestań. Nie Filip.

- Pomyśl o sobie. Do zamku przybył mistrz Torqemalla – sławny łowca czarownic. Podobno przyjechał na zaproszenie pary książęcej. Raczej nie szuka tu kwiatów. Pomyśl o sobie i dziecku – powtórzyła.

 

Gryzłam się długo, aż poszłam do zamku. Nie chcę wspominać rozmowy z księżną Panią. Nie pomogły błagania, przypominanie o długu wdzięczności. Kiedy w desperacji zaczęłam grozić i powiedziałam coś o zaklęciach i napojach, usta zacisnęły jej się w wąską kreskę. Wtedy wyszłam. Wiedziałam już, że będzie źle. Ukryłam małego u bartników w pobliskim lesie, a sama czekałam. Nie wiem na co. Na Filipa, czy na koniec?

*

Krucyfiks był z lipowego kawałka. Patrzyła na twarz Chrystusa. Miękkie drewno było popękane i rysa biegnąca od czoła aż po podbródek, nadawała Bogu jeszcze bardziej cierpiętniczy wygląd. Całość świeciła matowo od potu i śliny, która przez dziesięciolecia wżarła się w drewno. Tylu ludzi go dotykało i całowało.

Spojrzała dominikaninowi w oczy.

- Dobrze.

Zobaczyła jak oczy zajarzyły mu się triumfem.

- Ludzie, – krzyknął. – Czarownica chce wyrazić skruchę przed śmiercią i wyznać swoje błędy.

Zafalowało. Tłum zaczął szemrać, a księstwo spojrzało z zainteresowaniem. W oczach księżnej dostrzegła lekki niepokój.

Potrząsnęła głową odrzucając z twarzy długie włosy.

- Pragnę wyznać... - Jej słowa brzmiały niewyraźnie przez rozbite wargi. – Że uprawiałam czary i szkodziłam dobrym ludziom. Chodziłam na Czarcią Górę (mój Boże, tam rosły najważniejsze zioła), aby oddać się cieleśnie Lucyferowi. Byli tam też inni, znani wam...

Zapadła cisza. W powietrzu wyczuwało się ogromne napięcie.

- Widziałam tam mistrza Torqemallę, jak pił z diabłem – krzyknęła, mobilizując resztkę sił w zmaltretowanym ciele.

Wszystkie oczy zwróciły się na mistrza, który patrzył na nią oniemiałym wzrokiem. Nagle szarpnął się do przodu.

- Ludzie! Chyba nie wierzycie wiedźmie! Kłamie, suka!

Ojciec Antonio bacznie mu się przyglądał.

- Jak możesz, czarownico, rzucać takie oskarżenia na wypróbowanego sługę Świętego Oficjum? Jak to udowodnisz?

Poczuła zwierzęcą radość. Wprost euforię.

- Widziałam jak kopulował z innymi czarownicami. Diabeł dotknął jego brzucha i zostawił ślad. Znak malutkich rogów koło pępka.

Dostrzegła najpierw wyraz zdumienia, a potem przerażenia Torqemalli.

- Kłamie. Kurwa diabelska! Książę, niech podpalają!

- Chwilę, mistrzu – Zakonnik wyciągnął rękę – Przed śmiercią i przed Bogiem mówi się prawdę. Masz znak?

Torqemalla zaczął się wycofywać. Na dyskretny znak księcia, dwóch rosłych pachołków schwyciło go pod ramiona i zdarło ubranie.

W tłumie rozległo się westchnienie. Na brzuchu mistrza widać było niewielkie znamię w kształcie rogu.

"Masz, skurwysynu, za me cierpienia. Już nikogo nie będziesz męczył. Nie trzeba się było przy mnie rozbierać."

- Ludzieeee! – zawodził mistrz – to diabelska sprawka! Nie wiem skąd ta wiedźma o tym wie. Ludzieeee! Jestem gorliwym sługą kościoła i dobrym chrześcijaninem.

Ojciec Antonio i książę wymienili krótkie spojrzenia. Kolejny, dyskretny znak i powleczono wierzgającego Torqemallę w stronę lochów.

- Sprawa mistrza zostanie zbadana – krzyknął dominikanin. – Kto jeszcze, wiedźmo?

