MATKA KOREANKA (na podstawie obrazu W. Fangora)

matka śpi

już nie kaszle przez dym

z płonących ruin

jej plecy przestały drżeć

odkąd wyszedł z niej ból

milczy uparcie

powietrze poszarzało

może to niesie się dym

a może zmierzch

później noc i chłód

przejdzie z matki na syna

słońce nieprędko wstanie

nowy dzień

przyniesie nową gorycz

ramiona które nie utulą

nogi odmawiające drodze

ten mały chłopiec musi to czuć

choć nie może rozumieć

nie wie dokąd iść

kiedy matka śpi

i śni ziemię twardą jak Bóg

wyrzeźbiony z kamienia