Malowane pożegnaniem (rozprawka)

Zastanawiam się czasami nad naszą oceną Izabeli Łęckiej, w przeważającej części są to oceny negatywne, które swój początek wzięły z upodobań Izabeli do luksusu, do, można powiedzieć, pasożytniczego stylu życia, roszczeniowego i egoistycznego, ale czy tak było w istocie? A może była ofiarą lekkomyślnego ojca, jego rozrzutności, braku umiejętności inwestowania, wszak pan Tomasz stracił wszystko w tym nawet posag córki?

Co więc pozostawało kobiecie, która jedyne co posiadała, to nienaganne maniery i wyjątkową urodę?

Zacznę może od Wokulskiego. Na pewno każdy pamięta jego ślub z Małgorzatą Minclową, ślub wzięty przez Stanisława z rozsądku, ślub który otworzył przed nim nowe możliwości.

To właśnie dzięki temu Wokulski zaczął operować coraz większą gotówką, a po śmierci małżonki był ustawiony porządnie, gdyż Małgorzata zapisała mu cały swój majątek.

Można śmiało postawić tezę, że sprzedał się jak tania dziwka.

Dlaczego więc poczuł się oszukany, zdradzony, zlekceważony, kiedy okazało się, że Izabela postępuje dokładnie tak jak kiedyś on. Fakt, żyjąc z Małgorzatą nie miał kochanek, był wierny żonie, a przede wszystkim swoim planom zdobycia pieniędzy, bogactwa.

Niemniej Izabela też tego chciała. Bogactwa. No i zachowania przyjaciela, który ją bawił, był z jej świata, znał wszystkie ploteczki. Starski idealnie wpisywał się w jej model arystokratycznego życia.

Czy Wokulski mógł mieć złudzenia, że Izabela go kocha albo pokocha? A czy on kochał Małgorzatę?

Czy Małgorzata czując miłość Wokulskiego głupiałaby do tego stopnia, żeby odmłodzić się dla męża, nawet jeśli to groziło śmiercią?

Dlaczego w takiej sytuacji współczujemy Wokulskiemu, a Izabelę mamy za kobietę lekkich obyczajów? Czym tak bardzo różnią się te postaci, skoro tyle podobieństw można znaleźć na kartach powieści w ich życiorysach?

Moim zdaniem byli dla siebie stworzeni. Oboje gotowi z rozsądku ślubować miłość, żyć z kimś dla korzyści finansowych, splendoru, luksusu.

Wokulskiego w jakiś sposób broni udział w powstaniu styczniowym i zesłanie z tego powodu na Syberię, ale kto wie czy Izabela pławiąc się w bogactwie nie byłaby pierwszą aktywistką walczącą o prawa kobiet... wszak zachodzi obawa, ze i Starski z czasem by ją znudził, co można było dostrzec choćby w pamiętnej scenie z pociągu.

Reasumując, życie niesie niespodzianki, tworzy lalki, marionetki, a wszystko z konieczności chwili, słabości, złych wyborów, które nie są nam obce, czy zatem warto kogoś oceniać, szukać na siłę wad, kiedy sami jesteśmy z nich utkani, tym bardziej że w każdym może drzemać Stanisław i w każdej obudzić się Izabela.