Powiodła wzrokiem po twarzach. Zatrzymała się na Filipie. Dostrzegła jego atawistyczny, zwierzęcy strach. Oczy wyszły mu na orbit. Po twarzy płynęły strużki potu. Nawet stąd było widać, że zadrżał. Poczuła straszny smutek. Mój kochany, Filip. Mój najdroższy.

- Nikt więcej z żyjących czy obecnych. Był tam złotnik Cruseiro, ale czart go zabrał w ubiegłym roku.

"Gnida. Oszukiwał na stopach i strasznie bił żonę i dzieci. Niech sczeźnie jego pamięć."

- ...Stary włóczęga, Giuseppe...

"Kradł strasznie i zgwałcił małą Eleonorę. Potem uciekł. Nie wie, co go czeka jak tu powróci."

- ...Byli również ludzie dostatnio ubrani... możni...

Teraz twarz księżnej przybrała kredowy kolor. Wiedziała, że Dolores zna wszystkie zakamarki jej ciała. Odbierała przecież poród.

- ...ale ich nie pamiętam. Pijana byłam i odurzona czarcim oddechem.

"Wystarczy wam ta chwila nagiego strachu. Żyjcie z nią. Za karę. Żyj, Filipie. Nie mogłabym."

*

Kiedy w drzwiach zobaczyłam ojca Antonia i strażników miejskich – wiedziałam. Nie miałam siły i determinacji by uciekać wcześniej, bo Filip kategorycznie się temu sprzeciwił. Powiedział, że jestem pod opieką księcia i nic się nie może stać. Słyszał na zamku, jak o tym mówiono.

A teraz zakonnik przeczytał mi jego zeznania i wszystko we mnie umarło. Baz słowa dałam sobie założyć kajdany. Dobrze chociaż, że ocaliłam małego synka.

*

- Ojcze – pochyliła się z trudem – Czy mój syn...?

- Bądź spokojna, dziecko. Przysłużyłaś się wielce sprawie kościoła, demaskując podstępnego węża na jego łonie. Obiecuję na święty krzyż.

 

/A teraz, drogi czytelniku, powinno nastąpić coś zaskakującego i wprawiającego Cię w osłupienie. Powinny rozewrzeć się niebiosa czy przyjechać błędny rycerz, aby ratować niewinnych. Ale życie jest niesprawiedliwe i prozaiczne. Rzekłbym – naiwne. Więc.../

 

Szybkim, wprawnym ruchem kat złapał ją za kark. Trzasnęło głośno i dla Dolores Ortega zapadła zbawienna ciemność. Po chwili rozszedł się po placu wstrętny zapach palonego mięsa. Na jej ciele zaczęły wykwitać bąble, które pękając uwalniały wodę ściekającą po skórze. Szybko parowała. Cała postać zaczęła czernieć i kurczyć się. Zapłonęły na chwilę jej piękne, jasne włosy. Twarz popłynęła jak maska z wosku.

I koniec.

- I kto nas teraz będzie leczył? - Wymruczał stary Miguel, drapiąc się po bliźnie na nodze.

Średnia ocena: 3.2  Głosów: 15

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (91)

  • Akwadar 16.03.2021
    No, i całkiem udane opowiadanie.
  • pansowa 16.03.2021
    czasami coś człowiekowi wyjdzie.
    Może być opowiadanie :)
  • Akwadar 16.03.2021
    pansowa niewątpliwie może być ;)
  • pansowa 16.03.2021
    Akwadar No patrz pan... :)
  • Akwadar 16.03.2021
    pansowa ano widzę :)
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    Całkiem spoko, koniec dosyć przewidywalny.
  • pansowa 16.03.2021
    Masz wybitną inteligencję, albo ja bardzo małą :)
    Ciekawe co oznacza słowo :dosyć".
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa Dosyć, oznacza, że kobieta zacznie się mścić i oskarżać swoich oprawców. Może dlatego dla mnie było przewidywalne, bo coś takiego już czytałem, albo widziałem? W tamtej wersji "czarownica" poleciała po wszystkich, tu tylko jeden oberwał. I dzięki za komplement?
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk To, co opisałeś wcale nie jest końcem tego opka, więc nie wiem w dalszym ciągu co oznacza "koniec dosyć przewidywalny".
    Końcem tego opka jest śmierć czarownicy, choć zapewne można się było spodziewać, że zostanie uratowana.
    A motyw zemsty jest stary jak świat.
    Coś więc pomyliłeś, ale zdarza się nawet wybitnie inteligentnym.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    To chyba było w Ludziach lodu, a kobitę i tak zabito. W życiu nie obstawiałbym, że zostanie uratowana, chyba że w bajce. Tutaj było dużo krwi, więc koniec raczej musiałby być właśnie taki.
    Nieprzewidywalny byłby wtedy, gdyby mały jeżyk zamienił się w Jasia Fasolę, wywołałby powódź i odplynęliby trzymasztowym żaglowcem?
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    Nie znaczy to, że trzeba na siłę kombinować z zakończeniem, no jest ok. ?
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk Kiedy ono właśnie jest mało przewidywalne stąd mój podziw dla Twojej inteligencji.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa jest?, ale niech inni się wypowiedzą. Może za dużo horrorów oglądam, tam prawie zawsze wszyscy giną.
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk No ale Ty nie pisałeś o zakończeniu!
    Albo się nieprecyzyjnie wyrażasz, albo ja jestem faktycznie głupi.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa koniec, śmierć czarownicy. Główna bohaterka ginie, tak jak to zazwyczaj jest w horrorach. Główni bohaterowie giną, gdy wydaje się już, że wygrali. Stary numer?
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk Czyli jakby została cudem uratowana, to byłby "nowy numer"?
    Mam dokładnie przeciwne zdanie.
  • Akwadar 16.03.2021
    "- I kto nas teraz będzie leczył? - Wymruczał stary Miguel, drapiąc się po bliźnie na nodze." - najlepsze zakończenie i istota historyjki.
    Czego więcej się doszukiwać niż ludzkiej głupoty od wieków nieśmiertelnej?
  • pansowa 16.03.2021
    Akwadar No tego właśnie mój adwesarz nie wyłapuje.
    To nie jest prosta historyjka o śmierci czarownicy. I nie bardzo ma znaczenie jak się skończyła, bo to zakończenie jest ponadczasowe.
    Robisz innym dobrze, a oni w zamian zniszczą cię.
    Bez sensu i celu. Instynkt stadny.
    Refleksja przychodzi po fakcie.
  • Akwadar 16.03.2021
    pansowa bo, gdy gonisz za fajerwerkami, nie dostrzegasz bomby.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa Refleksja tego człowieka jest dosyć naturalna. Stwierdza prosty fakt, którego ludzie nie widzą. To jest puenta tego opowiadania i tyle. Takie podsumowania także występują, czasami w środku opka, czasami na końcu.
    Co do zakończenia, to nie rozumiem, czemu nie może być dla innych przewidywalne. Saga Ludzi Lodu miała właśnie taką konstrukcję, z takimi wnioskami. Ci ludzie mieli nadnaturalne zdolności i leczyli innych ludzi (i nie tylko, po cześć z nich leczyła i szkodziła). Jako, że opowiada o kilkuset latach, to także pojawiają się czasy prześladowania czarownic, także giną ci ludzie, także są opinie niektórych ludzi "kto teraz nas będzie leczył". Po prostu twoje opko nieco krótsze, a o tym samym.
    Dla mnie przewidywalne, ze względu na to co pisałem wyżej i horrory, gdzie to jest niemal wymóg, by główny bohater zginął, albo pociągnąć opowieść i by zginął w kolejne części.
  • pansowa 16.03.2021
    Akwadar Niemniej smutne jest, kiedy ludzie uczą się czytać literki i składać zdania, a kompletnie nie rozumieją, co się pod nimi kryje.
    To Ty masz problem z przewidywalnością, a nie ja, skoro o tym napisałeś, Józefie.
    I całe opko (a nie tylko puenta) jest alegorią ludzkich postaw, a nie horrorem o czarownicy.
    Za dużo potrzeba Ci blichtru i jednoznacznych, acz prostych historyjek, a za mało masz refleksji.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    Kolejna podobna budowa, to Diuny Herberta, tylko tutaj nie jest wprost podana puenta "kto będzie nas leczył" tylko pokazuje skutki pozbycia się tyranów "a jednak wcale lepiej nie jest, wręcz jest gorzej"
    Jeszcze jedna rzecz, to życie. W dobie internetu i nagrywania niemal wszystkiego duża grupa ludzi jest eliminowana poprzez pokazanie ich w złym świetle (nagrania, zdjęcia itp) i są zastępowani gorszymi. A puentę dopowiadają sobie ludzie. Takie życie, po prostu.
    Na tym kończę,
    Pozdrawiam
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk Ten świat lubi się powtarzać, bo oferuje tylko zmienne artefakty, a jego istota pozostaje bez zmian.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa Więc dla mnie przewidywalne, dla ciebie nie. Taka moja puenta, co do dyskusji.
    Po prostu król jest nagi i to zawsze, tylko strach o tym powiedzieć.
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk Tu zostało to powiedziane tylko nie wprost.
    Kwestia czego ktoś szuka i chce zobaczyć.
    Mógłbym ci jeszcze wskazać z dziesięć pozycji, które można na siłę podciągnąć pod to opko, bo pewne rzeczy są po prostu niezmienne.
    Przykład z cytatem z Diuny dowodzi, że nie zawsze trybisz, bo nie ma tu tyrana.
    Zabito dobro, a nie zło.
    Sęk w tym, że w każdym z tych wypadków może byc gorzej.
    czytaj mniej horrorów i będzie lepiej z jarzeniem.
  • Józef Kemilk 16.03.2021
    pansowa Chyba trybię dobrze, bo napisałeś tak jak się tego spodziewałem. Chyba że lepiej nie trybić i się zachwycać. To już do twojej oceny. Diunę i realne życie podałem ci, jako przykłady pewnych zachowań ludzkich i pewnego wysnuwania wniosków. Propaganda (w opku ją masz) połącza z władzą (też masz), może z ludźmi zrobić wszystko, ale nie ze wszystkimi.
    Tak na marginesie, teraz wszelkiej maści uzdrowiciele i znachorzy, także są na tapecie, krytykowani przez większość luda. A taki niewykształcony, jak jakiegoś uzdrowiciela aresztują powie" "kto teraz będzie mnie leczył, na lekarza nie ma szans"
    Jeżeli chcesz koniecznie bym się zachwycał nowatorskim podejściem do zakończenia, to naprawdę nie dam rady. Opowiadanie napisane dobrze i tyle. Przeczytaj Sagę Ludzi Lodu, a zrozumiesz o czym piszę. Tamto lepsze, głębsze i podobne co do treści, a nie jest to jakaś wybitna lektura. Po prostu taki lajcik, żeby się odprężyć. Mi się podoba i lubię prostotę, ale znam ludzi, którzy wstydzą się czytać takie książki.
    Co do twoich odpowiedzi, to rozumiem, że nadajemy na nieco innych falach, jak to mamy w zwyczaju, więc mamy inny pogląd na świat i inaczej odbieramy rzeczywistość, ciebie coś zaskoczy. mnie nie i odwrotnie. Dla ciebie puenta będzie nowatorska, dla mnie nie i na odwrót. Się rozpisałem, a miał być krótki komentarz, zresztą pozytywny.
    Pozdrawiam
    Ps: Nie wiedziałem, że piszesz także prozę i to całkiem fajnie.
  • pansowa 16.03.2021
    Józef Kemilk Jest tu pełno mojej prozy tylko pod innymi nickami.
    A ty zaraz napiszesz w komentarzach konkurencyjne opko, bo coraz bardziej się rozwijasz.
    Istotnie, nadajemy na innych falach.
    Literackich też, choć czytaliśmy te same lektury.
    Bo co, kto z nich wyniósł, to już inna sprawa.
  • Tjeri 16.03.2021
    Nio. Porządny puszczykowy klasyk.
    W imieniu pozostałych czarownic – serdecznie dziękuję.
  • pansowa 16.03.2021
    Wiesz dobrze, komu dedykowałem ten utwór :)))
    Sprawdziłem w wykazach publikacji puszczyka i puchacza i go nie widziałem.
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa – to miało znaczyć, że to Twój klasyk. A nie że już publikowaleś :D
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri Aa, to fakt.
    Taka ponoć Diuna w wykonaniu Mirka :)
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa Diuna? Omatkobosko
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri Z ducha i pomysłu :)))
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa o matkobosko ?
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri Zaszczyt to?
    Zapewne.:)
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa
    No ba!
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri A przecież Herbert był taki wtórny...
    Pisał tylko o walce dobra ze złem.
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa
    Nie bluźnij. Nawet w żartach...
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri No coś Ty?!
    Scenariusz przedni, ale przecież o to tam chodzi.
    Dobrzy Atrydzi i źli Harkonenowie.
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa wrrrrrrrrrrrr
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri Yessss:))))
  • Tjeri 16.03.2021
    pansowa to najbardziej płytki tekst jaki słyszałam o jakiejkolwiek książce.
    Zenek w swoich "piosenkach" ma więcej treści
  • pansowa 16.03.2021
    Tjeri No ale ja umiem czytać mądrych - bezmięsnych :)))
  • Trzy Cztery 16.03.2021
    Opowiadanie działa. Nieźle... Mała uwaga: czy nie powinno być "ropnie", a nie "ropienie"? Chyba przebiła ropnie.w uszach małego chłopca.
  • pansowa 16.03.2021
    Tam chyba jest napisane, że w uszach.
  • pansowa 16.03.2021
    Aa, załapałem :)))
    Dobrze gadasz. Poprawię.
  • Morus 16.03.2021
    Komentarze zachęcają do czytania. Wpadnę jutro i ocenię. Pozdrawiam.
  • pansowa 16.03.2021
    Szkoda czasu.
  • Morus 16.03.2021
    Pozwolisz, że sam przeczytam i ocenię. Pozdr.
  • pansowa 16.03.2021
    Morus No dobra:)
    Masochista.
  • Morus 17.03.2021
    Przeczytałem, większych błędów nie zauważyłem, chyba tylko to "Oczy wyszły mu na orbit". Sprawdź sobie w WSJP, chyba powinno być "Oczy wyszły mu z orbit".

    https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=947

    Poza tym bardzo sprawnie napisany tekst, widoczna duża praca włożona przez autora. Jedynie do czego bym się mógł, mówiąc kolokwialnie, przyczepić, to do braku zaskakującej pointy, przyznając pośrednio rację mojemu koledze przedpiścy. Odbiorca po przeczytaniu kilku pierwszych akapitów w zasadzie już wie,czego się może dalej spodziewać.
    Pozdrawiam
  • pansowa 17.03.2021
    Powiem szczerze, że nie rozumiem tej przewidywalności, czemu zresztą dałem wyraz w przypadku w klamrze.
    Przewidywalne byłoby zwycięstwo dobra nad złem i wdzięczność ludzka za wyświadczone przez czarownicę dla społeczności, a tu właśnie tak nie jest.
  • Morus 17.03.2021
    Wdzięczność przewidywalna?

    "Wdzięczność i pszenica rosną tylko na dobrych glebach" Francois de la Rochefoucauld
  • pansowa 17.03.2021
    A nie tak powinno być jako morał dla czytelnika?
    Właśnie tak teoretycznie powinno wyglądać zakończenie.
    Przewidywalne.
  • pansowa 17.03.2021
    W 80 procentach pozycji, które traktują o problemie zła i wdzięczności te cechy ostatecznie zwyciężają.
  • Morus 17.03.2021
    Zwyciężają, to prawda, ale chyba tylko w bajkach dla małych dzieci, bo nieco starsze chyba już nie wierzą w szlachetnego staruszka w czerwonej czapeczce bezinteresownie obdzielającego je prezentami. Obydwie pointy prowadzą na manowce. Trzeba szukać trzeciej drogi, której jeszcze nikt przed nami nie przetarł.
  • pansowa 17.03.2021
    Morus Morus, chyba czytasz dziwne lektury.
    Zapewne w bajce o Diunie, w bajce o Trzech Muszkieterach, w bajce o o Forrest Gampie występował staruszek z czerwoną czapeczką, a same powieści były dla małych dzieci.
    A w każdym z tych wypadków (po licznych perypetiach) właśnie zwyciężały cechy pozytywne, bo takie miało być przesłanie i morał. Książki te bronią się i zakończeniem i techniką i pomysłem i talentem twórcy.
    Bo od zarania dążymy do zwycięstwa dobra, wrażliwości, cnoty i dziesięciu przykazań, a ty to nazywasz bajką dla małych dzieci?
    Że w świecie jest różnie, to wiadomo.
    W sumie kompletnie nie wiem, dlaczego z kolegą tak się czepiliście zakończenia. Moim zdaniem jest dużo mniej przewidywalne, niż gdybym skończył to opko optymistycznie.
    Raczej nie przekonasz mnie w tej kwestii i na tym poprzestaniemy.
  • Józef Kemilk 17.03.2021
    pansowa Dla mnie byłoby zaskakujące zaskoczenie, gdyby okazało się, że jest jednak czarownicą, sprowadziła na wszystkich obecnych jakąś błyskawiczną zarazę, sama by się wyleczyła i próbowałaby uciec. I wtedy cudem ocalały Torqemall zabiłby czarownicę. To tylko pomysł, więc nie jest rozbudowany.
  • pansowa 17.03.2021
    Józef Kemilk To po prostu napisz dalszy ciąg.
    Bo ten pomysł mnie przerasta.
    Nie lubię komplikować i tworzyć s-f gwoli zadowolenia i zaskakiwania.
    To opko o życiu, a nie pokręcona bajka w stylu zabili go i uciekł.
  • Józef Kemilk 17.03.2021
    pansowa Ja nie mówię, że zakończenie oczekiwane jest złe, często jest dobre (w tym opku też).
    A ten gatunek akurat nie bardzo mi leży.
  • pansowa 17.03.2021
    Józef Kemilk Szkoda. Przecież masz pomysł.
  • Tjeri 17.03.2021
    Józef Kemilk – z ciekawości – jaki to wg Ciebie gatunek?
  • pansowa 17.03.2021
    Tjeri Cholera, sam np. nie wiem, ale ja się tu w końcu na gatunek nie powołuję.
  • Tjeri 17.03.2021
    pansowa dlatego zapytałam Józefa – w sensie jaki gatunek mu nie leży.
    Ja mam swoją klasyfikację co do tego tekstu.
  • Józef Kemilk 17.03.2021
    Tjeri Jak dla mnie fantasy, chociaż nic na to nie wskazuje? i wiem, że to nie fantasy. Z proponowanym zakończeniem byłoby. Wiem, lekko bezsensu?
  • pansowa 17.03.2021
    Józef Kemilk No to po co się powoływać na jakiś gatunek, który ci nie leży?
    W każdym razie na pewno nie fantasy.
    Nie ma tu żadnych cech tego gatunku.
  • Tjeri 17.03.2021
    Józef Kemilk czyli fantasy Ci nie pasuje?
  • Józef Kemilk 17.03.2021
    Tjeri W pisaniu nie
  • pansowa 17.03.2021
    Józef Kemilk Ale to nie jest fantasy!
  • Akwadar 17.03.2021
    pansowa to jest życie.
  • pansowa 17.03.2021
    Akwadar No już prędzej bym to widział w prozie obyczajowej osnutej na tle historycznym.
  • Tjeri 17.03.2021
    Józef Kemilk sorki że się tak dopytuję, po prostu zainteresowało mnie zdanie: "A ten gatunek akurat nie bardzo mi leży."
    I masz rację – to nie jest fantasy. Więc tym ciekawsze to nielubienie :)).
  • Tjeri 17.03.2021
    pansowa nad czym tu się zastanawiać? To kostiumowa obyczajówka. Tu nie fabuła, a odcienie ludzkich twarzy się liczą. Że się tak kiczowate wyrażę.
  • pansowa 17.03.2021
    Tjeri Przed chwilą to napisałem :)))
    Obyczajówka osnuta na tle historycznym.
    Ale może Józefowi też nie pasi?
  • Tjeri 17.03.2021
    pansowa ano każdy ma prawo do własnego gustu. Byłam jedynie ciekawa o jaki gatunek chodziło Józefowi.
  • pansowa 17.03.2021
    Tjeri No ma prawo, ale skoro ma pomysła, to mógłby pociągnąć jak lubi.
  • Tjeri 17.03.2021
    Józef Kemilk
    Tak sobie jeszcze myślę, że sens, tematyka (ta właściwa) jest podobna i w Twoich utworach. Tyle że u Ciebie jest dosłownie. Tu samemu trzeba sformułować wnioski.
  • Józef Kemilk 18.03.2021
    pansowa spróbuję sklecić coś zgodnie z zamysłem (fantasy:))
  • Tjeri 18.03.2021
    Józef Kemilk
    Fantasy :))
  • pansowa 18.03.2021
    Tjeri Ech... (:
  • Szpilka 17.03.2021
    Pansowa, super opowiadanie i straszne to, że tak było naprawdę ?

    Piątak z plusem. O! ?
  • pansowa 17.03.2021
    Oczywiście opowieść jest fikcyjna, ale mechanizm już nie.
  • Szpilka 17.03.2021
    Pansowa

    Nom, mechanizm ten sam, wrrrrrrr, aż skóra cierpnie na plecach, gdy się pomyśli o wymyślnych narzędziach tortur ? Jakiś czas temu nawet oglądałam ryciny:

    https://ciekawe.org/2015/08/09/najstraszliwsze-narzedzia-tortur/
  • Angela 17.03.2021
    Czytałam już wczoraj i cóż mogę powiedzieć, bardzo dobrze napisane, ale o tym to już sam wiesz.
    Odnośnie zakończenia, nie zaskoczyło mnie, niestety zgodne z ludzką naturą. Dobrze przynajmniej, że przed
    stosem kat okazał litość i skręcił kark kobiecie.
  • pansowa 17.03.2021
    Mała jest więc wiara ludzka w dobroć i wdzięczność.
    A przecież od tysiącleci walczy się o to, by te cechy zwyciężyły.
    |Czyli gdybym Dolores cudownie uratował, byłoby zaskoczenie?
    Czy wtedy dopiero byłby kicz i bajka?
  • Angela 17.03.2021
    Gdyby Dolores cudownie uratowano przed samym stosem, nadal byłaby strasznie okaleczoną
    kobietą, z ranami na ciele i duszy. Może byłoby to gorsze od śmierci? Nie wiem.
    To nie tak, że wyrastamy z bajkowych zakończeń i wiary w to, że dobro zawsze zwycięża.
    Życie odziera nas z tej wiary, powoli i od małego.
  • pansowa 17.03.2021
    Angela Widzisz, dlatego nigdy nie daję oczywistych zakończeń.
    Zawsze zostają wątpliwości.
    Widzę, że trzeba przypomnieć trochę starych opek, bo się bardzo wielu userów zmieniło.
    A oszołom sobie poszaleje z zawiści z multikont :)))
  • Angela 17.03.2021
    pansowa jestem za, będzie co poczytać, bo chyba sporo nie widziałam, a oszołomem
    nie ma co się przejmować : )))
  • pansowa 17.03.2021
    Angela Się nie przejmuję.
    Jest zabawny w krótkich majtkach i z małą główką.
    Trochę tych tekstów jest na starych nickach.
    Nazbierało się od 2014 roku.
  • Dekaos Dondi 21.03.2021
    Pansowo↔Ciekawy tekst. I tu nie tyle o zakończenie w tym chodzi.
    Raczej o ukazanie ludzkich zachowań, jako jednostek, jako tłumu, lub sytuacji→co zyskam, co stracę.
    Zdaniem mym, najmniej zakłamaną postacią, taką najbardziej prawdziwą, była właśnie Ona.
    Sądzę, że w Twoim opku. nie ma wygranych. Są sami przegrani→w pewnym sensie.
    Oprócz Dolores.
    Ciekawe, co by było, gdyby tylko –jeden –z tłumu, miał podpalić stos?
    Twój tekst mnie się skojarzył z mym drabble:)↔Pozdrawiam:)↔5
  • pansowa 21.03.2021
    Nic nie muszę dodawać do Twojego komentarza DD.
    Tak właśnie chciałem, aby było czytane i zrozumiane.
    Dzięki.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania